29 Σεπ 2009

Νύχτα




Το φως βουλιάζει στον ορίζοντα
Τα φώτα ανάβουν στην πόλη
Ανοίγει η πίσω αυλή της ημέρας
Σκούρο

Έρχονται κουρασμένοι
Παραδίνουν το θόρυβο στην ησυχία
Εγκαταλείπουν το μόχθο στην ανάπαυση
Ξεχνούν το σώμα μες στον ύπνο

Ανάβεις φωτιά και οι
σκιές χορεύουν στο κορμί σου
Το σκοτάδι αγκαλιάζει ό,τι είδαμε
Το θνητό κρύβεται

Τα όνειρα σπέρνουν τον ουρανό με αστέρια
Αγρυπνούν οι ελεύθεροι
Τραγουδούν
ό,τι θα φανερώσει η αυγή


ΓΙΟΎΛΗ ΚΟΥΓΙΑ

http://aeglie.blogspot.com/

Μάτια σκαλιστά

27 Σεπ 2009

Εραστές λέξεων




Το απομεσήμερο υγρό
κολλούσε στο κορμί
ολάκερο το καλοκαίρι.
Αναζήτησα τις λέξεις σου
να κουρνιάσω στη σκιά τους
μα αυτές φαίνεται
χάσανε το δρόμο τους
σε καυτές ακτίνες του ήλιου.
Το πηγάδι στέρεψε
από φράσεις κλειδιά
περιμένοντας να τελειώσει
η ταινία στο θερινό σινεμά.
Μα σαν η οθόνη έγραψε τέλος
και τα φώτα έδιωξαν τους θεατές,
οι άδειες καρέκλες
άρχισαν να γεμίζουν
με γράμματα της αλφαβήτας
σε μια μεταμεσονύχτια προβολή
κατάλληλη για εραστές λέξεων
σε νυχτερινό συναπάντημα.

Ανδρέας Κ.

26 Σεπ 2009

Αναζήτηση




Θα’ρθει κάποια στιγμή που θα μ’αναζητάς
σκιά του εαυτού σου ,όμηρος βασανισμένος
σε γη εχθρική
Ματώνοντας τα πέλματα της ψυχής σου
βιώνοντας το έσχατο των αντοχών σου
σε μόλις μια στιγμή
Και θ’απορείς αν είσαι εσύ το είδωλο αυτό
ενός κατώτερου εαυτού που αντικρίζεις
διαπίστωση σκληρή
Και η διαφυγή σου επισφαλής και ποθητή μαζί
μέσα σε πλαίσια περιοριστικά
σχεδόν ασφυκτικά
Τι κι αν πεθαίνεις για μια μονάχα ανάσα
οι Ερινύες θα’ναι εκεί, ψυχροί εκτελεστές
του Άδη τιμωρία
Κι αν ξεχυθείς σε ωκεανούς των πόθων των χαμένων
για να φωνάξεις όσα δεν τόλμαγες καιρό
η σιωπή σου θα τα πνίξει
Κι αν τραύματα απέθαντα παλέψεις να επουλώσεις
με βότανα ελπίδας ξεχασμένα, ο πόνος θα’ ναι εκεί
αδίστακτος κριτής
Μα όταν κομμάτια θα’χεις γίνει μιας μάχης εξοντωτικής
στρέψε το βλέμμα εντός σου και κει που η απόγνωση σε βρει
την αύρα μου θα νιώσεις.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

25 Σεπ 2009

Χρώματα αγάπης




Εκεί ,
εκεί που το κύμα σμιλεύει στα βράχια
γοργόνες γυμνόστηθες αλλοτινών καιρών,
ανεμώνες υδάτινες του βυθού
και κοχύλια αέρινα,
εκεί, που αναλύονται στης μουσικής τη βαθύτερη ουσία,
της αγάπης τα χρώματα
και στου χελιδονόψαρου καθρεφτίζονται τα μάτια,
οι πληγές που δεν άνθισαν,
εκεί , που τα γυμνά μπράτσα των παιδιών
στολισμένα από της αρμύρας τα αρώματα
με φόρα σημαδεύουν της καρδιάς τα βάθη
και σε πελάγη καταδύονται αδιαπέραστα,
απ όσους γυμνοί δεν παραδίδονται
σε επώδυνη και ανέλπιδη αλήθεια,
εκεί , που τα χερουβείμ των ονείρων μας
τις πανσέληνες νύχτες ντύνονται ανθρώπινες μορφές
λησμονημένους φανερώνοντας δρόμους
και με την άμμο την αθάνατη,
νερό και χώμα και άσβεστο πυρ,
χαράζουν των πόθων μας την πορεία,
εκεί που μετατρέπεται το δάκρυ της
θάλασσας σε ύδωρ κεκαθαρμένον,
εκεί…
εκεί, που μαρμάρωσα την καρδιά μου…
αιώνες…
αιώνες τώρα…
μακριά από σένα,
εκεί,
εκεί ξαναρχίζω να ζω…

Έφη Ιωάννου
Ανέκδοτο

24 Σεπ 2009

Ο φόβος να σ' αγαπώ





Ποιός είναι αυτός ο Φόβος
που ουρλιάζει με τα δυο του όμικρον
να χάσκουν στο σκοτάδι;
Ποιο είναι το βουβό βήτα
που βηματίζει βαρύγδουπα
σέρνοντας το παραμορφωμένο του ποδάρι;
Ποια φυγή ονειρεύεται το φι
και γιατί το σίγμα
σπαράζει σιωπηλά στο τέλος
αλλά και μπροστά
από το άλλο ρήμα
που τόσο φοβάμαι να προφέρω;

Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή "Η αλεπού και ο κόκκινος χορός" 2009

23 Σεπ 2009

IT TAKES TWO TO TANGO



Τις νύχτες χορεύω ταγκό.
Μικροί πιγκουίνοι χειροκροτούν θερμά
και σερβίρουν παγωμένη σαμπάνια
στα φαντάσματα του κήπου.
Ο καβαλιέρος μου εξατμίζεται,
σηκώνω την πολύχρονη φούστα
και πηδάω στο κενό.

Χλόη Κουτσουμπέλλη
Από τη συλλογή της "Η αλεπού και ο κόκκινος χορός" 2009

20 Σεπ 2009

ΦΩΝΕΣ



Απ' των ματιών σου τις φωνές,
φωνές από πέτρα,
φωνές λησμονημένες στη σιωπή,
φωνές χαραγμένες στο άπειρο,
αντίκρισα τη θάλασσα ν' αξιώνεται δάκρυ γλυκό,
τα βλέφαρα σου,
πύρινο βλέμμα του ερέβους και του πυρός,
ανυπόκριτο,
πηγή ζωοδότρα,
μνήμη δακρυρροούσα,
κοχύλια να σταλάζουν κι άγιασμα,
που καράβια και σπασμένες ζωγράφιζαν άγκυρες
πάνω στις ράχες των δελφινιών,
στα όνειρα μας.

Ένιωσα το φως,
άσπιλο,
που μ’ αβύσσου αστραπή
πέρα απ' τους αιώνες
των ψευδαισθήσεων χάραζε τις μορφές
και τα νοτισμένα σου έπλαθε μάτια,
αυτά που οι καταρράκτες του ήλιου τα ταξίδεψαν πάνω στα όνειρα των ανέμων
και τα σκοτεινά της νύχτας σπήλαια,
μέχρι που τα αξίωσαν στην ψυχή μου,
ηδονικά να ριγά ...

Το γέλιο άκουσα του φεγγαριού
καθώς περνά μέσα από τις θαλάσσιες ανεμώνες,
παιχνίδι ζωής με ήχους και χρώματα,
κεχριμπαρένια σ αγαπώ
στροβιλιζόμενα,
διασκορπιζόμενα,
την αρμονία χαρίζοντας στου σύμπαντος κόσμου τα βάθη,
στην καρδιά μου....

Έφη Ιωάννου

Αυτό το έξαιρετικό ποίημα της Έφης, είναι η πρώτη της δημόσια έμφάνιση και το αναρτώ
με χαρά και συγκίνηση. Έφη μου, εύχομαι στο μέλλον να δούμε και τα υπόλοιπα ποιήματα σου.

18 Σεπ 2009

Ένα βουνό γράφει το δικό του παραμύθι.



Ανάμεσα στα δυο λιμάνια
ένα βουνό σβήνει στις ακρογιαλιές
Οι νύμφες κι οι νεράιδες
τις νύκτες τραγουδούν τον έρωτα,
στον ήλιο χορεύουν την αγάπη.
Και το αστερόφωτο το ξέφωτο,
πνιγμένο σε θεϊκές μελωδίες
από τις νότες φυσαρμόνικας
γίνεται η φωλιά, το καταφύγιο
λέξεων της ψυχής και της αλήθειας.
Λέξεις που σμίγουνε πάνω από στεριές
σαν τους χρυσαετούς που ζευγαρώνουν
έρχονται και κουρνιάζουν σιωπηρά
στο μαγεμένο ξέφωτο τραγούδι
αφήνοντας ανάμεσα στις αγριοκαστανιές
να παίξουνε κρυφτό οι στίχοι που γεννιούνται.
Ανάμεσα στα δυο λιμάνια
ένα βουνό γράφει το δικό του παραμύθι.

Ανδρέας Κ.

16 Σεπ 2009

Λύσεις αβέβαιες





Περπατώ τη μοναξιά του δειλινού
σε αβέβαιες αναζητήσεις.
Ήχος από βίαια καιόμενα δέντρα
με ακολουθεί
σβήνοντας τη συναυλία της καταιγίδας.
Μονάχα πορφυρές χαρακιές
σα πύρινα χέρια
ξεπηδάνε από παντού,
κυκλώνουν τη σκέψη.
Τα λόγια σου περπατάνε στο σώμα μου,
με βυθίζουν σ’ ένα κόκκινο σκοτάδι
με πινελιές μαύρου καπνού.
Είναι η ώρα
που το δειλινό φεύγει κυνηγημένο
από φλεγόμενες λέξεις
με προορισμό τη καρδιά
ενός πιο μοναχικού καλοκαιριού.
Κι οι λύσεις ακόμα αβέβαιες.

Ανδρέας Κ.

14 Σεπ 2009

ΧΩΡΙΣ



"Θα ζήσεις χωρίς"
είπε η μάγισσα
και μου έδωσε το φίλτρο
"τα κοχύλια σου θα γίνουν χέρια για να γράφεις"
"Μα χρειάζομαι τα χέρια για να αγγίζω
μικρές μοβ ανεμώνες να χαιδεύω
τα μάτια του να ψηλαφώ
τις σκιές στα βλέφαρα κουπιά
το σώμα του να κολυμπώ"
"Δεν κατάλαβες λοιπόν"
είπε η μάγισσα
και το πρόσωπο της ράγισε
χίλιες μικρές ρυτίδες.
"Τα χέρια σου θα γράφουν
αυτά που ποτέ σου δεν θα αγγίξεις".

Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή "Η αλεπού και ο κόκκινος χορός" (2009)
Η συλλογή της Χλόης κυκλοφόρησε τον Ιούλιο.
Εύχομαι Χλόη να είναι καλοτάξιδη.

13 Σεπ 2009

Ο ΑΦΡΑΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ




20

Θ’ ανακαλύψουμε μαζί
Καινούργιους ουρανούς
Καινούργια χρώματα της χαραυγής
Μύριες θαυμάσιες εικόνες

Όμως μη βιάζεσαι
Μάθε να χρησιμοποιείς
Τη σιωπή
Να εισδύεις μέσα σου
Στο πιο βαθύ σκοτάδι
Του εαυτού σου
Όπου μονάχα ο λόγος ενδημεί
Κάτω απ’ τ’ αστραφτερά
Φυλλώματα

Φέρε μου εκείνον τον αμφορέα
Με το πιο διάφανο νερό της πηγής
Που ήπιαμε τόσο διψασμένοι
Και φτιάξε με τα χέρια σου
Ένα όργανο μουσικής
Που θα γίνει το έμβλημα
Της αγάπης μας

Τάκης Βαρβιτσιώτης
Απο τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (1993-1996)

11 Σεπ 2009

Μιάς άλλης Παρασκευής







Κι έπειτα σώπασες
όπως σωπαίνει μια βρύση χαλασμένη
όταν αδειάζει το δωμάτιο
ή όπως το πρόσωπο γυρίζεις απ' την άλλη
και πια ούτε το "μνήσθητι μου" ακούς
ούτε στο "ίνα τι" μια ερμηνεία δίνεις

μόνον ο ήχος των καρφιών επίμονος και δελεαστικός
να ξεμοναχιάζει τον έρωτα στο λήμμα "Τετέλεσται"

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Από τη συλλογή «Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα» (2004

10 Σεπ 2009

[ΙΣΩΣ ΛΟΙΠΟΝ]






Ίσως λοιπόν
πίσω από τόσους χωρισμούς
να βρεις κι εσύ το νόημα της ζωής σου
καρφώνοντας στην όχθη του αχανούς
βίγλα του ακατανόητου
τη σιωπή σου

Γιατί κι ο χρόνος γέρων είναι
και κυφός
κι όση σοφία θησαύρισες καπνός και σκόνη
Δε μένει παρά λίγο σάπιο φως
Κι ο σκοτεινός ληξίαρχος που ζηγώνει

Ορέστης Αλεξάκης

Από την Ανθολογία του Ανέστη Ευαγγέλου
Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά

8 Σεπ 2009

Μιλώ

Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν

Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει

Γιώργος Σαραντάρης

Από τη συγκεντρωτική έκδοση στη δόξα των πουλιών (1997)

5 Σεπ 2009

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ




Στην κόρη μου την Αιμιλία που το βράδυ
σ' ενα εκκλησάκι της Χαλκιδικής
κάτω από το φως του φεγγαριού και των κεριών
την παραδίδω νύμφη στον αγαπημένο της.

2 Σεπ 2009

ταξίδι






πως να διασχίσω το άπειρο
για τ' όραμα του πυρετού μου
χωρίς τις άκρες των δαχτύλων σου
γυμνός απ' το χαμόγελο σου
χωρίς ελπίδα να σε βρώ ξανά
στη μακρινή πλευρά του γαλαξία

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

Η ποίηση του Τόλη Νικηφόρου
http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/

1 Σεπ 2009

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ




ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα

Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ενα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι της Γοργόνας
που κρατά το τρικάταρτο σα να το σώζει
σα να το κάνει τάμα στους άνεμους
σα να λέει να τ' αφήσει και πάλι όχι

Ο μικρός ερωδιός της εκκλησίας
η εννιά το πρωί σαν περγαμόντο
ένα βότσαλο άπεφθο μέσα στο βάθος
τ' ουρανού του γλαυκού φυτείες και στέγες

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται
Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο

Ο Μαϊστρος, ο Λεβαντες, ο Γαρμπης
ο Πουνεντες, ο Γραιγος, ο Σιροκος
η Τραμουντανα, η Οστρια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασι το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το κάμα που κλωσάει
στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια
τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα
ένα πέλαγος βράζοντας και δίχως τέλος
Οι δεκαέξι νομάτοι που τραβούν την τράτα
ο ακάθιστος γλάρος ο αργοπλεύστης
οι φωνές οι αδέσποτες της ερημιάς
ενός ίσκιου μέσα στον τοίχο
...

Οδυσσέας Ελύτης