Ψάχνεις αδιάκοπα για την ωραία Ελένη,
χαμένη στην ομίχλη του παλιού,
χλωμή και όμορφη,
με ξέπλεκα μαλλιά,
δάχτυλα κρίνα,
και ψηλή κορμοστασιά,
γεμάτη πάθος να κλέβεται με τον ωραίο Πάρη,
να δίνεται, να χαίρεται,
κάθε φορά η Ελένη σου
άλλο πρόσωπο αποκτά, άλλο κορμί, άλλη χάρη,
μα εσύ ζεις μοναχά γι' αυτήν
ερωτευμένος για πάντα, με το ποτέ του χρόνου,
και όμως πίσω, αιώνες μακρινούς,
πίσω από τον ίδιο τον καιρό
και πέρα από τους ανθρώπους,
σε μια Τροία μακρινή
με τείχη γκρεμισμένα
και αιμόφυρτα κορμιά παλικαριών,
μια κοπέλα κλαίει σε μια μοναχική αμμουδιά,
δεν είναι ωραία, δεν είναι άσχημη,
είναι μόνο η Ελένη,
που κλαίει μόνη
για τους άντρες που αγάπησε και έχασε.
Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Πηγή:http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,11764.msg113700.html#msg113700
Πολύ ομορφο Ποίημα και με πάει πίσω δίνοντάς μου υπέροχες εικόνες
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα Ανδρέα
(όταν γυρίσεις από τη δουλειά εγω δεν θα χω πια ιντερνετ) :)
Πραγματικά όμορφο ποίημα.Οι άντρες δηλαδή ζούμε μέσα στην ουτοπία κ την εξιδανίκευση της ωραίας Ελένης.Η Ελένη στο ποίημα πολύ ανθρώπινη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά που δεν θα βρείς τρόπο εσύ, Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως και χωρίς μια Ελένη πώς θα ήταν η ζωή μας, Γιάννη?
ΑπάντησηΔιαγραφή