Η αχλή του χαμόγελου
απλώθηκε
σε αστρόφεγγα μονοπάτια
ακουλουθώντας των σκιων
τα αδιέξοδα
Οι κτύποι της καρδιάς
σβύνουν
πνιγμένοι από την ένοχη σιωπή
μιας χαρακιάς του φεγγαριού
στη ψυχή
Ακροβατώντας σε μια αχτίνα
ανάμεσα
σε σπέρμα ζωής κατάλευκο
και μαύρο κενό θανάτου
αιωρείσαι
Μη κουραστεί απ το κενό
η ανάσα σου
δώσε ρυθμούς αμυντικούς
και δέσε τη ψυχή σου σε διαδρομές
πανσέληνες
2 σχόλια:
Πάλι το φεγγάρι κυνηγούσες...
Καλημέρα,Ανδρέα...
πολυ ομορφο το ποιημα Ανδρεα
Δημοσίευση σχολίου