24 Μαρ 2009

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ

Ρεσάλτο, Ανθολόγιο

Εδώ και λίγες μέρες έχω στα χέρια μου τη τελευταία ποιητική συλλογή "Ρεσάλτο"
της Κατερίνας Καριζώνη. Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες στην ενότητα
"Από τα ποιήματα της εφηβείας" (1969) συνειδητοποίησα ότι η Κατερίνα φέτος
συμπληρώνει 40 χρόνια από τότε που, έφηβη, εξέδωσε τη πρώτη της ποιητική συλλογή.
Η Κατερίνα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε οικονομικά και είναι διδάκτορας
των Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ. Εργάστηκε για 15 χρόνια στην Εθνική Τράπεζα.
Η Κατερίνα έχει εκδώσει 10 Ποιητικές συλλογές, μια ποιητική ανθολογία
"Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη", 8 παιδικά, 4 μυθιστορήματα και
ένα διδακτορικό στην οικονομική ιστορία.
Στο Ρεσάλτο η Κατερίνα έχει μια επιλογή ποιημάτων από όλες τις συλλογές της
και βέβαια κλείνει με τα ανέκδοτα ποιήματα της συλλογής Ρεσάλτο.
Μια κατάθεση ψυχής όπου ο αναγνώστης θα ταξιδέψει στο χρόνο μέσα
από τους όμορφους στίχους της Κατερίνας. Ξεκινώντας το ταξίδι από τη "Προσμονή" της
έφηβης Κατερίνας [Από τα ποιήματα της εφηβείας (1969)] συνεχίζει στη "Καλοκαιρινή
συνάντηση" [Από τη συλλογή "Αναπάντεχο καλοκαίρι" (1978)]και μετά "Τρεις ιστορίες
για τσάι" [Από τη συλλογή "Τσάι και μυθολογία"(1980-1985)]
Στη συνέχεια του ταξιδιού πάμε στις "Ανοιξιάτικες οπτασίες"[Από τη συλλογή Πανσέληνος
στην οδό Φράγκων (1990)] και ακολουθούν "Τα παγώνια της Μονής Βλατάδων" από την
ομώνυμη συλλογή (1992). Συνεχίζουμε στην "Υψηλή ραπτική των πεθαμένων"
[Από τη συλλογή "Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470" (2002)] και φτάνουμε
στο "Ρεσάλτο" από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο. Το ταξίδι το τελειώνουμε με το
ποίημα "Σαλονίκη" πάλι από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο. Η Σαλονίκη είναι ο τόπος που
ζει η Κατερίνα και έχει ταυτίσει τη πορεία της , νομίζω, με τη πόλη μας.
Δεν ξεχνάει βέβαια και τη πατρίδα του πατέρα της τη Μάνη, για την οποία έχει ιδιαίτερη αγάπη
και όπως είπε κάτι ετοιμάζει. Η καταγωγή από τη Μάνη, της γέννησε και την αγάπη της
για τα πειρατικά καράβια και τους πειρατές και ετοιμάζει να εκδώσει ιστορίες με τους πειρατές
του Αιγαίου.
Κατερίνα, είμαι σίγουρος ότι το Ρεσάλτο θα έχει ένα όμορφο ταξίδι και σύντομα να δούμε τις πειρατικές ιστορίες.



Προσμονή

Πόσο γρήγορα κυλά
το τραίνο των καιρών
μακραίνει η μαύρη του γραμμή
στη σκέψη μας.

Θέλουμε πάντα να το βλέπουμε
να έρχεται
ποτέ να μη φτάνει.

Θέλουμε της προσμονής τη λαχτάρα
να καίει το "είναι" μας
κυτάζουμε πάντα προς το μέρος
του ερχομού
ποτέ πίσω
που χάνονται τα μακριά τραίνα
στις γραμμές της μνήμης.
Πως ξεμακραίνουν
πως αντηχεί στη σκέψη μας
το θλιβερό τους σφύριγμα
ο τελευταίος καρπός
πως γεμίζει την ψυχή μας.

Από "Τα ποιήματα της εφηβείας" (1969)
Ρεσάλτο Ανθολόγιο (2009)

10 σχόλια:

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

Ανδρέα, σ΄ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μουέκανες και για τα καλά σου λόγια.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Κατερίνα, εγώ σ' ευχαριστώ για το βιβλίο σου. Πιστεύω ότι αξίζεις να να ακούς τα καλύτερα λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Μπήκα με το δεξί, ορμώμενος από το λινκ που έβαλε το Κατερινιώ στο ιστολόγιό της. Να μείνω για λίγο; Συγχαρητήρια για την αισθητική στο μπλογκ σου.

Ανώνυμος είπε...

Με λύπη μου όμως καθώς περιδιάβηκα καλύτερα στο μπλογκ, είδα εκπροσώπους της μαύρης ή gothic ποίησης, με τους οποίους μας χωρίζει μέγα χάσμα και γι' αυτό, αν και εσύ μπορεί να είσαι το καλύτερο παιδί, δεν θα ήθελα να επανέλθω. Ελπίζω να σεβαστείς τη γνώμη μου και προς Θεού, δεν σε γνωρίζω καθόλου, άρα ΔΕΝ αναφέρομαι σε εσένα, απλώς επιλέγω ιστολόγια όπου δεν παρεισφρύουν "ποιητές" α-ποίητοι! Και πάλι συγνώμη αν σε αναστάτωσα. Καλό μας ξημέρωμα!

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Σέβομαι το δικαίωμα επιλογής και τη γνώμη του καθενός όπως σέβομαι και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Και βέβαια δεν χαρακτηρίζω α-ποίητο κανένα είδος ποίησης επειδή δεν μου αρέσει.

Ανώνυμος είπε...

Τα μαύρα αισθήματα καμιά φορά
γίνονται τοπία θάνατου
που έρχονται με τη γλυκύτερη φωνή
και τρώνε το φως των ανθρώπων
Συνήθως, τούτα τα τοπία
γεννούν και τις πιο πικρές άνοιξες
παραμονεύοντας ένα οποιοδήποτε πέρασμα φωνής
να τη ζυγίσουν με πέτρες, να τη σκοτεινιάσουν ως τα νύχια τους.
Μου έλεγε η μαμά μου πως τα νύχια μόνο σπάζουν από το απέραντο σκοτεινό τους, οι φωνές γίνονται απέραντες φωνές, ανέγγιχτες από σπαραγμούς παραμορφω-τικούς...
Κ.

Μαρια Νικολαου είπε...

Toσες μερες που ελειπα εχω χασει επεισόδια...

Καλησπέρα Ανδρέα

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Ανδρέα :):)
Καλησπέρα. Να ευχηθώ στην Κ.Καριζώνη καλοτάξιδο και πάντα
εμπνευσμένη
Να πω ευχαριστώ για την αυριανή
τιμή που μας κάνεις στην αγαπημένη
σου πόλη

και να αφήσω μια ιστοριούλα
για τους αναγνώστες σου :)

"κάποτε
σε ένα μπαρ του Δουβλίνου
τρείς κουτσές μύγες και ένας μεθυσμένος μονόχειρας ιερέας
- τον οποίον ένα τραγικό συμβάν τον είχε σημαδέψει από νηπιακή
σχεδόν ηλικία , εγκατελελειμένος σε μια ξυλαποθήκη από τους
γονείς του τα τρωκτικά είχαν φάει σχεδόν όλα του τα γεννητικά
όργανα μαζί με το δεξί του χέρι έτσι όταν μεγάλωσεαποφάσισε ότι ο προορισμός του ήταν να γίνει υπηρέτης του Θεού γνωρίζοντας την Αγάπη
Του για όλα τα πλάσματα της Φύσης-

συζητούσαν έντονα για τον Θεό και τον Διάβολο

Δεν είχαν καθόλου πάρει είδηση την διαδήλωση που λάμαβανε μέρος
Στον κεντρικό δρόμο.Κάποια στιγμή μια σφαίρα διαπέρασε το τζάμι
και καρφώθηκε στο στήθος του μπάρμαν. Εκείνος φτύνοντας αίμα από το στόμα άρχισε να καλεί σε βοήθεια τον πάτερ.

Τόσο απορροφημένος ήταν όμως απο την κουβέντα
ο ιερέας που δεν άκουσε τίποτα
Ο χάρος στάθηκε δίπλα του και κούνησε με απορία
το κεφάλι του.
Κύριε, είπε χαμηλόφωνα, αυτός εδώ ο ανόητος θνητός
κουτσομπολεύει εσένα και τον τρισκατάρατο αδερφό σου
με τρείς κουτσές μύγες ενώ οι άλλοι πεθαίνουν

Έτσι είναι αιώνιε φίλε μου, του απάντησε ο Θεός
όλα τα όντα σε αυτόν τον κόσμο βρίσκουν κάπως
να περάσουν την ώρα τους και στην προσπάθειά τους
να αγνοήσουν την ύπαρξη σου χρησιμοποιώντας
το Όνομα μου μάταια. Περίεργο! Τυφλοί με τα μάτια
τους στην σωστή θέση τους έφτιαξα!

άφες αυτοίς

ανάπηροι γεννήθηκαν
αλλά και αυτοί που δεν έχουν σωματικό ελάττωμα, αγαπημένε
μου Αφανιστή, κάπως θα έβρισκαν την ευκαιρία
να σου στερήσουν την ευχαρίστηση
να καταβρόχθισεις την
Ολόκληρη έστω και αμφισβητούμενη Οντότητά τους"

Με Εκτίμηση σε σένα
και τις Λέξεις σου

Μαρία Ροδοπούλου

Μαρια Νικολαου είπε...

Tωρα που αναφερθηκε... καιρο εχω να γραψω gothic ...
:)
Ανδρεα μου ... φιλί... :):)

Μαρια Νικολαου είπε...

Kυρία Ροδοπουλου...
Η ιστορία σας έχει εξαίρετο νόημα..
Οχι πως θα το καταλαβουν ολοι...αλλα η ελπίδα πεθαίνει παντα τελευταία λενε.
Προσωπικά εύχομαι να μην πεθάνει ποτε..
:)