Μου έλειψαν
εκείνα τα τριαντάφυλλα
από πορτοκαλί χρώμα
που μύριζαν φεγγάρια
και τραγουδούσαν τις νύχτες
σε θαλασσινά πλακόστρωτα.
Μου έλειψαν
οι νότες της σιωπής
από τη κιθάρα
που ποτέ δεν αγόρασες
να συντροφέψει τη μοναξιά
της αμέριμνης περιπλάνησης.
Μου έλειψαν
οι μέρες που ζωγράφιζα
τις λέξεις σου
στους άχρωμους τοίχους
με το δάκτυλο βουτηγμένο
στο λυκαυγές των ματιών σου.
Μου έλειψαν
οι ασήμαντες στιγμές
που έκρυβαν στα συρτάρια τους
σκόρπιους στίχους
ενάντιους στη θέληση των θεών
που όρισαν τα πεπρωμένα.
Ανδρέας Καρακόκκινος
Όμορφοι στίχοι. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αν όλα μαζί τα συγκεντρώσουμε... μου λείπεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή Κυριακή Ανδρέα!
Καλημέρα Νάσια, με το άρωμα της πατρίδας στη καλημέρα σου. Σ ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε στιγμή που μας λείπει γίνεται στίχος, καιόμενος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ Λυχναράκι, καλή Κυριακή.
Ένα ακόμη θαυμάσιο ποίημα του Ανδρέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ποίημα που αποπνέει θλίψη και νοσταλγία...
Ένα ποίημα που με άγγιξε και με συγκίνησε βαθιά...
Υπέροχες, όπως πάντα άλλωστε, η λιτότητα της έκφρασης, και -ταυτόχρονα- η πυκνότητα των νοημάτων!
Πολύ ωραία γράφεις Ανδρέα.Επιτέλους ανοίγουν τα σχόλια του μπλογκ σου.Πάνε μέρες που προσπαθούσα να σου γράψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιόλα μου τι άλλο να πω παρά ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη μου σ' ευχαριστώ. Στα σχόλια δεν έκανα κάτι για να μην ανοίγουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένε μου Ανδρέα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο εμπνευσμένα σου ποιήματα. Με συγκινεί βαθειά κάθε φορά που το διαβάζω.
Να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι και μου λείπεις. Μου λείπουν ' οι ασήμαντες στιγμές που έκρυβαν στα συρτάρια τους σκόρπιους στίχους ενάντιους στη θέληση των Θεών που όρισαν τα πεπρωμένα...'
Ελπίζω να σου λείπω κι εγώ λίγο...
Καλημέρα.
Γαλάτεια
Γαλάτεια μου, σ ευχαριστώ για τα λόγια σου. Ναι είναι αλήθεια πως και μένα μου λείπεις. Όπως και οι στίχοι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή