31 Δεκ 2008

Από το 2008 στο 2009

Τελευταία μέρα του χρόνου. Ενός χρόνου δύσκολου, που φεύγει γεμάτος γεγονότα και κρίσεις στην ειρήνη, στην οικονομία, στις συνειδήσεις . Ο καινούργιος που έρχεται κουβαλά μαζί του τα αποτελέσματα των κρίσεων. Ποια είναι θα τα δούμε στη πορεία να ξεδιπλώνονται μπροστά μας και στη πατρίδα μας και παγκόσμια. Ας έχουμε όλοι καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά για να κοιτάξουμε τον άνθρωπο και τη φύση με ΑΓΑΠΗ. Ας συνεχίσουμε το ταξίδι στην Ιθάκη και τα νερά να είναι γαλήνια Εύχομαι σε όλους στη διαδρομή που ξεκινά αύριο να βρει ο καθένας μας μονάχα Αγάπη , Ειρήνη, Υγεία, Δημιουργική Διάθεση και μέσα από την ομίχλη που μας τυλίγουν τα πάθη μας να δούμε την Ιθάκη μας όπως τη περιγράφει ο Καβάφης .


ΙΘΑΚΗ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κ.Π. Καβάφης
http://www.kavafis.gr/poems/

30 Δεκ 2008

ΧΑΛΚΟΓΡΑΦΙΑ

Οι Απελπισίες οι λιγνές γελούν φχαριστημένες,
γιατί έχωσαν το δάχτυλο της δοκιμής
ως μέσα, πολύ μέσα στον εαυτό μου.
Και τώρα κάθονται σα χορτασμένες,
νωθρές γυναίκες που κοιτάζουν
μ' αδιαφορία πως γυρεύω ανώφελα
πάνω στο σώμα μου
να βρώ κάποια βοήθεια.

Ανοίγ' η φαντασία παράθυρα.
Κοιτάζουν τα βλέμματά μας στ' απόμακρα
και συνταιριάζονται ευχάριστα
για τους τυραννικούς πόθους τα μέλλοντα.
Σιγά, περπατιστά έρχονται
οι Απογοητεύσεις. Μας παγώνουν,
σαν ψύχος βραδινό,
όταν τα χρώματα του ήλιου σβήνουν.


Ζωή Καρέλλη
Απο τη συλλογή " Χαλκογραφίες και Εικονίσματα" (1952)

Στο blog ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ thepoetsiloved.blogspot.com θα βρείτε μια ανθολόγηση ποιημάτων της Ζωής Καρέλλη.

29 Δεκ 2008

Ποτέ - Πάντα

Κάθε στιγμή πεθαίνεις.
Κάθε στιγμή ξαναγεννιέσαι.
Διαφορετικός.
Ποτέ ο ίδιος.
Μέσα σου κουβαλάς ουσία
από πολλούς εαυτούς.
Ανεξερεύνητους, άγνωστους.
Φανταστικά ωραίους.
Ενώ στον καθρέφτη του Χρόνου,
σαν βουερός ποταμός,
ρέουν οι λέξεις σου διαυγείς.
Αναλλοίωτες ζούν,
αντανακλώντας πάντα
τους ίδιους ήχους,
το ίδιο ρίγος.

Μελίτα - Τόκα Καραχάλιου
Από τη συλλογή " αποικία κοχυλιών " 2008
Τα ποιήματα της συλλογής είναι μεταφρασμένα και στα Γαλλικά από την ίδια

28 Δεκ 2008

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτα μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Αλιάκμονα, τον σφοδρό Βαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπω.

Κωστής Μοσκώφ

Από τη συλλογή Ποιήματα (1987)
Α τα παλαιότερα

Πάνε δέκα χρόνια που έφυγε από κοντά μας ο Κωστής Μοσκώφ.
Θα θυμάμαι πάντα τις συζητήσεις μαζί του.
Ήταν για μένα ένα μάθημα μοναδικό.

27 Δεκ 2008

ποιητής

εγώ δεν γράφω στίχους
δεν τραγουδάω
σαν προαιώνιος κατακλυσμός
κλονίζω τα ίδια φράγματα
σαν την πανούργα θάλασσα
κατατρώω τον ίδιο βράχο
σαν πεισματάρης γύφτος
δουλεύω το ίδιο φυσερό
ανάβω την ίδια φλόγα
κολλάω αφίσες με το σάλιο μου
σκίζω στολές
τσακίζω αλύπητα παράσημα
χορεύω στις ανύποπτες πλατείες σας
μπερδεύω τους λογαριασμούς σας
ανοίγω το κλουβί να φτερουγίσετε
αδειάζω ένα τσουβάλι ζωγραφιές στα πόδια σας

Τόλης Νικηφόρου
Απο τη συλλογή Ο ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ (1979)

Παίρνοντας αφορμή απο τα blog του ποιητή Τόλη Νικηφόρου και της Βίκυς Παπαπροδόμου
καθώς και κάποιες σκέψεις του Τόλη Νικηφόρου για τους τόσους σημαντικούς ποιητές που έχουμε και παραμένουν άγνωστοι στους πολλούς,αλλά και για τη ποίηση στο διαδύκτιο,
αποφάσισα κι εγώ να αναρτώ ποιήματα όλων των ποιητών και πρωτοεμφανιζόμενων και σημαντικών ποιητών και κυρίως αυτών που το έργο τους δεν έγινε γνωστό. Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω, αλλά πιστεύω να μπορέσω να δώσω μια εικόνα όσο το δυνατό πιό αντιπροσωπευτική μέσα από τις ποιητικές συλλογές που έχω.
Ξεκινώ λοιπόν απο το ποιητή Τόλη Νικηφόρου που έγινε η αιτία να κάνω αυτή τη προσπάθεια και τον ευχαριστώ.



Ανδρέας

Blogs
Τόλης Νικηφόρου http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/
Βίκυ Παπαπροδρόμου http://greek-translation-wings.blogspot.com/

ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς
για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.


Οδυσσέας Ελύτης

Απόψε η Βίκυ μέσα στο καταπληκτικό blog της
http://greek-translation-wings.blogspot.com γράφοντας δυό ποιήματα του Ελύτη
με ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω.
Την ευχαριστώ με ένα Δώρο ασημενιο ποίημα

26 Δεκ 2008

Χριστουγεννιάτικη καντάτα σε τέσσερες φωνές

Απόσπασμα

Φωνή 4

Ας ακούσει τουλάχιστον τη προσευχή μου
κι ας γίνω απόψε με τη χάρη του
μόνο ένα τόσο πραγματάκι,
ένα χαλίκι, έν' άσπρο συννεφάκι,
ένα κοχύλι, ένα κοράλλι,
κι αν το θελήσει ακόμα,
ένας αφάνταστα μικρός ουρανός,
που να χωράει μονάχα την αναπνοή του,
ή ένα κύμα ανεπαίσθητο για να φιλήσω
τ' ακροδάχτυλα της καλωσύνης του.

Φωνή 1

Μα να το, να το το άστρο.
Κατεβαίνει ανάμεσα μας
ξετυλίγει την ασημένια κόμη του.

Φωνή 2

Ειρήνη... Ειρήνη...


Τάκης Βαρβιτσιώτης

24 Δεκ 2008

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ




Εύχομαι
Αγάπη, Υγεία, Δημιουργία, Χαμόγελο
Και ποίηση, πολλή ποίηση μέσα στη ζωή μας

Ανδρέας

20 Δεκ 2008

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Ζούμε στον αστερισμό
της παρακμής
τα φεγγάρια ψεύτικα
αντιφεγγίζουν
σε παγωμένα βλέμματα
κι ανίερους κανόνες
ο ήλιος δεν ζεσταίνει
την ανάσα των δέντρων
μονάχα κρύβεται
πίσω από μαύρους καπνούς
και λόγια υποκρισίας
Το σκοτάδι
κρύβει το χαμόγελο
αφήνει μια χαρακιά βαθιά
στα μικρά όνειρα μας
κι' εμείς
μέσα σε αδιέξοδες διαδρομές
αναζητούμε το φως της ανατολής
ή έστω το φως μιας φλόγας
από ένα κερί

18 Δεκ 2008

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Ιωάννη Τσιουράκη

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Ιωάννη Τσιουράκη
Ήχος Πλάγιος. Μόνος … στο βιβλιοπωλείο Μαλλιάρης Παιδεία
την Παρασκευή, 28.11.2008


Όπως γνωρίζουν πολλοί από σας, ιδίως οι νεώτεροι, τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μια μεγάλη ποιητική δραστηριότητα στο διαδίκτυο. Θα την ονόμαζα «άνθηση» παρά τα αναπόφευκτα μειονεκτήματά της. Κυρίως μια ευκολία και μια προχειρότητα που προάγεται από το ίδιο το μέσο και από την ανωνυμία. Είναι όμως πολύ ευχάριστο να βλέπεις ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, ιστότοπους παλιών και νέων ποιητών, προσωπικά ιστολόγια και διαφόρων ειδών ανθολογίες με σημαντική συμμετοχή ποιητών και φίλων της ποίησης. Με δημοσίευση νέων ποιημάτων, που μερικές φορές συνδυάζονται με εικόνες, πίνακες ζωγραφικής και μουσική, με ανταλλαγή απόψεων, συζητήσεις, κριτικές…. Ανάμεσα στα χιλιάδες ιστολόγια, τα περίφημα blogs, υπάρχουν και μερικές δεκάδες ποιητικά, τα οποία έχω την αίσθηση ότι αυξάνονται συνεχώς. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι καλό γιατί δίνεται μια διέξοδος στις δημιουργικές ανησυχίες και γιατί μέσα από την πληθώρα, μέσα από τον σωρό, όπως πάντοτε συμβαίνει, ξεχωρίζουν τα ωραία ποιήματα και οι πραγματικά αξιόλογες προσπάθειες.

Τυχαίνει έναν ποιητικό ιστότοπο και ένα ιστολόγιο να έχει η Κατερίνα Καριζώνη αλλά και εγώ. Πιθανότατα και αρκετοί από σας. Ο ιστότοπός μου δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια, το ιστολόγιο τον περασμένο Ιούνιο. Σερφάροντας λοιπόν στο διαδίκτυο, κατά το κοινώς λεγόμενο, ανακάλυψα πριν από τρεις μήνες περίπου το ιστολόγιο του Ιωάννη Τσιουράκη Ήχος Πλάγιος. Μόνος …Το ομώνυμο δηλαδή ιστολόγιο με την ποιητική συλλογή που παρουσιάζουμε σήμερα.

Από την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση η ειλικρίνεια και η σοβαρότητα του νέου ποιητή. Αλλά και ένας άκρατος ρομαντισμός, μια κυρίαρχη μελαγχολία. Όπως υποδηλώνεται και από τον τίτλο του βιβλίου του, μια μοναξιά. Λίγο αργότερα, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά σε μια εκδήλωση στην Κεντρική Βιβλιοθήκη και να διαβάσω το καλαίσθητο βιβλίο του.

Θα πρέπει να πω ότι δεν μου αρέσει να κρίνω τον πόνο, την αγωνία, το αίμα του άλλου. Μπορώ όμως να εκφράσω τις εντυπώσεις μου και τη γνώμη ενός απλού αναγνώστη του βιβλίου.
Αν και ο Ιωάννης Τσιουράκης γεννήθηκε στο Βέλγιο, νομίζω ότι είναι νησιώτης, κατάγεται από τη Σάμο και βρίσκεται ως μέτοικος στη Θεσσαλονίκη. Ίσως το γεγονός αυτό να εξηγεί σε ένα βαθμό και τα συναισθήματά του. Ο ποιητής μιλάει συχνά για τη θάλασσα, για πλοία και νεκρούς ναυτικούς, για τα καράβια που φεύγουν, για λιμάνια, για άγκυρες, κάβους, ταξίδια και ναυάγια. Ίσως πάλι αυτό να είναι απλώς ένα πρόσφορο μέσο για να εκφράσει τη γενικότερη ψυχική του κατάσταση.

Εκείνο που είναι κυρίαρχο είναι το ερωτικό στοιχείο, η ερωτική διάψευση και η απογοήτευση. Τι πιο φυσικό για έναν νέο! Και ακόμη πιο φυσικό για έναν νέο ποιητή. Η ποίηση είναι ένα ερωτικό φαινόμενο, και η διάψευση μια βεβαιότητα στο ερωτικό φαινόμενο. Όλοι οι έρωτες είναι για πάντα και όλοι οι έρωτες έχουν ημερομηνία λήξης. Συνήθως σύντομη. Έτσι, η επόμενη βεβαιότητα είναι ότι ένας νέος έρωτας θα διαλύσει τις ομίχλες του προηγούμενου. Αυτό όμως δεν το ξέρει ακόμα ο Ιωάννης Τσιουράκης ή μάλλον δεν αφήνει τον εαυτό του να το συνειδητοποιήσει.

Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή. Ο νέος ποιητής είναι ένας τρυφερός και ευαίσθητος άνθρωπος. Έχει πολλή αγάπη μέσα του. Αγαπάει το παιδιά και την αθωότητά τους. Νοσταλγεί τη δική του αθωότητα.

Οι ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο,
παύουν να είναι ήχοι.
Γίνονται μικρά κορδόνια να μπορούν τα παιδιά να
κρατούν τα κόκκινα μπαλόνια
στο Λούνα Παρκ.
Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους
καθώς τρέχουν στον δρόμο ..
Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι
καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό.
Κι εγώ πλάγιασα.

Σας διάβασα τους πιο χαρακτηριστικούς ίσως στίχους της συλλογής που βρίσκονται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Αμέσως μετά ακολουθεί η επίκληση στην αγαπημένη του. Και αμέσως μετά η πλήρης απογοήτευση και η παραίτηση.

Μάταιο να περνάς απ’ το σπίτι
δεν έχω τίποτα να σε φιλέψω
απόμειναν άδεια ντουλάπια
απλήρωτοι λογαριασμοί
δίχως ρεύμα, οι συσκευές δεν δουλεύουν
δυο φέτες μονάχα ψωμί μουχλιασμένες
μαρτυρούν
πως μόνο υγρασία υπάρχει σε τούτο το σπίτι.

Κι όμως η αγαπημένη του είναι διαρκώς παρούσα. Είτε την επιζητεί είτε την αποκρούει, είτε την επιθυμεί είτε την αρνείται, είτε την εκθειάζει είτε την στιγματίζει. Της μιλάει άμεσα, σε δεύτερο πρόσωπο.

Σε λίγο θα έχεις φύγει
το ρούχο σου ριγμένο στη καρέκλα θα μείνει
το άρωμα σου στον χώρο
θα προδίδει την εδώ παρουσία σου
η μοναξιά θα ντυθεί την ύπαρξή σου
δίπλα μου θα πλαγιάσει
κι έτσι επιρρεπής που είμαι
θα τη δεχτώ
κι όταν το ρούχο της δίπλα στο δικό σου θ’ αφήνω
θα ψελλίσω τ’ όνομά σου.

Κι ακόμη

Σε νοσταλγώ με το πάθος, απόψε
του μελλοθάνατου
μ’ ένα λουλούδι στο χέρι
με τη γεύση του ονόματός σου στα χείλη
για καλημέρα.

Το όλο κλίμα του βιβλίου λοιπόν χαρακτηρίζεται από την απογοήτευση και την παραίτηση που ελάχιστα απέχουν από την αυτολύπηση. Και εκείνη ελάχιστα απέχει από τον ναρκισισμό. Πολλή μοναξιά, πολλή ερημιά, πολλά δάκρυα …Ο ποιητής φαίνεται να ταξιδεύει σε μια σχεδόν γαλήνια θάλασσα θλίψης.
Εγώ λοιπόν που έχω τα διπλάσια του χρόνια, θα ρωτούσα τον Ήχο Πλάγιο. Μόνο : «δεν είναι λίγο νωρίς για να πλαγιάσει; Δεν είναι λίγο νωρίς για να γεράσει; Δεν υπάρχει και ομορφιά σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν υπάρχει αθωότητα, δεν υπάρχει έρωτας και αγάπη; Δεν υπάρχει το πάθος της δημιουργίας; Και δεν θα άξιζε να μιλήσει κανείς και για όλα αυτά;» Από την άλλη, πρόκειται για ένα πρώτο βιβλίο και ο νέος ποιητής έχει όλη τη ζωή μπροστά να γράψει πάνω σε οποιοδήποτε θέμα τον συγκινεί και με οποιοδήποτε τρόπο επιλέξει.

Από την καθαρά ποιητική άποψη, τα ποιήματα της συλλογής, όπως και η συναισθηματική κατάσταση του ποιητή, παρουσιάζουν πολύ λίγες εξάρσεις. Είναι επαρκή, ικανοποιητικά, συμπαθητικά. Με στιγμές γνήσιας έμπνευσης. Ο Ιωάννης Τσιουράκης επιλέγει να μιλήσει απλά και λιτά και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα πολύ θετικό στοιχείο. Αποφεύγει επίσης σε μεγάλο βαθμό τις ψευτοποιητικές λέξεις που κατά κανόνα βρίθουν στα ποιήματα των νέων ποιητών. Όμως μια μεγαλύτερη θεματική ποικιλία νομίζω ότι θα ήταν επιθυμητή.

Συνολικά και κατά τρόπο παράδοξο, μέσα από τη μελαγχολία και τη θλίψη του νέου ποιητή, αναδύεται μια αισιοδοξία. Όχι η χαζοχαρούμενη των ηλιθίων αλλά η αισιοδοξία ότι η ποίηση δεν κινδυνεύει, όπως έγραφα πριν από έξι χρόνια στον Κώστα Κρεμμύδα, τον εκδότη του Μανδραγόρα, με αφορμή την ανθολογία της αόρατης γενιάς, της γενιάς του 1990. Η ποίηση δεν κινδυνεύει για υπάρχουν πολλοί που συνεχίζουν όταν οι άλλοι πετάνε την πετσέτα στο ρινγκ. Η ποίηση δεν κινδυνεύει γιατί αποτελεί μια βαθύτατη ανάγκη του ανθρώπου. Και η ποίηση δεν κινδυνεύει γιατί υπάρχουν νέοι σαν τον Ιωάννη Τσιουράκη, με σοβαρότητα και ειλικρίνεια, με αγάπη, με ταλέντο και με αφοσίωση. Νέοι που, ό,τι και να πούμε εμείς, θα χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Σ’ αυτή την ισόβια ανηφορική πορεία προς μια κορυφή που δεν υπάρχει, εύχομαι στον Ιωάννη Τσιουράκη κάθε επιτυχία και κάθε εκπλήρωση.


Τόλης Νικηφόρου

Η εισήγηση του Τόλη Νικηφόρου μου άρεσε ιδιαίτερα και η αναφορά του για τη ποίηση στο διαδίκτυο είναι σημαντική και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για όλους εμας που ασχολούμαστε με τη ποίση στο διαδίκτυο. Φίλε μου Τόλη σε συγχαίρω και σ' ευχαριστώ.

15 Δεκ 2008

Κόκκινο ξέφτι στο κατώφλι του κόσμου

λάμψεις πολύχρωμες και μαγικές κραυγές
ένα κόκκινο ξέφτι στο κατώφλι του κόσμου

δεν βλέπω
δεν σημαίνει δεν υπάρχει
πίσω απ' την όρασή μου
ρέουν ηφαίστειοι ποταμοί
φτεροκοπούν χίλια πουλιά
υφαίνεται με θαύματα
το μαγικό χαλί του κόσμου

στρώματα αλλεπάλληλα καλύπτουν
τα μυστικά που γεννηθήκαμε γνωρίζοντας
το άπειρο που εμπεριέχεται στο κύτταρο
το αιώνιο στο προσωρινό
η μουσική στη νότα

φως που υπερβαίνει την ταχύτητά του
ήχος που υπερβαίνει
τη μέγιστη και την ελάχιστη έντασή του
θνητός που υπερβαίνει τη φθορά του

λάμψεις πολύχρωμες και μαγικές κραυγές
ένα κόκκινο ξέφτι στο κατώφλι του κόσμου

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή "Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας "(1997}

Τον Τόλη Νικηφόρου τον διάβασα εδώ και καιρό και μου άρεσε η ποίηση του. Νομίζω ότι είναι από τους καλύτερους ποιητές που έχει σήμερα η Θεσ/νίκη. Ακούγοντας την εισήγηση του στη παρουσίαση της συλλογής του Γιάννη Τσουράκη και την αναφορά που έκανε για τη ποίηση στο διαδίκτυο εντυπωσιάστηκα. Και οι απόψεις του γίνονται πράξη στο blog του " Ένα λιβάδι μέσα στην ομιχλη ονειρεύεται "
http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/
Το ανθολόγιο είναι μοναδικό και δείχνει την αγάπη του στη ποίηση και στους νέους ποιητές. Ελπίζω να μου στείλει και την εισήγηση του να την αναρτήσω.
Εύχομαι στο κ. Νικηφόρου δύναμη να συνεχίζει το δημιουργικό του έργο.

10 Δεκ 2008

9 ΔΕΚΕΒΡΗ

Ψυχές και όνειρα
σβύνουν
μέσα στα αποκαίδια
Κι ο ήλιος
σκοτεινός θρηνεί
Η καταχνιά τ' απομεσήμερου
κι η σιωπή των κυμάτων
σμίγει
με μαύρους καπνους
ένα δάκρυ κυλά αργά
φτάνει στη καρδιά
αφίνοντας
μια χαρακιά βαθιά
και τη κραυγή σου

Αφιερωμένο στην Ελένη, μια μαθήτρια 17 χρονών που είδε κι έζησε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Που είδε τον συνομήλικο σημμαθητής της να φεύγει τόσο άδικα.
Που είδε όλα όσα έγιναν και το μόνο που ήθελε ήταν να αφίσει μια κραυγή.
"σταματείστε". Όλα τα παιδιά μας ΄νομίζω αυτό ζητάνε. Να έχουν ελπίδα για ένα αύριο δίκαιο και αληθινό. Ας μη τους σβήσουμε την ελπίδα.

7 Δεκ 2008

Τώρα ή ποτέ

Γι' ακόμη μια φορά,
μονάχη του ασύλου μου σιωπή
με συντροφεύει.
Πίσω απο την κλειστή θύρα
έμειναν οι καταιγίδες και
οι αστραπές μου.
Τίποτα δεν απέμεινε πια΄
μονάχ' ένα μικρό ρυάκι
μιας καστανόχρωμης πηγής
και το αντίο.
Αντίο στο παρελθόν
που με πόνο αντίκριζα.
Αντίο στο παρόν
που γυρισμό δεν έχει.
Αντίο στο μέλλον
που δε θα βιώσω.
Και μετά κραυγές
θολές οι σκέψεις του μυαλού,
σκοτεινές,τρομακτικές.
Αυτές κάνουν τ' αυτιά να βουίζουν
και την ανάσα να σπαρταράει.
Και μετά, το ψυχρό φτερούγισμα
μιας ουράς χελιδονιού,
γυαλιστερής, άπονης.
Αρνούμενη να παλέψω,
ηττήθηκα μόνη
απ' τα χαστούκια της ζωής.

Ή τώρα ή ποτέ.

Ξάφνου, λευκές λουρίδες γης
σκίστηκαν
κι εκεί που δεν υπήρχαν,
ποτάμια σχηματίστηκαν΄
και φούσκωνε ολοένα το υγρό,
θάλασσες, πελάγη γινόταν.
Να σε καλά, χελιδονιού ουρίτσα
η ψύχρα σου τον πόνο απάλυνε;
Κι η ανάσα σκούραινε,
η γη έτρεμε, ο κόσμος μαύριζε
και τελευταία η κάρα μου
υποταγής υπόκλιση πληρώνει
για όλα όσ' αγόρασε διπλά...

Ναι, θα μπορούσε να ταν κι έτσι.

Γι' άλλη μια φορά λοιπόν,
το άσυλό μου σώπαζε,
οι καταιγίδες μούγκριζαν απ' έξω,
το "χελιδονάκι" φτεροκοπούσε.
Όλα ξεχωριστά κι όλα μαζί
ξανάρχιζαν το βήχα τους,
μα εγώ στην αρρώστια τους
δεν υπεκύψα.
Αντίς γι' αυτό,
το βλέμμα μου ίσιαξα,
το κορμί σ' Ανατολή κατεύθυνα,
το αίμα μου ξύπνησα
μ' ανάσες βροντερές.
Σώπασε τώρα, χελιδονάκι,
βγαίνω ν'αντιμετωπίσω
τις καταιγίδες και τις αστραπές μου,
όπως μόνο εγώ μπορώ,
όπως μόνο εγώ ξέρω να μάχομαι.
Ή τώρα ή ποτέ.


"Ο,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό"

Ερμιόνη

Τους στίχους τους είδα στο Ανεμολόγιο και μου άρεσαν, όπως μου άρεσαν γενικότερα οι στίχοι της Ερμιόνης. Είναι νέο άτομο και εύχομαι να έχει μιά πορεία αξιόλογη στα μονοπάτια της ποίησης.