Ένα άστρο φέγγει μες στο απόβραδο σα φωτισμένη κλειδαρότρυπα
κολλάς το μάτι σου κει πάνω-βλέπεις μέσα-όλα τα βλέπεις.
Ο κόσμος είναι ολόφωτος πίσω απ' την κλειδωμένη πόρτα.
Πρέπει να την ανοίξεις.
Γιάννης Ρίτσος
Από τις "Σημειώσεις στα περιθώρια του χρόνου"(1938-1941)
Πολύ όμορφο... σε κάνει να θες να κοιτάξεις τ΄αστέρια με τα μάτια της ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου νύχτα Αντρέα!
Πρέπει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεις ομως άραγε παντα να το κανεις;
Καλημερα Αντρέα
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία, ακόμα και αν δεν μπορείς ξέρεις...υπάρχει ελπίδα!
Ανδρέα, δε σου είπα καλημέρα, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Να ξέρεις πως περνώ συχνά μα σαν αερικό...
Πάνω στην κατάλληλη στιγμή που σκεφτόμουν να βάλω μια ανάρτηση για τη μελαγχολία που συνοδεύει την αλλαγή κάθε εποχής, διάβασα αυτά τα υπέροχα λόγια. Μάλλον να το ξανασκεφτώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πέρασμα από το ιστολόγιό σου, Ανδρέα, είναι αναζωογονητικό και δίνει έμπνευση-έστω και αν δεν αφήνω πάντα σχόλιο.
Να είσαι καλά