Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο καίω ότι με καίει.
Ρίχνω το βήμα, γεμίζω μουσική,
αφήνομαι οι στίχοι να με στοιχειώσουν,
είμαι εκεί μα δε βρίσκομαι,
μετέχω στο μύθο άλλου,
στη στροφή, απ' το εγώ κενή
μόνο κορμί
δοξάρι γίνομαι,
μεθίσταμαι,
απλώνω
σε κόσμους δίχως λόγια,
όπου παλμοί, αισθήματα, ρυθμοί
εκφράζονται έξω απ' τα δόντια.
Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
τελειώνω
ξαναρχίζω.
Mου άρεσε αυτό το ποίημα..΄
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν χορεύονται καλά τα ζεϊμπέκικα..έτσι γίνεται ακριβώς..
Καλό βράδυ.
Και βέβαια Έλενα το ζεϊμπεκικο δεν διδάσκεται. Καθένας έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης σ'αυτόν τον χορό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο ποίημα Αντρέα.
Καλό απόγευμα.
Κι εμένα μ' αρέσει πολύ αυτό το ποίημα της Μαρίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή