31 Ιαν 2009

Τόσα χρόνια στη θάλασσα

Τόσα χρόνια στη θάλασσα
Στο κατάρτι
στ' αμπάρι
Στον αφρό για μια στιγμή αιωνιότητας

Αρμενίζει
βουλιάζει
το παλιό σκαρί
Βγάζει φτερά
Πετάει

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου
Από τη συλλογή " τόσα χρόνια στη θάλασσα "
εκδόσεις καπάνι Θεσσαλονίκη

Η συλλογή της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες. Και σήμερα το μεσημέρι στα γραφεία των εκδόσεων καπάνι, έγινε μιά πρώτη γνωριμία με τη συλλογή.
Η Μυρτώ υποδέχτηκε τους φίλους της με το ζεστό χαμόγελο της και δέχτηκε τις ευχές όλων. Χάρηκα τη γνωριμία μαζί της, μιά αξιόλογη ποιήτρια, ένα πλάσμα λαμπερό. Πέρασαν αρκετοί λογοτέχνες να τη χαιρετίσουν. Όσο ήμουνα εκεί είχα τη χαρά να δω τη Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, την Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, τη Βίκυ Παπαπροδρόμου, τη Τζούλια Φορτούνη και τον Τόλη Νικηφόρου. Η φιλοξενία απο τη ποιήτρια και τη Μαρία Γούσιου των εκδόσεων " καπάνι " είχε μια ξεχωριστή ζεστασιά κι ομορφιά.
Εύχομαι στη Μυρτώ η συλλογή να είναι καλοτάξιδη και βέβαια περιμένουμε την επίσημη παρουσίαση το Μάρτιο.

30 Ιαν 2009

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

28 Ιαν 2009

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Πού είσαι αγαπημένε...

ποια είναι τα κύματα
που στο κορμί σου επάνω αλητεύουν...

Το κόκκινο γεράνι σου στη γλάστρα
άραγε υπάρχει...;
ή μήπως κι εκείνο πέθανε πάνω στα
δάχτυλα σου...

Ποιος ξέρει πού είσαι αγαπημένε...
Όμορφε πρίγκιπά μου...

Αέναε εραστή
του δόλιου μου μυαλού...

Πότιζα σήμερα μια γλάστρα με λουλούδια.
Της μοναξιάς τα ρόδα,
κόκκινο και λευκό...
που σου 'χα πει, θυμάσαι...;

Κόκκινο βάπτιζα το πάθος σου
Λευκό το βάθος της ψυχής σου.

Πότιζα σήμερα μια γλάστρα με λουλούδια...

Κι ήρθε και τρύπησε το χέρι μου ένα αγκάθι
κι είδα το αίμα σου να στάζει.
Κόκκινο και πικρό...

Το δηλητήριο του σκορπιού
σε κάθε κύτταρό μου...

Πού να ΄σαι αγαπημένε...

Πού να θαλασσοπνίγονται οι σκέψεις σου...
Κι ούτε τα χείλη νιώθω πια...

Και το γεράνι... πάει...


Μαρία Νικολάου
από τη συλλογή της Σκοτεινές Πορείες Βροχής

27 Ιαν 2009

Λευκανθοί

Έγινα δάκρυ
κι έσταξα στη χούφτα μου μια στάλα,
τόσο που να με βρει η Άνοιξη βρεγμένη
και να ζηλέψουν τα μικρά σπουργίτια...
Δυο λέξεις
μικρό τιτίβισμα στο ράμφος να κεντήσω
να βγει το " σ'αγαπώ "
δαντέλα στολισμένη.
Κι όπως στα δάχτυλα θα ρέει
διάφανο νερό
βάρκα θα κάνω τα δυό βλέφαρα
να ταξιδέψω στων ονείρων σου
τα πέλαγα
βαθιά στο μπλε τους
να ποτίσω λευκανθούς...

Μαρία Νικολάου

Απο τη συλλογή της Σκοτεινές Πορείες Βροχής εκδόσεις Ενδυμίων
που πριν λίγο πήρα στα χέρια μου, ομολογώ με χαρά και συγκίνηση γιατί πραγματικά είναι όμορφο συναίσθημα να παίρνεις το βιβλίο κάποιου φίλου.
Μαρία μου, να ευχηθώ η πορεία της συλλογής σου να είναι λαμπρή και φωτεινή.
Το blog της Μαρίας http://darkrain67.blogspot.com/

26 Ιαν 2009

Μουσικότητα

Έμορφη μουσικότητα των φθινοπωρινών
ημερών στη Θεσσαλονίκη,
όταν η βροχή πέφτει πότε πυκνή,
αραιώνει κι ύστερα πάλι
πυκνώνει η ασημένια βροχή,
των πρώτων φθινοπωρινών ημερών,
διάφανη και τόσο λεπτή, σαν

σιγανή μουσική ομιλία γυναικών
στο φθινόπωρο της ζωής των.
Εκείνων των γυναικών που μένουν
στο φθινόπωρο της ζωής των.
Εκείνων των γυναικών που μένουν
ήσυχες και σιωπηλές, μοιάζουν,
λιγάκι περήφανες ή μελαγχολικές
και κάποτε, όταν μιλήσουν,
βιάζονται να πουν εκείνο
που ζητούν ίσως να λησμονήσουν.

Ζωή Καρέλη

24 Ιαν 2009

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

( Απόσπασμα )


Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου
άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου.

Τάσος Λειβαδίτης

22 Ιαν 2009

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Η ΓΕΝΕΣΗ (ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ)

Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα
και ομοίωση μου:
Ίππιοι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
" Κάθε λέξη κι από 'να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη
μέσα στο θέρος " είπε
" Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νοιώθεις
όπως δε νοιώθεις
το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το 'χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ΄ ακριβό του τ' όνομα
φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν' απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη "

ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός ο μέγας

Οδυσσέας Ελύτης

21 Ιαν 2009

Αλεξανδρινοί Bασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα
της Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.
( 1912 )
Κ. Π. Καβάφης

19 Ιαν 2009

ΕΛΕΝΗ

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.

ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ




“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε
να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.

Αηδόνι ντροπαλό,
μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική
δροσιά του δάσους,

στα χωρισμένα σώματα
και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν,
πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς
μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες
δε θα τολμούσα να πω φιλήματα
και το πικρό τρικύμισμα
της ξαγριεμένης σκλάβας.

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε
να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.

Ποιες είναι οι Πλάτρες;
Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας
ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους,
καινούργιες τρέλες
των ανθρώπων ή των θεών.
Η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί
ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι
Το φεγγάρι βγήκε
απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη.
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη,
τώρα πάει να‘βρει
την καρδιά του Σκορπιού..
κι όλα τ’ αλλάζει.
Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο
τοξότης το ριζικό μου,
ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα
στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ’ άκουσαν
οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες
κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσά τους
-ποιος θα το ‘λεγε-
η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε
χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου,
την άγγιξα, μου μίλησε:
“Δεν είν’ αλήθεια,
δεν είν’ αλήθεια”
φώναζε.
“Δεν μπήκα
στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα
την αντρειωμένη Τροία”.
Με το βαθύ στηθόδεσμο,
τον ήλιο στα μαλλιά,
κι αυτό το ανάστημα,
ίσκιοι και χαμόγελα παντού..
στους ώμους, στους μηρούς,
στα γόνατα
ζωντανό δέρμα..
και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία - ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο
πλάγιαζε
σα να ήταν πλάσμα ατόφιο
κι εμείς σφαζόμασταν,
για την Ελένη δέκα χρόνια .
Μεγάλος πόνος είχε πέσει
στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας
στα σαγόνια της γης
τόσες ψυχές δοσμένες
στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν
μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα
για μια νεφέλη,
μιας πεταλούδας τίναγμα,
το πούπουλο ενός κύκνου,
για ένα πουκάμισο αδειανό,
για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι,
τ’είναι θεός; τι μη θεός;
και τι τ’ ανάμεσό τους;

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε
να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει
την πατρίδα, άραξα μοναχός
μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια..
πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως
οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος,
ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας
ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος
, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο
να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του
ν’ ακούσει μαντατοφόρους
που έρχουνται να πούνε,
πως τόσος πόνος, τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό,
για μιαν Ελένη. 

 Γιώργος Σεφέρης

18 Ιαν 2009

Αργυρόλευκα φεγγάρια

Τώρα που σώπασε η ψυχή
και μήτε ακούγεται λαλιά αηδονιού
πίσω απ’ τα δέντρα

Τώρα που λίγωσε η καρδιά
και απόκαμε το τελευταίο
ξεροβόρι

έλα να κοιμηθείς στα χέρια μου
δίχως να φοβηθείς τους Λαιστρυγόνες
μήτε των σκοτεινών ονείρων τα θεριά.

Τώρα που αντίκρισες του νου
τ’ άγιο καραβοστάσι
έλα και ρίξε άγκυρα βαριά,
κι άδραξε στη χούφτα σου τις νύχτες

Τώρα που σώπασε η λαλιά
και μήτε ψίθυρος ψυχής ακούγεται,

αγάπησέ με ανύποπτα
και παραδόσου σ’ αργυρόλευκα
φεγγάρια..

Μαρία Νικολάου
http://darkrain67.blogspot.com/
http://www.nestofpoetry.blogspot.com/

17 Ιαν 2009

ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Κοιτάζει το φεγγάρι απ' το παράθυρο
Μάταια προσπαθει να το αγκαλιάσει.
Κι όμως φαίνεται να ΄ναι πλάϊ της.
Απλώνει το χέρι.
Σηκώνεται στις μύτες των ποδιών
Βγαίνει έξω στην αυλή
προς το πηγάδι.
Το φεγγάρι έχει τώρα έναν αδελφό
που επιπλέει χορεύοντας
στο νερό του πηγαδιού.
Αρπάζει τον κουβά,
μαζεύει το φεγγάρι
και με λαχτάρα το σφαλίζει
καλύπτοντας το
με τα δυό μικρά της χέρια.

Γιάννης Ποδιναράς
Από τη συλλογή " Ένα Πράσινο Θολό "

14 Ιαν 2009

ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ι

Ταξιδεύεις στ' όνειρο
ανοιξιάτικου πρωινού
σβύνεις στον ορίζοντα
καλοκαιριάτικου δειλινού
και μέσα σε φόντο κόκκινο
φωτίζεις τα σκοτάδια

ΙΙ

Η νύχτα κυλά αργα
ακολουθει τον δρόμο της
το δικο της ταξίδι
κι εγώ στο δικό μου μονοπάτι
αναζητώ ανάμεσα στις ακτίνες του φεγγαριού
και στ' όνειρο
μια στάση φωτεινή
να χρωματίσω το σκοτάδι



ΙΙΙ

Βούτηξα τη ψυχή μου
μες στο χαμόγελο σου
και μύρισαν άνοιξη
τα όνειρα
κ'οι μέρες της ζωής μου

13 Ιαν 2009

ΔΥΟ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Δυο φεγγάρια πνίγηκαν
μέσα σε μια νύχτα
στο ίδιο πηγάδι
νομίζοντας πως θάσβηναν τη φλόγα τους
πριν την αυγή.

Σοφία Στρέζου
Από τη συλλογή Νυχτερινό Πρελούδιο

Τη συλλογή που πήρα πριν λίγο στα χέρια μου και την άνοιξα με συγκίνηση.
Σοφία μου, σ' ευχαριστώ για το όμορφο δώρο σου.

Εκεί που ονειρεύεσαι

΄Ενα φευγαλέο πέρασμα από τη ζωή
η ζωή σου
ξημέρωμα πάντα
κι εσύ να ψάχνεις τις αποστάσεις σου
μέσα στη νύχτα
ξαναγεννιέσαι από εμπνεύσεις ανώτερες
ίσως τώρα πιό σοφός
χορεύεις τον χορό της ζωής
οι εσωτερικές πληγές επουλώθηκαν
τα βήματα ελαφρά, προσεκτικά
στραμμένα σε μια αναζήτηση
κόβεις ένα - ένα τα σχοινιά
κατασιγάζεις τους πόνους και προχωράς
όλος μια χούφτα είσαι
γεμάτη πέταλα γιασεμιού
αφουγκράζεσαι σκιές που πέρασαν
ίσως τώρα πιό δυνατός
σπουδάζεις χαμόγελα
σκαρφαλώνεις ως την κορυφή τ' ανέμου
για να υπερασπισθείς τη σιωπή
όλα ήταν προδιαγεγραμμένα κάτω από ήλιους
δίχως σύνορα με τον έρωτα να κυριαρχεί
έφτανε μόνο ένα φιλί
για ν' αρχίσεις ξανά
να ταξιδεύεις στην ιστορία
να ντύνεσαι μύθους, μελωδίες και χρώματα
ίσως τώρα να μπορείς
ν' απαλύνεις ωδίνες του κόσμου όλου
αν και είσαι φωνή στην έρημο
κρύσταλλος στο παγωμένο κύμα
ενός ποταμού που σίγασε
για να ονειρευτείς...

Σοφία Στρέζου


Ένα από τα ωραία ποιήματα της Σοφίας που το πήρα από το blog της ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ
http://sofiastrezou.blogspot.com

12 Ιαν 2009

ΜΟΝΟ



Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

Έτσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια -- ω, αγαπούλες! --
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.

Κώστας Καρυωτάκης

Μουσική Γιάννης Σπανός


object width="425" height="344">

11 Ιαν 2009

ΓΚΑΣΕΛΑ ΤΟΥ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η νύχτα αρνιέται να έρθει
για να μην έρθεις εσύ
και μήτε εγώ να μπορέσω να πάω.

Όμως εγώ θα πάω,
κι ας τρώει το μηνύγγι μου ένας ήλιος από σκορπιούς.

Όμως κι εσύ θα ρθεις
με τη γλώσσα καμένη από την αλμυρή βροχή.

Η μέρα αρνιέται να 'ρθει
για να μην έρθεις εσύ
και μήτε εγώ να μπορέσω να πάω.

Όμως εγώ θα πάω
παρατώντας στα βατράχια το τσακισμένο μου γαρύφαλλο

Όμως κι εσύ θα ρθεις
ανάμεσα από τα θολά του σκοταδιού λαγούμια.

Η νύχτα και η μέρα δε θέλουν να ρθουν
για να πεθάνω εγώ για σένα
κι εσύ να πεθάνεις για μένα.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση Τάκης Βαρβιτσιώτης


Γκασέλα είναι ποιητικό είδος των Μαυριτανών που ο Λόρκα δανείστηκε την ονομασία τους μονάχα για να υπογραμμίσει την ανατολίτικη επιρροή των νέων του εμπνεύσεων.

9 Ιαν 2009

ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

VI

Αγαπημένη
δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής
τη ζωή και το φτερούγισμα.

Δε βλέπεις
πάνω στο δέρμα μου
το πρωτάνοιχτο θάμπος;

Δεν ακούς
μες στις ίνες μου
μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών
που μόλις τ’ άγγιξε
η πρώτη ακτίνα
της αυγής;

Πόσο είμαι νέος.
Πόσο είμαι νέος
κάτω απ’ τα βλέφαρα σου.

Τα πολυτρίχια
των αρχαίων πηγών
που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα
σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού
κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου
που σε βλέπουν.

Καμιά διάσπαση.
Η μνήμη των αποχαιρετισμών
δε ρυτιδώνει τα χέρια μου
που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.

Γεύομαι στα χείλη σου
την πρασινάδα της εξοχής
και τους θρύλους της θάλασσας.
Η ζέστα του κορμιού σου
με ντύνει τον ήλιο.

Σφράγισε τις χαραματιές
των παραθύρων.

Οι στοχασμοί και οι στίχοι
μακραίνουν μες τη νύχτα
κι εμείς από τη κλίνη μας
μόλις ακούμε τις φωνές τους
σαν ομιλίες μεθυσμένων
που αποτείνονται στη σκιά τους
και στη λυμφατική σελήνη.

Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου
σκεπάζει τους ώμους της νύχτας.

Βυθίζονται τ' άστρα
στους βυθούς των ματιών σου
και ανθίζουμε εμείς
έμπιστοι κι 'ωραίοι
καθώς τα πλάσματα
την πρώτη μέρα του Θεού
που δεν είχαν ρωτήσει κι' απορήσει.


Γιάννης Ρίτσος

Από τη συγκεντρωτική έκδοση 'Γιάννης Ρίτσος Ποιήματα"

8 Ιαν 2009

ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ( 1951 - 2009 )



Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Στίχοι : Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΡΙΑ

7 Ιαν 2009

ΥΠΑΡΧΟΥΝ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ λίμνες δακρύων σιωπηλές
Που εντός τους καθρεφτίζονται
Έρωτες που καταποντίστηκαν
Απομεινάρια από πέταλα και ξεραμένες πεταλούδες
Σ' εφηβικά λευκώματα

Άνθρωποι που πέρασαν απ' τη ζωή μας
Κι άλλοι που πέρασαν απ' την ψυχή μας

Υπάρχει κάποιος πλανόδιος θίασος
Που φεύγοντας αφήνει γλάρους ξεψυχισμένους
Υπάρχουν ξεχασμένα τα σανδάλια ενός αγγέλου
Στις σκαλωσιές του φεγγαριού

Ένα παρατημένο όνειρο στην προκυμαία
Ένα άδειο μπαλκόνι
Ένα κιτρινισμένο άκοπο βιβλίο
Στο βιβλιοπώλη του πεζοδρομίου
Ένα μικρό κορίτσι
Που περπατά με ανοιχτή τη Σύνοψη
Διαβάζοντας ψιθυριστά " Άσπιλε αμόλυντε..."

Υπάρχει ένα φωτοστέφανο που ακροβατεί
Στο μέτωπο του θλιβερού παλιάτσου
Μια νύχτα κεντημένη με ναυάγια
Και κάποια πένθιμη φωνή
Μας υπαγορεύει ποιήματα

Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου

Από τη συλλογή " Εν τη ρύμη του νόστου "


Μιά ανθολόγηση ποιημάτων της Ευτυχίας Λουκίδου θα βρείτε στο
http://www.translatum.gr/forum/

5 Ιαν 2009

ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

10
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ταξιδεύοντας από την μιάν όχθη στην άλλη
Πάνω στην πλώρη ενός καραβιού
Μοιράζοντας κόκκινα γαρύφαλλα
Στους ναυαγισμένους
Ανακαλύπτοντας περίσσια θαύματα
Που δεν χάνονται
Ακόμα κι όταν κλείσουμε τα μάτια
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ακολουθώντας ένα ποτάμι όπου σμίγουν
Αίμα και φώς
Παίζοντας μια σάλπιγγα
Που συναδέλφωνε όλους τους ανθρώπους
Που έκανε να σωριαστούν οι τοίχοι
Και να γίνουν κίτρινη σκόνη
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ολομόναχοι σ' ένα κελλί
Κρυμμένοι άλλοτε σ' ένα σεντούκι
Κι άλλοτε πάλι στριμωγμένοι
Σε μια λουρίδα ήλιου
Που θα μπορούσε να τη σβήσει
Ακόμα και το χέρι
Ενός αδιάφορου επισκέπτη
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Εκεί όπου σήμερα ηγεμονεύει η σιωπή
Τραγουδώντας εύθυμα τραγούδια
Μαζεύοντας μ' ένα φτυάρι τα χιόνια
Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση
Που χωρίζει τη γη από τον ουρανό.

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Από τη συλλογή
Δέκα ποιήματα της οργής και του χρέους
μαζί με το Δοξαστικό της ελευθερίας (1986)

4 Ιαν 2009

Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ

Αυτές οι πέτρες που μαζευτήκαν με τα χρόνια,
απ' τους γιαλούς των νησιών της πατρίδας,

τούτες οι στάμνες και τα πιάτα κι μορφές
απ' τα καλοκαίρια στα μεσόγεια χωριά, τ' ανέμελα σοκάκια,

πώς να γίνουν τώρα τα δικά μας δικά μου,
τα δικά μας δικά σου;
Κι ας πούμε πετυχαίνει η μοιρασιά:
Το ταξίδι του κινδύνου μας από πνιγμό
ποιος θα το πάρει;
Πώς θα μοιράσουμε εκείνο
το απομεσήμερο στη καλύβα μπροστά στη θάλασσα;
Για τις χαρές μιλάω, δέκα χρόνων,
πώς θα διαιρεθούνε;

Γιάννης Καρατζόγλου
Πρατήριον καυσίμων
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις ( 1987 )

Τον Γιάννη Καρατζόγλου τον γνώρισα κυρίως μέσα από την ανθολόγηση της Βίκυς
Παπαπροδρόμου στο http://www.translatum.gr/forum/index.php/board,40.0.html
και στο http://greek-translation-wings.blogspot.com/
Ένας ποιητής που με τη γλύκα και την αμεσότητα των στίχων του μ΄έκανε να ξαναπερπατήσω μαζί του τη Θεσσαλονίκη από το 1972 που ήρθα, και να ξανανοιώσω τα ίδια συναισθήματα που ένοιωσα σ' αυτή τη πόλη.

2 Ιαν 2009

Απολύτως τίποτα...

Διχοτόμησα τα ποιήματα μου χτες
στριφώνοντας τα φωνήεντα
σταυρωτά
τα δε χρόνια μου
σε συμπεράσματα αιτιότητας
Τριακόσιες διαρροές ξεφεύγανε
αγναντια
χρονιασμένες πραγματικά σε εφτασύλλαβους
αγωνίας
εκείνο το εξ αίματος μη Είναι
απολύτως τίποτα…


Κατερίνα Κατσίρη
ΖΟΖΕΤ Αθώο Μαύρο (2008)

Από τη τελευταία συλλογή της αγαπημένης φίλης μου, της Κατερίνας.

1 Ιαν 2009

ΘΑ 'ΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ

Υπάρχουν εκείνοι που στο κάλεσμα σου
πάντα θα λένε ναι
χωρίς μετρήματα και μασημένα λόγια.
Μόνο ένα νεύμα αρκεί.
Μια ικεσία άναρθρη της μυστικής βουής
της πιο βαθιάς λαχτάρας σου.
Θα ΄ναι πάντα εκεί
χωρίς αντίπραξη και μελωδίες γλυκερές.
Χωρίς ούτε ένα δάκρυ στη θολή ματιά
της κοινωνίας της πιο βαθιάς ουσίας σου.
Αυτή που κάποτε την είπανε μοίρα ή θεά.
Αγέραστη, χωρίς λύπη ή ακραία χαρά.
Είναι εκεί σαν υγρή νοτιά καινούργιας μέρας.
Η αβεβαιότητα αυτού που είσαι.
Η γαλήνια προσμονή αυτών
που πάντοτε θα λένε ναι στο κάλεσμα σου
για να μη χαθείς.
Να μη νοιώσεις ποτέ
το φόβο της φθοράς
μα ούτε και την ψευδαίσθηση
των μάταιων ονείρων.
Αυτοί που πάντα θα 'ναι εκεί.
Για να κοιτάξεις
μέσα στην ήρεμη κι απόλυτη αποδοχή τους
το πιο βαθύ σημάδι της ζωής σου
που τους χάραξε.

Γιάννης Ποδηναράς
Φαράγγια των Αγγέλων
Σύγχρονη Κυπριακή ποίηση
Λευκωσία 2008



Περίεργη η πρώτη μέρα του χρόνου. Η καρδιά μου σήμερα ταξιδεύει στη μοιρασμένη πατρίδα μου. Στα χρόνια εκείνα που με τον Γιάννη Ποδηναρά διαβάζαμε Ελύτη, Σεφέρη, Καβάφη.Και χτίζαμε όνειρα. Ακόμα σήμερα διαβάζουμε κι ακολουθούμε τα καλέσματα στη ποίηση.