ΕΜΕΙΣ

Όλο και πιο βαθιά
μέσα σου περπατώ
τα δέντρα μάτια
με παρατηρούν ψυχρά
καθώς διαβαίνω.
Είμαι μόνο μια γυναίκα
γυμνή πάνω σε ένα σαλιγκάρι
η πιο μικρή σου κόρη
η πιο απόμακρη οικεία
Είσαι άντρας,
από διαφορετική βροχή
το φύλο σου,
με ανασαίνεις
διάπλατα ανοίγεις
μα προασπίζεις άγρια
τον τρυφερό σου φόβο.
Κι εγώ βαδίζω στο σκοτάδια
κι ανιχνεύω
πολύτιμα αυγά χελώνας
που αστράφτουνε λευκά.
Πριν από χρόνια ήμουν γοργόνα
ύστερα λάσπη, πουλί,
μέδουσα, αμοιβάδα, νυχτερίδα
τώρα γυναίκα πια
διαπερνώ τα όστρακα των ματιών σου
κι εκεί στο πιο κρυφό κοχύλι
εμείς.

Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)