29 Οκτ 2010

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ



Ωδή στις Χάριτες

Χάριτες, του Δία θυγατέρες,
πόσες φορές προσπάθησα
για σας να γράψω μιαν ωδή.
Κι όμως, δεν τα κατάφερνα ποτέ,
λόγια ικανά μη βρίσκοντας
τη χάρη σας να υμνήσουν.
Απόψε, όμως, κοιτάζοντας
τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
είδα μέσ’ στο χρυσάφι του
τη θεϊκή μορφή σας.
Κι άκουσα το τραγούδι σας,
μέσ’ στο ναό του Απόλλωνα,
στους ιερούς Δελφούς•
τότε που γλυκοτραγουδούσατε,
παρέα με τις Μούσες
και τη γλυκιά Αρτέμιδα.
Και ξαφνικά ένα τραγούδι τρυφερό
εμπνεύστηκε η ψυχή μου.

«Θεές αγνές, σεμνές, πανέμορφες,
εσείς μονάχα δίνετε ουράνια ευτυχία,
εσείς που, δίπλα στον Απόλλωνα,
υμνείτε αδιάκοπα τον ύψιστο τον Δία,
εσείς που σε θνητούς και σε θεούς
δίνετε κάθε ωραίο.

Θεές, που ’χετε πρόσωπα
σαν λουλουδιών μπουμπούκια,
θεές, που ’χετε μάγουλα
στα χρώματα των ρόδων,
από καμιά δεν λείπετε γιορτή
στου Ολύμπου τα παλάτια.

Θεές της ποίησης και του χορού,
της μουσικής και της ρητορικής,
που σύμβολά σας έχετε
όλης της γης τα λούλουδα
και τους καρπούς των δένδρων,
στην Αφροδίτη ανήκετε.
Εσείς όλες την λούσατε,
εσείς την εμυρώσατε
εσείς την εστολίσατε,
πριν πάει στον Αγχίση.

Χάριτες, του Δία θυγατέρες,
μέσα στο φως του φεγγαριού
μόνον εσάς θα βλέπω,
άλλοτε να ’στε ολόγυμνες
και άλλοτε ντυμένες
με διάφανους χιτώνες.
Η μια ένα ρόδο να κρατά,
η δεύτερη ένα στάχυ
κι η τρίτη ένα κλαδί μυρτιάς.
Κι όλες μαζί ν’ αστράφτετε
πιότερο κι απ’ τον ήλιο,
μ’ ένα χαμόγελο γλυκό
στα ρόδινά σας χείλη».

Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου
Από την ανέκδοτη συλλογή «Μυθολογία, Μούσα μου»

25 Οκτ 2010

Σ' ΑΓΓΙΖΩ



Σ'ΑΓΓΙΖΩ

Σ αγγίζω
και τα σκοτάδια καίγονται
στο μίσχο του δειλινού
κλεμμένα χρώματα απλώνονται
στους βυθούς των δακρύων
και στο καμβά αχνίζει
το χαμόγελο της αιώνιας στιγμής.

Σ αγγίζω
και στο χείλος του ποτηριού
το αποτύπωμα του έρωτα αφρίζει
τα ποτάμια γυρνάνε
στις γραμμές των βουνών
και χαράζουν στο ανεκπλήρωτο
τα πέταλα του κορμιού
όταν ξαπλωμένο αναπνέει
τις ανάσες της περασμένης νύχτας.

Σ αγγίζω
κι οι ώρες χάνονται
στο ταξίδι των πουλιών
πέρα από τα σύνορα των αναστεναγμών
και πιο κει από τον ιδρώτα του μεσημεριού
όταν ο άντρας κι η γυναίκα σμίγουν
στη κατακόρυφο του ήλιου
γυμνά ψήγματα ζωής.

21 Οκτ 2010

ΛΗΘΗ



ΛΗΘΗ

Άπειρες κλωστές στον αργαλειό,
αμέτρητες ωδές ανθρώπου.
Το φως το τύφλωσαν,
μα τους θάμπωνε πάντοτε τα μάτια.

Πρωτόπλαστο αίνιγμα
με ερωτηματικά στο πέρας.
Ας το θάψουμε, λοιπόν,
αυτό το εγώ.
Ας το ερευνήσουμε αύριο,
αυτό το εγώ, χωρίς αγάπη.

Συνέχεια ατέλειωτης κάμαρας
με τοίχους και τοιχάκια.
Ασυνέχεια δέρματος, δίαυλος εισόδου
παράσιτων-ιών-ανθρώπων.

Εμπόδια παντού, στο σκίρτημα,
στο μέσα, στο ανάθεμα.
Στο πέρα-δώθε ανάμεσα,
στο πριν και το μετά σας.

Για πόσες ανάσες ζωής ακόμη ζουν;
Για πόσους χτύπους και μελτέμια;
Και ποια τα όρια της κάμαρας, για ποιο εγώ;

Με δοξασίες ανάσαιναν και με σκιές στο έρεβος,
καθώς το λίγο φως γλιστρούσε στο κατώγι.
Τα δήθεν βίωναν κι αναβίωναν το δήθεν του καθένα.
Πρωταρχικό και τίποτα εγώ
εκείνο
το θαμμένο.

Νόπη Χατζηιγνατιάδου
Από τη συλλογή «Αναζητώντας το Άλφα» (2009)

20 Οκτ 2010

ΣΚΙΕΣ



ΣΚΙΕΣ

Αυτή η πέτρα ήταν αδύνατον να σπάσει.
Η απόληξη η ίδια.
Πάγος πάνω στον καύσωνα, που δεν έλιωσε.
Ζωής, θανάτου μεταίχμιο.
Μετάβαση απ' το χτες στο σήμερα.
Γεφύρια απώθησης και δίψας απ' την άλλη.
Ξέχασες μνήμες να κρατάς
ξέχασες ανθρώπους να αγκαλιάζεις.
Κομμάτια γης καλά κρυμμένα στο είναι σου,
στο έσομαι, στο πάντα σου.
Πόσο γρήγορα οι εποχές αλλάζουν.
Φεύγει η Άνοιξη και πάλι έρχεται.
Γενιές - γενιές, αράδα - αράδα.
Φωτιές που σβήσατε.
Ψυχές αποσβολωμένες, απολιθωμένες.
Βαλσαμωμένοι γίγαντες με πρίσμα στα άκρα.
Σκιά σκηνώματος βαριά.
Κι ας καίει ένα καντήλι μόνο.

Νόπη Χατζηιγνατιάδου
Από τη συλλογή «Αναζητώντας το Άλφα» (2009)

16 Οκτ 2010

ΘΛΙΨΗ



Θλίψη

Τον τελευταίο καιρό
η ψυχή μου κουβαλάει
μιαν απέραντη θάλασσα
θλίψης...
Για το πέρασμα της νιότης.
Για την απουσία των γονέων μου.
Για το γκρέμισμα της πίστης μου στην αθωότητα.
Για την αγωνία για σένα και τα παιδιά μας.
Για τον φόβο του θανάτου...

Κι όμως,
Αγάπη μου,
ένα δικό σου χάδι,
ένα φιλί της κόρης μας
και μια αγκαλιά του γιου μας
έχουν τη δύναμη να εξαφανίσουν
αυτή την απέραντη θάλασσα της θλίψης
που κουβαλάει η ψυχή μου.
Έστω... για μια στιγμή!
Για μια μονάχα στιγμή!
Για μια στιγμή μαγική
στα χρώματα
του ουράνιου τόξου...


Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)

14 Οκτ 2010

Ο ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ



Ο ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ


Ο φαροφύλακας του σύμπαντος
αιώνες τώρα ανάβει κάθε σούρουπο
τον λύχνο στο βορεινό αστέρι
εκεί στο σταυροδρόμι του απείρου
που συναντιούνται οι ψυχές
σαν ταξιδεύουν στη καταχνιά
ψάχνοντας για κατάλυμα αγάπης.

Ο φαροφύλακας του σύμπαντος
με τ’ άσπρα γένια ως το γόνατο
κάθεται αμίλητος και σκυθρωπός
και μόνο σαν ανταμώσουν δίπλα του
μάτια γεμάτα από τη δίψα του έρωτα,
χαμογελά, και δείχνει με το βλέμμα
τον δρόμο για το δικό τους γαλαξία.

Ανδρέας Καρακόκκινος

13 Οκτ 2010

ΚΑΠΟΤΕ...



ΚΑΠΟΤΕ…

Κάποτε
παραπονιόμουν
που δεν μου έλεγες
ποτέ
τη φράση «Σ' Αγαπώ».

Τώρα
αρκεί να δω
- έστω για μια στιγμή-
τα μάτια σου
κι ακούω
όλα τα «Σ' Αγαπώ»
που μου 'χες στερήσει
κάποτε…


Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)

11 Οκτ 2010

ΣΤΗ ΡΩΜΗ



Στη Ρώμη

Ξεφυλλίζοντας
κάποιο λεύκωμα
σταμάτησα
σε μιαν υπέροχη φωτογραφία.
Εσύ κι εγώ - αγκαλιασμένοι –
στη Fontana di Spagna της Ρώμης.
Ημερομηνία:
Πέμπτη 22 Ιουνίου 1978.
Με μαγνήτισε
αυτή η φωτογραφία.
Την κοίταξα και δάκρυσα.
«Πόση ευτυχία, Θεέ μου!»
σκέφθηκα...
Έκλεισα τα μάτια μου,
αναστέναξα από νοσταλγία
και
σε κάλεσα:
«Έλα και συ,
Αγάπη μου.
Έλα να δούμε μαζί
αυτή τη φωτογραφία.
Έλα να θυμηθούμε.
Έλα να ξαναζήσουμε.
Στη Via Veneto.
Στο "Albergo Eliseo".
Στη σουίτα με τον αριθμό 502.
Στη Fontana di Trevi.
Στη Villa Borghese.
Στο Κολοσσαίο.
Στην αψίδα τον Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Στον λόφο του Καπιτωλίου.
Στο μνημείο του Βίκτορος Εμμανουήλ.
Στο ristorante "II Tinello".
Στους κήπους του Βατικανού.
Έλα!
Όλα αυτά
θα ξαναζωντανέψουν.
Θα δεις.
Αρκεί να δεις
- στη φωτογραφία -
το χαμόγελο μου
και
τα μάτια σου...».

Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)

10 Οκτ 2010

ΣΥΝΘΕΣΗ ΟΝΕΙΡΟΥ



Σύνθεση ονείρου

Πήρα
το χ ρ υ σ ό
από τους πολυελαίους της εκκλησίας,
το λ ε υ κ ό
από τα τούλια του νυφικού,
το γ α λ ά ζ ι ο
από τις δαντέλες του νυχτικού,
το π ο ρ φ υ ρ ό
από τις φλόγες του έρωτα,
το μ π λ ε
από τον ωκεανό της ευτυχίας
και
ζωγράφισα ένα ό ν ε ι ρ ο...


Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)

9 Οκτ 2010

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ...



Τόσα χρόνια τώρα...

Τόσα χρόνια τώρα
κι εκείνο το σημάδι
από το πρώτο σου φιλί
- θυμάσαι; -
δεν λέει να σβήσει...

Τόσα χρόνια τώρα
κι εκείνο το φεγγάρι
που μας παρακολουθούσε
ανάμεσα
στα φύλλα της συκιάς
- θυμάσαι; -
δεν λέει να χαθεί...

Τόσα χρόνια τώρα
κι εκείνη η ανθοδέσμη
με τα εικοσιδύο
κατακόκκινα
τριαντάφυλλα
- θυμάσαι; -
δεν λέει να μαραθεί...


Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)

8 Οκτ 2010

ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ



ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ



Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα
της μνήμης
θα υπάρχουν πάντα
οι στιγμές που ζήσαμε μαζί,
αγριοπερίστερα που μπλέχτηκαν
στα ξόβεργα του χρόνου.

Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα
του χρόνου
θα υπάρχουν πάντα
οι μεγάλες νύχτες της προσμονής
όταν τα πλοκάμια του πόθου
θα βουλιάζουν σιωπηλά
στα σκοτεινά θαλάμια της ψυχής μας.

Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα
της νύχτας
θα υπάρχει πάντα
ο έρωτας της μικρής νυχτοπεταλούδας
στα μυστικά μονοπάτια του φεγγαριού,
έρωτας που γίνεται πνοή θανάτου
στα ρόδινα δάχτυλα της φωτιάς.


Βάσω Μπρατάκη
Από τη συλλογή "Νύχτα Ηνίοχος" (2010)
http://mpleveloudo.blogspot.com/

7 Οκτ 2010

ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ



ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ

Στη διχάλα της σιωπής
πνιγμένη επιθυμία φυγής
το τελευταίο σφύριγμα της αμαξοστοιχίας
που δεν έφτασε στο τέρμα.
Και μείναμε στην αποβάθρα
προσμένοντας
με τις βαλίτσες γεμάτες
τριμμένα πανωφόρια... τα όνειρα μας
τις νύχτες που η πόλη πουλιέται
σαν πόρνη πολυτελείας
σε σοκάκια σκοτεινά και άδεια,
ενώ οι ποιητές στων στίχων
τη σκακιέρα παίζουν την ψυχή τους,
με λόγια φιλήδονα και λάγνα
στον έρωτα ποιος θα κερδίσει.
Και η νύχτα, σαν άλλος ηνίοχος,
έχοντας τα μάτια κλειστά
με ένα κόκκινο της φωτιάς μαντίλι
στο χρώμα της καρδιάς
αιώνες τώρα κρατά τα ηνία,
κάτω από το φεγγάρι,
φυλακίζοντας το χλιμίντρισμα
που ξυπνά ο έρωτας.

Βάσω Μπρατάκη
Από τη συλλογή "Νύχτα Ηνίοχος" (2010)

6 Οκτ 2010

ΠΑΡΑΧΑΡΑΓΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ



Παραχαραγμένα όνειρα

Ανώνυμοι δρόμοι σκοτεινοί
κι αγνώριστοι
γεμάτοι οδοφράγματα
απουσίας.
Σε ρύμες ξεχασμένες,
στοίβες
τα σάπια φύλλα βουλιάζουν
στην ξυπολυσιά.

Μονάχα τ’ αποδημητικά πουλιά
στα σύρματα
μετράνε την απόσταση ως το
καλοκαίρι
και ρίχνουν κρυφές ματιές
στα όνειρα
που παραχαραγμένα ασφυκτιούν
ερήμωση.

Ανδρέας Καρακόκκινος

4 Οκτ 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙ

















Για την Κύπρι


Κύπρι,
θεά της ομορφιάς και του έρωτα,

πάνω σ’ ολόκληρη τη γη, πιο όμορφη γωνιά
απ’ το νησί της Κύπρου ποτέ δεν θα υπάρξει.
Εκεί που εσύ γεννήθηκες,
μέσ' από της γαλάζιας θάλασσας
τους πάλλευκους αφρούς.
Απ’ τους αφρούς, που αιώνια καθρεφτίζουν
όλο τον κόσμο τ’ ουρανού,
τις ηλιαχτίδες και το φως,
τα σύννεφα και τα πουλιά,
τ’ αστέρια, το φεγγάρι.
Γεννήθηκες ολόλευκη κι ολόλαμπρη.
Λευκότερη κι απ’ τον αφρό.
Λαμπρότερη απ' τη λάμψη.
Κι ήρθαν οι Ώρες οι πανώριες
να σε χρυσοστολίσουν.
Στέμμα από χρυσάφι αστραφτερό
βάλανε στα μαλλιά σου.
Με λούλουδα πολύχρωμα
στολίσανε τ’ αφτιά σου.
Κι ευθύς μόλις σε στόλισαν,
στον Όλυμπο σ’ οδήγησαν,
μέσ’ στα παλάτια τα χρυσά
των δώδεκα αθανάτων.

Κύπρι,
θεά της ομορφιάς και του έρωτα,

πάνω σ’ ολόκληρη τη γη, πιο όμορφη γωνιά
απ’ το νησί της Κύπρου ποτέ δεν θα υπάρξει.
Εκεί που εσύ γεννήθηκες,
θεά του έρωτα, σκληρή, αφροστεφανωμένη,
είμαι έτοιμη να ’ρθω κι εγώ, κρατώντας
μέσ’ στα χέρια μου ανέγγιχτα
κι ολάνθιστα λουλούδια.
Στ’ ακροθαλάσσι θα βρεθώ κι έπειτα
εκεί, δίπλα στην Πέτρα του Ρωμιού,
όπου τ' αγαπημένα σου πουλιά
- κύκνοι, σπουργίτια, περιστέρια -
συνάζονται και γλυκοτραγουδούν,
θα ’ρθω και θα σκορπίσω
όλα τα άνθη που αγαπάς,
τα ρόδα,
τις μυρτιές,
τις παπαρούνες.

Και την ψυχή μου.



Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου
Απο την ανέκδοτη ποιητικη συλλογή
"Μυθολογία, Μούσα μου"

ΔΡΟΜΟΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΙ



ΔΡΟΜΟΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΙ

Δρόμοι ντυμένοι
με φθινοπωρινή φορεσιά,
σε χρώμα άδειας χελιδονοφωλιάς
που κάποιο καλοκαίρι κτίστηκε
για να χωρέσει το ζευγάρωμα

Δρόμοι αδειανοί
με τα κλαδιά στη γύμνια τους
να υψώνουν στον ουρανό
παράλυτα τα μέλη του κορμιού
σε ακολουθία παρακλητική.

Δρόμοι στρωμένοι
με κίτρινα φύλλα στα μαλλιά
πέπλο κλεμμένο
από τις νύμφες του καλοκαιριού
που δίψασαν τον έρωτα

Δρόμοι θλιμμένοι
με πρόσωπα ρυτιδιασμένα
κι αφτιασίδωτα
με χείλια στεγνά της σιωπής
δίχως κελαήδισμα ερωτικό.

Ανδρέας Κ.

2 Οκτ 2010

Η ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΓΙΟΛΑΣ




Γιόλα μου σ ευχαριστώ

ΗΡΘΕΣ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ



ΗΡΘΕΣ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Αφιερωμένο στο εγγόνι μου

Ήρθες,
το πρωινό του Σεπτέμβρη
με την πιο γλυκιά μελωδία
εκείνο το μοναδικό κλάμα ζωής
στο φως που πρωτοαντίκρισες

Ήρθες,
και τα βλέμματα μας,
γέμισαν μέχρι τα βάθη της ψυχής
από την αγάπη της παρουσίας σου
εσύ, τόσο μικρό σαν ένα δάκρυ χαράς.

Ήρθες,
κι όσο κι αν σε περιμέναμε
ήταν πρωτόγνωρος και μοναδικός
ο τυφώνας των συναισθημάτων
που μας χάρισε ο ερχομός σου.

Ήρθες,
κι οι μέρες σου έγιναν πια δικές μας
για ν’ ακουμπάμε απαλά στα πόδια σου
όλη τη πρωινή δροσιά της τρυφεράδας
ντυμένη με φεγγαρόλουστα χαμόγελα.

Ανδρέας Κ.

1 Οκτ 2010

ΕΡΩΤΙΚΟ 5



Ερωτικό 5

Το θαμπό πρωινό
του Αυγούστου
αγκαλιάζει νωχελικά
κάτω από ένα σεντόνι σύννεφο
την αγουροξυπνημένη
μοναξιά.
Σε χάρτινα καραβάκια
πολύχρωμες σκέψεις
αφήνονται σε ακύμαντη
θάλασσα,
αράζουν στα πόδια
της θεάς του έρωτα
και χαράσσουν
στο μαξιλάρι της προσμονής
το φιλί
ενός απέραντου καλοκαιριού.

Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σου
η μέρα αλλάζει προσανατολισμούς
στα χρώματα του ταξιδιού της.

Ανδρέας Κ.