Ήταν λυπημένα τα σύννεφα
που μαζεύτηκαν σήμερα
πάνω από τις στέγες της καρδιάς.
Σχεδόν άγγιζαν τις καμινάδες
που σιγόκαιγαν λέξεις της νύχτας
κι έσμιγαν με το μαύρο καπνό.
Στα κεραμίδια οι απλωμένες απουσίες
με το πρώτο αεράκι αναστεναγμού
άρχισαν να αιωρούνται αργά
και να χάνονται μέσα σε γκρίζο πλάνο
Οι αναταράξεις αναπότρεπτες
γέμισαν τους ουρανούς ρωγμές
κι απ’ τα σπλάχνα τους ξεχύθηκαν
άχρωμες σταγόνες αρμύρας.
Ανδρέας Καρακόκκινος
τούτα τα λυπημένα σύννεφα, τα τόσο ταιριαστά με το σήμερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτα τόσο αγαπημένα...
ευχαριστώ για την απόλαυση!
Ένα ακόμη θαυμάσιο ποίημα του Ανδρέα, κατακλυσμένο από την ομορφιά του ποιητικού του λόγου, και τον πλούτο των συναισθημάτων του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φράσεις "...στέγες της καρδιάς", "...καμινάδες που σιγόκαιγαν λέξεις της νύχτας", "Στα κεραμίδια οι απλωμένες απουσίες" (και όχι μόνον) υπογραμμίζουν αναμφίβολα την εκπληκτική δεξιοτεχνία του ποιητή.
Υπέροχο και το δίστιχο "Οι αναταράξεις αναπότρεπτες / γέμισαν τους ουρανούς ρωγμές" και από αισθητική (μ' αυτές τις δυο ισοσύλλαβες λέξεις [ΑΝΑταράξεις - ΑΝΑπότρεπτες])και φυσικά από νοηματική άποψη.
Ανδρέα, συγχαρητήρια!
Πάντοτε ευχαριστιέμαι τα ποιήματά σου Ανδρέα μου. Καλή εβδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ κι εγώ Λυχναράκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιόλα σ ευχαριστώ για τα λόγια σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτίνο μου σ ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς λόγια
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφευγες.
Και στένευε ο χώρος.
Έφυγες.
Κι ο χώρος έγινε
ανύπαρκτος.
Τίποτε άλλο.
Α.Σ.Λ
Ένα ποιήμα που σου άρεσε Αντρέα
Πολύ όμορφο το ποίημά σου Ανδρέα.Η σελίδα των σχολίων σου σπάνια ανοίγει.Αλλαξες τίποτα με την ασφάλεια των σχολίων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆννα μου σ ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη μου σ ευχαριστώ. Δεν άλλαξα κάτι στα σχολια.
ΑπάντησηΔιαγραφή