Απόψε διανυκτερεύει η μοναξιά

Απόψε διανυκτερεύει
η μοναξιά
μ όλα τα φώτα αναμμένα
σα γιορτή
με τα παράθυρα ορθάνοικτα
γιορταστικά
με μια μουσική ν ακούγεται
νοσταλγική
που θα μπορούσες να τη πεις
θλιμμένη

Όλα τριγύρω σκοτεινά
απόμακρα
ένα καράβι αναζητά απεγνωσμένα
ρότα
ένα φεγγάρι κατακόκκινο ψάχνει
μια γη
ένα αστέρι πέφτει χωρίς να ξέρει
το γιατί
ένα παιδί κλαίει για το χαμένο του
χαμόγελο.

Απόψε διανυκτερεύει
η μοναξιά
οι μνήμες περπατάνε στα πεζοδρόμια
άσκοπα
τα όνειρα μουσκεμένα κρύβονται σε υπόγεια
καταφύγια
ένα περιστέρι θρηνεί για το χαμένο του
ταίρι
δυο μάτια μετράν την απουσία μονάχα μ ένα
δάκρυ

Απόψε διανυκτερεύει
η μοναξιά
μονάχη με γκρίζα χρώματα κι έναν ατέλειωτο
χειμώνα
σ’ ένα πλακόστρωτο χαμογελά στο πέταγμα
των γλάρων.




Ανδρέας Κ.