28 Φεβ 2009

Να μ' αγαπάς



Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.

Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Χάρτινο το φεγγαράκι



Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά.

Δίχως τη δική σου αγάπη
γρήγορα περνάει ο καιρός
δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά.

Μουσική Μάνος Χατζηδάκις
Στίχοι Νίκος Γκάτσος

24 Φεβ 2009

Πλοήγηση

Απόψε πάλλεται το φως
γαληνεμένο
στο μεσιανό κατάρτι.
Στο πέλαγος Ευτυχία αρμενίζει
με πλοηγό τη μορφή σου.
Κι αν κάποτε σε πέλαγο
ανταριασμένο πλέει,
είναι γιατί εκείνες τις φορές
γίνεσαι στοιχείο
και το φως
άλικο δακρυρρέει.

Μαρία Πισιώτη

Από τη ποιητική της συλλογή "Ηδύλη-ακά τοπία;"
που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες.
Καλοτάξιδη Μαρία και η τρίτη σου συλλογή.

Θλιβερά απογεύματα

Τα μεσημέρια μου
δεν γελάνε πια
στα μάτια σου
κι η θάλασσα απέναντι
θολή
ακουμπά αργά
τ΄απογεύματα
βαφτίζοντας τα
θλιβερά

Άγγιγμα ψυχής



Άγγιγμα ψυχής
Καλλιτέχνης: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Συνθέτης: Γιώργος Χατζηνάσιος
Στιχουργός: Μιχάλης Μπουρμπούλης

Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου

Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις

Εγώ σιωπώ μες τις φωνές
Και δένω την καρδιά μου
Κι εσύ μετράς τις αντοχές
Μάγισσα, μάγισσά μου

Με ένα άγγιγμα ψυχής
άκουσε ,άκουσέ με

Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις

Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου

22 Φεβ 2009

Μέσα στον ύπνο μου έρχεσαι

Μέσα στον ύπνο μου έρχεσαι
Απαράλλαχτη
Και σ' αναγνωρίζω

Με σάρκα ζωντανή
Στιλβωμένη από τη πίκρα της θάλασσας
Με ήχο κοχυλιού

Και όμως ταχύτερη
Κι από τη λάμψη ενός πουλιού
Πιο ευδιάλυτη
Κι απ' την καρδιά του σύγνεφου
Έτοιμη πάντοτε να ξαναρχίσεις
Τη θαυμαστή ιστορία σου

Ομίχλη και νερό
Ομίχλη και όνειρο

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Από τη συλλογή Δέκα ερωτικά τραγούδια (1962)

21 Φεβ 2009

Διαδρομές κλεψύδρας

...πριν ο χρόνος
σαν άμμος κυλήσει
σπάζοντας το γυαλί κλεψύδρας…
Σοφία Στρέζου


Με μια κλεψύδρα στιγμές
μετράμε τη ζωή μας
και κόκκοι λέξεις
πότε γεμάτες πότε άδειες
κυλάνε σε λευκές σελίδες.

Η μνήμη μετρώντας
στιγμές και σελίδες
καίγεται απ' το χρώμα των λέξεων
κι αναζητά σε διαδρομές θαλασσινές
τη σκοτεινή σκιά του έρωτα.

Οι μέρες κι η άμμος πέφτουνε
μες στο στενό σωλήνα της κλεψύδρας
απορημένες σβήνουνε στου σκοταδιού το χάος
όλα τα χρόνια σε μια στιγμή
μαζί κι ο κόκκος του θανάτου.


Σοφία, οι στίχοι σου συνέχεια της σκέψης μου

19 Φεβ 2009

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου

Η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου

" αποικία κοχυλιών "

θα γίνει στο Γαλλικό Ινστιτούτο

τη Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009 στις 8μμ

Σήμερα

Σήμερα είναι μια αίθρια ημέρα,
δεν φοβάται το χειμώνα
μήτε το θάνατο.
Με τη δική της συγκομιδή
στα μονοπάτια του ήλιου.
Κάθε πινελιά στο χαμόγελο της
πίδακας από λέξεις σάρκινες
να σπαρταράνε σε φυλλώματα αναμμένα.
Όστρακα ερεθισμένα στα στήθη της
ανθίζουνε στον ψίθυρο του ανέμου.
Σήμερα,
η μέρα δεν ξεγελάει τις αισθήσεις.
Σε στόματα λουλουδιών βασιλεύει
που αγρυπνούνε στον ορίζοντα.

Μελίτα Τόκα Καραχάλιου
Από τη συλλογή "αποικία κογχυλιών"

Αφιερωμένο στη Μαρία Νικολάου

17 Φεβ 2009

Γιάννης Ρίτσος, Η σονάτα του σεληνόφωτος



Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
Απόσπασμα

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ' την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.


Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία –
λέω για την πολυθρόνα, πολύ αναπαυτική,μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
_ μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος λικνισμένο απ' την ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει ή να κρατήσει
ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου είχα μανία με τα μαντήλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς με το λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε οι εργάρες στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. Και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες -8, 16, 32, 64-
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 - και οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο. Λοιπόν σου 'λεγα για τη πολυθρόνα-
ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα –
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση – τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τ’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. Εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα, όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων--
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
και πολλούς νέους, πιο ωραίους κι από σένα ακόμη, του εθυσίασα,
έτσι λευκή κι απρόσιτη ν' ατμίζομαι μες στη λευκή μου φλόγα, στη λευκότητα του σελην'οφωτος,
πυρπολημένη απ’ τα’ αδηφάγα μάτια των αντρών κι απ' την δυσταχτικήν έκσταση των εφήβων,

πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)
_ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις, σου φθάνει ο θαυμασμός σου
θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,
άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω. – Όχι δεν φτάνει
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
...

14 Φεβ 2009

το τραγούδι του έρωτα

είμαι πλασμένος από μαύρο χώμα
ανθίζω όπως η μυγδαλιά το καταχείμωνο
φέρνω πολύτιμο μέσα στις φλέβες μου
αυτής της ίδιας γης το σπέρμα

φιλάω μία μία της άκρες των δαχτύλων σου
διατρέχω με τα χείλη μου
το κάθε εκατοστό του δέρματός σου
αγγίζω ψηλαφώ ορθώνω τις σκληρές θηλές σου
ψάχνω τις εσοχές σου με τη γλώσσα μου
τις εξοχές σου με τις μύτες των δοντιών
βρίσκομαι πάνω, πλάι, κάτω σου
εισβάλλω μένω ακίνητος
σαν κορυφή βουνού
που την τυλίγει ο μπαμπακένιος ουρανός
νιώθω να πάλλεσαι σαν τρυφερή χορδή
να χαλαρώνεις και να σφίγγεσαι
ν’ αποτραβιέσαι και να δίνεσαι
εισπνέω αχόρταγα το άρωμα
μετράω τους σπονδύλους σου
αδειάζω βίαια τη ραχοκοκαλιά μου
τον νωτιαίο μου μυελό
λούζομαι μέσα στα δάκρυα των μαλλιών σου

είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο χαράζει στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)
"Ο πλοηγός του απείρου" ποιήματα 1966-2002
συγκεντρωτική έκδοση

13 Φεβ 2009

Αστέρι μου φεγγάρι μου



Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου
κοντά σου θά 'ρθω πάλι, κοντά σου θά 'ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί και να με πάρεις πάλι.

Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει,
τ' άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι.

Θα σ' αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά
θα σ' αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά.

Ο ποταμός είναι ρηχός
κι ο ωκεανός είναι μικρός
να πάρουν τον καημό μου.

Να διώξουνε τα μάτια σου
να πνίξουνε τους όρκους σου
από το λογισμό μου.

12 Φεβ 2009

ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ



Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Όλα σε θυμίζουν,
κι οι πιο καλοί μας φίλοι.
Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.
Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.

11 Φεβ 2009

Γεωγραφικό πλάτος

Στις ράμπλας της Μπαρθελόνα
Στα καφέ του Αμστερνταμ
Στου Σόχο τα μικρά μπαρ
Στα αρωστοκομεία της Αθήνας
Στης Πόλης τα χαμάμ
Στα σοκάκια της Νάπολι
Στους υπονόμους
Στις στοές
Στις κατακόμβες
τ' Ουρανού
Σε λευκό οδυρμό μεταφράζεις
Τα νέγρικα μπλουζ.

Τσολακίδης Γιάννης

Ανέκδοτο.

Ευχαριστώ τον Γιάννη που μου εμπιστεύτηκε ανέκδοτα ποιήματα του.

10 Φεβ 2009

Με τη πρώτη σταγόνα της βροχής



Ποίηση Οσυσσέας Ελύτης
Από τον "Μεγάλο Ερωτικό"- 1972
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τραγουδά ο Δημήτρης Ψαριανός

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμό εσένα!

Πριν απ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ τον έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα.

Κατά πού θ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μάς λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα.

Κι είμαστε μόνοι, ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ τον έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα.

9 Φεβ 2009

Άγια στιγμή

Ο Φάουστ λέει στη Στιγμή που φεύγει
" Μείνε λίγο ακόμη, είσαι τόσο ωραία "
Γκαίτε


Φυλαχτό να φοράς την Άγια Στιγμή.
Μέσα από φεγγερές στοές
να μπαινεις στο αλώνι της σελήνης,
τον τρύγο των φιλιών,
τη δόξα των σωμάτων να γιορτάζεις.
Να γιορτάζεις.
Και στους πυκνούς ορίζοντες
άς καίγονται οι μήνες και οι χρόνοι.
Τη διάρκεια τους καταργώντας.

Μελίτα Τόκα - Καραχάλιου

Άπο τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών

Η ποιήτρια θα παρουσιάσει τη καινούργια της ποιητική συλλογή
" αποικία κοχυλιών " στο Γαλλικό Ινστιτούτο στις 19 Μαρτίου

8 Φεβ 2009

Κατά βάθος όλοι σκέφτονται...

Κατά βάθος όλοι σκέφτονται τον τρόπο να ζήσουν
ελέύθερα
Κατά βάθος ο θάνατος είναι ένας τρόπος να ζήσουμε
ελεύθερα

Γιώργος Σαραντάρης

Από τη σειρά "ο θάνατος θα μάθει να πεθαίνει"

Μελαγχολία της ύλης

Ο αδιόρθωτος θάνατος
Με τ' αδρά χέρια του
Θα πάρει τη ψυχή
( Που αγαπημένη είχαμε στα χρόνια )
Πριν αναδώσει το πνεύμα
Η ψυχή μας θα απομακρυνθεί
Ο θάνατος θα τη τραβήξει πέρα
Ίσως θα παραμείνουμε νεκροί...

Γιώργος Σαραντάρης

Από τη σειρά " ο θάνατος θα μάθει να πεθαίνει"

7 Φεβ 2009

Απουσίες

Με μια κούπα κόκκινο κρασί
γύρεψα ένα παράθυρο στο όνειρο
μα οι δρόμοι της αγάπης δήλωσαν κλειστοί
και το χαμόγελο σου σβύστηκε
μέσα στης μέθης το σκοτάδι

Σε μια κούπα κόκκινο κρασί
βούτηξα τις χαρακιές του δειλινού
και τις σελίδες από παρουσιολόγιο ευτυχίας
ακούμπησα σε θλιβερά σύννεφα απογεύματος
και μέτρησα όλες τις χαρές που είχαν απουσία

Ανδρέας

4 Φεβ 2009

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Σαν ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΛΕΟΥΜΕΝΟ διασχίζω νύχτα τις σκιές
Ανταύγιες εωθινές ιχνογραφώ στων παγετώνων το τοπίο
Σώζω τις φλύαρες σιωπές, τα θαμπωμένα όνειρα
Στη πάχνη των φιλιών, τα χρώματα και τη βροχή
Στο άλμπουμ των ματιών σου
Τους καθρέφτες όλους θρυμματίζω
Έκπαγλη ν'άνατιναχτεί του Φθινοπώρου η τέφρα

Και έρχομαι ως τα χρόνια σου

Για να ακουμπήσω βότσαλα, ερωτικές επιστολές
Μιά ζωγραφιά του Λόρκα,
Και να τυλίξω το αύριο με μαγικές κλωστές
Που έχει στην άκρη τους
Μιά ηλιαχτίδα ανθίσει.

Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου ( 1999 )

2 Φεβ 2009

Η πρώτη φράση

Την έβδομη μέρα της δημιουργίας
ήρθε μια γυναίκα
κρατώντας ένα κλουβί με καναρίνι
και το κρέμασε σ' ένα ανθισμένο κλαδί του παραδείσου
ύστερα βάλθηκε να συγυρίζει
σκούπισε τα σκοτάδια από τα τζάμια τ' ουρανού
τη λάσπη του κόσμου από τα υποδήματα των αγγέλων
έβαλε καπνό
στο ανοιγμένο πλευρό του άντρα
κι ένα περιδέραιο από δάκρυα
στο λαιμό της γυναίκας
τέλος μάζεψε όλες τις φωνές των λουλουδιών
και τις ακούμπησε στα χείλη τους.

Η πρώτη φράση που ακούστηκε στον κόσμο
ήταν «σ' αγαπώ».

Από τότε πέρασαν αιώνες σιωπής.

Από τη συλλογή Τα παγώνια της μονής Βλατάδων (1992)

http://greek-translation-wings.blogspot.com/

1 Φεβ 2009

Ας κυλούσε

"Το φως της ημέρας φέρνει
στάλες νοσταλγίας"
Φ. Γκαρσία Λόρκα


Σε αυγές θαμπών ημερών ανάμεσα
ξεπλένει τον μανδύα του ο χρόνος
κι αιχμάλωτο κρατά της νοσταλγίας το σμαράγδι.
Η μυρωδιά των ερειπίων διαρκής,
σε ανύπαρκτες συγκομιδές
κι ασάλευτα φυλλώματα
με τη θλίψη ομονοεί.

Πού να τελειώνει άραγε ο πρώτος μου εαυτός,
μιάς παπαρούνας τη μέθη ντυμένος
που τώρα τη τραγουδά η σιωπή της θάλασσας
σε νύχτες δίχως πρωί
και η οργή του ανέμου,
που ξεθυμαίνει στα ύφαλα του πεπρωμένου.

Ρόδα και υάκινθοι
άς λούζονταν ξανά
στο φώς που βλασταίνει
από την ερεθισμένη σάρκα του γυμνού καλοκαιριού
και λάβα ανυπόταχτη,
μέσα από ξεχτένιστες στιγμές,μυρωμένες,
στις φλέβες μου ξανά ας κυλούσε.

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Απο τη συλλογή Φαινώ η αγρύπνια του πελάγου (1999 )