Σε δυο όχθες απέναντι κι ανάμεσα μια θάλασσα ατέλειωτη σαν έρωτας. Μισοβουλιαγμένα καράβια απομεινάρια της μνήμης ορθώνουν το σκοτεινό περίγραμμα τους ακίνητα σαν τσιμεντένια οδοφράγματα . Κύματα με τεράστια χέρια απλώνουν δίκτυα στα δάχτυλα για να αρπάζουν εύκολα ότι περνά ανάμεσο τους. Μονάχα οι γλάροι ξεγλιστρούν, πάνε ψηλά στα σύννεφα και σμίγουνε τις όχθες. Μες στα φτερά τους κρύβουνε τα λόγια που ειπώθηκαν και στο ζευγάρωμα τους μια γέφυρα αγάπη. Σε δυο όχθες απέναντι κι ανάμεσα μια θάλασσα. Έρωτας.
8 σχόλια:
Πάντα έτσι δεν είναι ...?
Να βρέχονται οι όχθες απο αλμυρό νερό...?
Πολύ μου άρεσε... πολύ...
Καλώς σε βρίσκω πάλι Ανδρέα:)
Οι όχθες σμίγουν και πάνω από τα σύννεφα. Κι εκεί το νερό δεν είναι αλμυρό...
Καλώς ήρθες Λίνα μου. Μας έλειψες.
Ο έρωτας! Τι θάλασσα κι αυτή...
Πότε χωρίζει και πότε ενώνει τις όχθες.
Μήπως φταίμε κι εμείς που δεν καταφέρνουμε να χτίσουμε καλές γέφυρες;
Καλό βράδυ!
ο έρωτας ειναι οι γλάροι
τα λόγια που δεν ειπώθηκαν
οι όχθες που σμίγουν στα φτερά τους
καλημέρα Ανδρέα
Δυο όχθες κι αναμεσα μια θάλασσα
στη μέση δυο πόθοι δυο κορμιά δυο θέλω. Έτσι ειναι ο έρωτας πάντα μπαίνει ανάμεσα.
Φιλιά πολλά Αντρέα μου
Pandora Οι όχθες είναι πάντα εκεί. Εμείς πρέπει να τις ενώσουμε.
Καλησπέρα Νέλλη
Η θάλασσα, Λία μου, είναι εκεί κι οι όχθες απέναντι. Άλλοι φτάνουν στην απέναντι όχθη κι άλλοι χάνονται στη διαδρομή,
Δημοσίευση σχολίου