Μετρώ τον χρόνο
με σταγόνες ενδοφλέβιων υγρών
Σε διαδρομές αργές
οι ώρες χάνονται μέσα σε στάσιμο αίμα.
Τα δακρυσμένα μάτια σου
δεν φτάνουν να ξεπλύνουν τη λύπη
που 'φραξε τα μονοπάτια της καρδιάς।
Κάποιες στιγμές χαμογελάς
στην ελπίδα.
Μετρώ τη ζωή
με σταγόνες ενδοφλέβιων υγρών
Απέναντι ο ρόγχος του τέλους
τρυπάει κάθε μόριο ζωής
αναζητώντας διέξοδο.
Μια εκπνοή, η στερνή,
κι η ψυχή αλλάζει διαδρομή.
Κι εμείς μετράμε το δικό μας χρόνο
μέσα σε αδιέξοδες διαδρομές.
19 Οκτ 2008
8 Οκτ 2008
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΠΙΑ
" Ο παράδεισος ας περιμενει "
Μερυλ
Σε μιά στροφή του χρόνου
συνάντησα σήμερα
τ απομηνάρια του παράδεισου μου.
Βρήκα τη πόρτα του κλειστή
κιτρινισμένη από αφροντισιά
και τα παντζούρια ξεφτυσμένα πια
μόλις που θύμιζαν το χρώμα τους
ένα πράσινο βαθύ.
Ο δρόμος γεμάτος από άγνωστες πατημασιές
έσβυσαν με βία τα δικά μας βήματα
Κύταξα να βρώ πρόσωπα και χαμόγελα
μάτια αθώα παιδικά
μα όλα είχανε κρυφτεί
πίσω από τη σκοτεινή σκιά της βίας.
Κι η αυλή του σχολιού βουβή από φωνές
πάγωσε τη χαρά του Ορέστη
όταν συνάντησε την Ιφιγένεια.
Άπλωσα τη ψυχή μου παντού
να βρω ένα σημάδι του παράδεισου μου.
Βρήκα μονάχα όνειρα ξεφτυσμένα
σαν τα παράθυρα.
Εκείνο το πράσινο βαθύ χάθηκε
στις στροφές του χρόνου
θυμίζοντας μου πως
ο παράδεισος μου δεν με περιμένει
πια
Μερυλ
Σε μιά στροφή του χρόνου
συνάντησα σήμερα
τ απομηνάρια του παράδεισου μου.
Βρήκα τη πόρτα του κλειστή
κιτρινισμένη από αφροντισιά
και τα παντζούρια ξεφτυσμένα πια
μόλις που θύμιζαν το χρώμα τους
ένα πράσινο βαθύ.
Ο δρόμος γεμάτος από άγνωστες πατημασιές
έσβυσαν με βία τα δικά μας βήματα
Κύταξα να βρώ πρόσωπα και χαμόγελα
μάτια αθώα παιδικά
μα όλα είχανε κρυφτεί
πίσω από τη σκοτεινή σκιά της βίας.
Κι η αυλή του σχολιού βουβή από φωνές
πάγωσε τη χαρά του Ορέστη
όταν συνάντησε την Ιφιγένεια.
Άπλωσα τη ψυχή μου παντού
να βρω ένα σημάδι του παράδεισου μου.
Βρήκα μονάχα όνειρα ξεφτυσμένα
σαν τα παράθυρα.
Εκείνο το πράσινο βαθύ χάθηκε
στις στροφές του χρόνου
θυμίζοντας μου πως
ο παράδεισος μου δεν με περιμένει
πια
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)