ΦΩΝΕΣ

Απ' των ματιών σου τις φωνές,
φωνές από πέτρα,
φωνές λησμονημένες στη σιωπή,
φωνές χαραγμένες στο άπειρο,
αντίκρισα τη θάλασσα ν' αξιώνεται δάκρυ γλυκό,
τα βλέφαρα σου,
πύρινο βλέμμα του ερέβους και του πυρός,
ανυπόκριτο,
πηγή ζωοδότρα,
μνήμη δακρυρροούσα,
κοχύλια να σταλάζουν κι άγιασμα,
που καράβια και σπασμένες ζωγράφιζαν άγκυρες
πάνω στις ράχες των δελφινιών,
στα όνειρα μας.

Ένιωσα το φως,
άσπιλο,
που μ’ αβύσσου αστραπή
πέρα απ' τους αιώνες
των ψευδαισθήσεων χάραζε τις μορφές
και τα νοτισμένα σου έπλαθε μάτια,
αυτά που οι καταρράκτες του ήλιου τα ταξίδεψαν πάνω στα όνειρα των ανέμων
και τα σκοτεινά της νύχτας σπήλαια,
μέχρι που τα αξίωσαν στην ψυχή μου,
ηδονικά να ριγά ...

Το γέλιο άκουσα του φεγγαριού
καθώς περνά μέσα από τις θαλάσσιες ανεμώνες,
παιχνίδι ζωής με ήχους και χρώματα,
κεχριμπαρένια σ αγαπώ
στροβιλιζόμενα,
διασκορπιζόμενα,
την αρμονία χαρίζοντας στου σύμπαντος κόσμου τα βάθη,
στην καρδιά μου....

Έφη Ιωάννου

Αυτό το έξαιρετικό ποίημα της Έφης, είναι η πρώτη της δημόσια έμφάνιση και το αναρτώ
με χαρά και συγκίνηση. Έφη μου, εύχομαι στο μέλλον να δούμε και τα υπόλοιπα ποιήματα σου.