30 Ιουν 2009

μια φράση καθημερινή με τ' όνομά σου

τα φύλλα από το τίποτα όταν πρασινίζουν
ένα γέλιο που αστράφτει ξαφνικά σαν παρουσία
εκείνη η παλιά φωτογραφία που ξεθώριασε
να μας θυμάσαι
κάποιο αποτύπωμα αχνό στη δεξιά σελίδα
μια φράση καθημερινή με τ' όνομά σου
ένα κόκκινο μπαλόνι που ξεφεύγει και υψώνεται
να μας θυμάσαι
στους τοίχους μάταιες οι επικλήσεις
κι οι δρόμοι που οδηγούν, που τέμνονται
με τις σκιές, τα δέντρα τους, τα τραπεζάκια στη γωνία
στο χώμα οι δρόμοι, στη φωτιά, στον ουρανό
να μας θυμάσαι

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή "Χώμα στον ουρανό" (1998)
Πηγή:http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/

Μια άλλη φράση καθημερινή για το όνομα σου φίλε μου Τόλη,
σήμερα τη μέρα της γιορτής σου,
ειναι Χρόνια Πολλά γεμάτα από δημιουργική ζωή.

28 Ιουν 2009

Απροσδόκητα

Εμφανίστηκε απροσδόκητα
φορώντας το "εσείς".
Μια λέξη τυπικη,
σαν πανωφόρι συνηθισμένο
για τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Ύστερα, με χάρη και ευστροφία
αγκυροβόλησε στο "εσύ"
μ' ένα φόρεμα κόκκινο
που χάϊδευε τις καμπύλες της.
Για να μείνει γυμνή
μπροστά σ' ένα μαγιάτικο,
Ολύμπιο θεό.
Με βλέμμα υπόσχεσης την έντυνε
φωλεμένος στο ρόδο της καρδιάς της.

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Κυριακή 7 Ιούνη 2009
Ανέκδοτο

27 Ιουν 2009

Μπλε

Μπήκες στο σπίτι
εσύ. Κι ο άνεμος.
Κι όταν περπάτησες
τα ρολόγια έδειξαν σιωπή.
Εκεί που στάθηκες
εκεί, πατρίδα αγαπημένη
ολόχρυσο, απάνεμο ακρογιάλι.
Εκεί που κοίταξες
παράδεισος και άβυσσος μαζί και ουρανός.
Πάνω στο κόκκινο
που έγειρες να κοιμηθείς
όλα τα χρώματα μαζί
όλα τα τολμηρά χαμόγελα
σκιά ο πόθος, ξωτικό
κι ο έρωτας φωτιά.
Εκεί που ήπιες
Θάλασσα απύθμενη, βαθειά και τρικυμία.
Στο φως στραμμένο ηλιοτρόπιο
εκεί που γεύτηκες.
Εκεί που χάιδεψες
δέντρα πυκνά σε δάσος σμαραγδένιο, άνοιξη.
Εκεί που έκλαψες
μνήμες ανάγλυφες, ρωγμές,
γυμνά πετράδια που χαράζουν.
Φεγγάρι στα μαλλιά σου τ’ όνειρό μου.
Άστρα στο πρόσωπό σου οι ανάσες μου.
Ασάλευτα, βαριά, βράχοι τα βλέφαρα.
Παραθυρόφυλλα κλειστά.
Τα χείλη σου γλυπτές καμπύλες,
πέπλο, μετάξι πορφυρό
και το φιλί λυχνάρι αναμμένο.
Πόσο μικρή η κάμαρα.
Πόσο βαθύ το μπλε.
Πόσο αντέχει η αγάπη
να σωπαίνει….

Γαλάτεια Πονηρίδη

25 Ιουν 2009

24 Ιουν 2009

έζησα χρόνια και δεν έμαθα

έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
τι είναι αυτός ο δρόμος και πού βγάζει.
ίσως τα μάτια μου να θάμπωσαν
ίχνη ζωής κρυσταλλωμένα στις σελίδες
κάτω απ' το φως όσα κοιτούσα
και δεν έβλεπα
εκείνοι που πολύ αγάπησα
ανίδεοι σαν κι εμένα.
έζησα χρόνια και δεν πήρα απάντηση
γιαυτό που αστράφτει μέσα μου
αυτό που μούδωσε πνοή και με σκοτώνει.
έζησα χρόνια και δεν έμαθα

Τόλης Νικηφόρου
Απο τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)
Πηγη:http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/

23 Ιουν 2009

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ και με λόγια σκληρά ας μιλώ σα σε βλέπω.
Είναι η αγάπη μου απέραντη, σαν του ήλιου το φως.
Μυστικά θα λατρεύεσαι, συ που είσαι για μένα
των ονείρων μου στόλισμα κι' ο κρυφός στοχασμός.

Σε πονώ κι' ας γελώ με κακία της καρδιάς σου τον πόνο.
Της αγάπης σου σκλάβα είμαι κι' όχι κυρά.
Κι' αν αγέρωχα διώχνω τα γλυκά σου τα χάδια,
άλλα χάδια σού παίρνω πιο πολύ τρυφερά.

Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου

Από τη συλλογή Νύχτες αγρύπνιας (1932)

ΠΗΓΗ:http://greek-translation-wings.blogspot.com/

22 Ιουν 2009

Ω χαμηλώστε αυτό το φως

\\

Ω χαμηλώστε αυτό το φως
στη νύχτα τι οφελάει;
Πέρασ' η μέρα, φτάνει πια
ποιος ξέρει ο ύπνος μου κρυφός
αν κάπου εδώ φυλάει

Πάρ'τε το φως είναι καιρός
να μείνω πια μονάχη
Φτάνει η απάτη μιας ζωής
κάθε προσπάθεια ένας εχθρός
για την στερνή μου μάχη

Ας παύσουν πλέον οι σπαραγμοί
ας μ'απομείνει κάτι
για να πλανέψω τη νυχτιά
να σκύψει κάπως πιο θερμή
στ' ανήσυχό μου μάτι

Πάρ'τε το φως είναι η στιγμή
την θέλω όλη δική μου
είναι η στιγμή να κοιμηθώ
πάρ'τε το φως με τυραννά
μ' αρνιέται την ψυχή μου

Στίχοι: Μαρία Πολυδούρη
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Πόπη Αστεριάδη

20 Ιουν 2009

Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη

Το σπίτι στο Βαρδάρη

Νερό να ζήταγες στην έρημο
Τόσο άπληστα δεν θα το κοιτούσες.
Στην ερημική σου διαδρομή γυρεύεις
κάθε φορά, το σπίτι αυτό το ανέραστο,
Που στέκεται ασάλευτο, πεισματικά
κόντρα στους αέρηδες και στο Βαρδάρη.
Τι ψυχές το δέρνουν, τι ζωές το συντηρούν.
Η αίγλη η παλιά την ασχήμια διώχνει.
Μυρμήγκια όλοι μας, γυρίζουμε τρελά.
Πόσο τυφλοί, τη φωλιά μας δεν θωρούμε.
Κάθε πρωί μπρος μας, μα δε νιώθουμε.
Το σπίτι των δικαστηρίων, ο μάρτυρας
των όλων όσων αφήσαμε ν’ αργοπεθαίνουν.

Έλενα Καραγιαννίδου

17 Ιουν 2009

Οι μέρες που έφυγαν

Οι μέρες που έφυγαν

Αχ! Πόσο μου λείπει η αρμύρα της θάλασσας
με τα γαλανά ξαφρισμένα κύμματα
που τα σερνε ο αγέρας.

Τώρα οι μέρες στέκονται
και η αρμύρα τα βράχια γδέρνει
και οι στιγμές εκείνες που έφυγαν
στην καρδιά μου πάνω μένει.



**************************************************************

(Χωρίς Τίτλο)

Η ζωή γίνεται ψέμα που σκαλίζει την πληγή
Μες τα βάθη της ψυχής μου
ξέρω ότι δεν είμαι μοναχή.

Εγώ είμαι εδώ, η αγαπή είναι εδώ,
εσύ το ξέρεις ότι δεν είναι αλλιώς?
Γύρνα τα ματιά εκεί ψηλά και δες
τον ήλιο που φεγγοβολά.

Μες τα βάθη της ψυχής μου
ξέρω ότι δεν είμαι μοναχή.
Η ζωή αν γίνει ψέμα,φεύγει εκείνη
και μένεις εσύ.

Μαρία Γκίνη

Η Μαρία είναι μια φίλη μου 11 χρονών και σ' αυτή την ηλικία
διαβάζει και γράφει ποίηση. Για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη
αυτά τα ποιήματα που διάβασα και νομίζω θα συμφωνήσετε όλοι
για το ταλέντο της. Η Μαρία είναι κόρη της Λίνας (Ground Control to Major Tom)
Λίνα, να τη χαίρεσαι...και από τη Μαρία περιμένω κι άλλα ποιήματα

16 Ιουν 2009

Γύρνα εκεί που αγαπάς



Στα μισα του δρόμου θα χαθεις μόνος που πας
γυρνα εκει που αγαπας μην κρυφτεις
Τετοια λύπη δεν την αξιζε καν'την αλλα
κι όσα θελει πιο πολλα να της πεις

Μέσα στα χερια σου μόνο μπορει
έτσι ο ερωτας να την τιμωρει
μεσα στα δικα σου τα ματια κυλα η σκια σου παντα θα της μιλα

Και η ασφαλτος στο φευγα σου κοντρα μην πας
τα συντριμια της καρδιας της κρατας
γινε στεγη για το δακρυ της όπως και χτες
γίνε αδύναμος ξανα κι ας μη θες

Μεσα στα χερια σου μονο μπορει
ετσι ο ερωτας να την τιμωρει
μεσα στα ματια σου μονο κυλα η σκια σου παντα θα της μιλα

Μέσα στα χερια σου μόνο μπορει
έτσι ο ερωτας να την τιμωρει
μεσα στα δικα σου τα ματια κυλα η σκια σου παντα θα της μιλα

Γύρισα

Χαμένη για χρόνια
στα σοκάκια και στις μεγάλες λεωφόρους
της καθημερινότητας,
της πεζής συναλλαγής,
στο κυνήγι του χρόνου.

Χαμένη για τόσο καιρό,
σε ανούσιους έρωτες,
σε αγώνες επιβίωσης,
σε άσκοπες διασκεδάσεις.

Παρασυρμένη από τη πνοή του ανέμου,
σε σπουδές αδιάφορες,
σε παρέες ρηχές,
σε θεάματα κοινά.

Με τη ποίηση μου
κλειδωμένη στα συρτάρια,
Με τις λέξεις
φραγμένες στο μυαλό
και στη ψυχή.

Μια αφορμή,
ένα κάλεσμα
και τώρα οι λέξεις
γίνανε χίλια άλογα
που τρέχουν
σε λιβάδια ανθισμένα,
σε σκοτεινές στοές
σε παραλίες ερημικές.

Γύρισα πίσω λοιπόν,
σε όνειρα παιδικά,
σε γραφές λυτρωτικές,
στην έξοδο κινδύνου.

Και οι λέξεις
γίνανε χείμαρρος ορμητικός,
σαρωτικός και ζωοδόχος.

Ναι, είμαι εδώ.
Δεν φεύγω.
Μαζεύω τις αισθήσεις
και τις ντύνω.

Να μην κυκλοφορούν γυμνές
σε θέα κοινή,
σε μάτια αδηφάγα,
σε χέρια άπληστα.

ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
12/6/2009

Μπαλάντα στους αδοξους ποιητές των αιώνων



Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλέν τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια κι αργυρή.
Οι Ουγκό με "Τιμωρίες" την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι
και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,
η αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
Και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,
στην τραγικήν απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
"Ποιος άδοξος ποιητής" θέλω να πούνε
"την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;"

15 Ιουν 2009

Μέσα από το φέγγος των λέξεων

Μέσ' απ' το φέγγος των λέξεων
Ή μέσα από ένα πένθος
Που δεν έχει ουρανό
Οι ποιητές μεταναστεύουν
Σε μιαν άλλη σιωπή
Όπου στραφτοκοπούν
Χιλιάδες άσπιλες ψυχές
Χιλιάδες γαμήλια
Δαχτυλίδια

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Από τη συλλογή Οι δρόμοι του ουρανού

Πηγή:http://greek-translation-wings.blogspot.com/

14 Ιουν 2009

Νότος



Εκεί στο Νότο
που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο
σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια
ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί

Εκεί στα φώτα
εύρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα
είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια
και συ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί

Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα

Εκεί στο Νότο
εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο
κουλουριασμένος σαν τη σαύρα στη σκιά του
σαν νόμισμα έπεφτα στο μαύρο σου βυθό

Χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλεια
μα συλλαβίζαν σ' αγαπώ τα βογγητά σου
σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό

Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Κεμάλ



Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Αστέρι μου φεγγάρι μου

13 Ιουν 2009

Οθόνη

Κάπου εκεί σε μια οθόνη
και στον ήχο των πλήκτρων
με περίμενες θαρρείς από καιρό,
ετοιμαζόσουν να με ανταμώσεις.
Μια εικόνα σου ανέμελη, ωραία,
στη θάλασσα, σε ξένοιαστα καλοκαίρια.
Μα με μια ψυχή παιδεμένη,
και μια ατράνταχτη θέληση για ζωή.
Τράβηξες τη γραμμή,
κόκκινη, κατακόκκινη
στο μαύρο πίνακα της ζωής μου.
Και τον γέμισες χρώμα,
σχήματα και κύκλους
Εσύ αγαπημένε, που απρόσμενα ήρθες
από το πιο απίθανο μέρος,
έσπρωξες γοργά το αίμα στις φλέβες μου
και εγκλώβισες στη σκέψη μου το όνομά σου.
Το να σε σκέφτομαι πια είναι ανάγκη,
το να σε δω βαθιά επιθυμία.
Όλα τα άλλα μηχανικές ενέργειες
που περιμένουν τη μεγάλη στιγμή.


ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

11 Ιουν 2009

Στηρίχτηκα στο μπράτσο σου

Δική σου η επιλογή να πάμε σινεμά.
Ένας ποιητικός αισθησιασμός
όλο το έργο που είδαμε,
ζεστάθηκα από τέχνη ωραία δοσμένη.
Και ο πρωταγωνιστής θύμιζε τον παλιό μου έρωτα,
τον μοναδικό λάγνο έρωτά μου
που με παράτησε πριν λίγα χρόνια.

Βγήκαμε από το σινεμά
και στηρίχτηκα στο μπράτσο σου.
Στηρίχτηκα στη θαλπωρή
και στην επιθυμία για το σώμα σου.
Όσο δεν φαντάζεσαι σε είχα ανάγκη
να ξεχάσω, να καταστείλω μέσα μου
τον παλιό μου έρωτα.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)
Πηγή:http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,11286.0.html

9 Ιουν 2009

Είναι μπορεί να είναι

Α'

Σε αισθάνομαι
ένα αιλουροειδές στις ανθρώπινες χούφτες
και σε χαίρομαι.

Άκου με, οι φεγγαροακτίνες
δεν είναι για να σε φωτίζουν στο διάβασμα
παρά για να κρύβουν πράξεις
που υπαινισσόμαστε στη ποίηση.

Μια μαλακιά ειρωνία είναι το έλασσον.

Ρούλα Αλαβέρα
Απο τη συλλογή "Περί της δεσποτείας των πόλεων και των ονειρικών (1999)
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση 1985-2005

7 Ιουν 2009

Οι φίλοι μου χαράματα

Κήπος

Μαχαίρι κάθε μολυβιά,
πληγή η κάθε λέξη.
κάθε φράση ένας γκρεμός,
πέφτεις, τσακίζεσαι, ματώνεις
και πάλι σκαρφαλώνεις.

Γραπώνεις κάθε πέτρα,
πατάς σε έδαφος σαθρό
κι όλο ψάχνεις το χέρι
που θα σε κρατά να μη χαθείς
στις απύθμενες χαράδρες της ζωής
και του θανάτου.

Και ενώ θα έπρεπε να αφήσεις την ψυχή σου
δωμάτιο κλειστό, χωρίς ίχνος φωτός,
πίσσα σκοτάδι
ολοένα ανοίγουν χαραμάδες
που μπάζουν πότε τις πρώτες ηλιαχτίδες
πότε τις ψεύτικες λάμψεις της νυκτός.

Και αντί να γυρίσεις το κλειδί,
για να ανθίσει πάλι ο κήπος της ζωή σου,
Αφήνεις πάλι ανοικτά,
δεν έμαθες ακόμα ότι οι ληστές καραδοκούν,
οι χειμώνες θα παγώσουν τους σπόρους
που με τόσο κόπο διαφύλαξες
από τόσες μπόρες, τόσες καταιγίδες.
Δεν έμαθες ακόμα, πότε θα μάθεις?
Πόσα άνθη θα τσαλαπατηθούν,
πόσα φρούτα θα λιωθούν,
πόσα παράσιτα θα μολύνουν το κήπο της ψυχής σου?
Ακόμα να μάθεις…

Ελένη Καραγιαννίδου 04/06/09

5 Ιουν 2009

Προσπάθεια διάσωσης

Η μέρα που τρεκλίζει
σέρνοντας τον ξηλωμένο της ποδόγυρο,
οι άνθρωποι που σε χαιρετούν,
οι άνθρωποι που χαιρετάς,
η αγωνία να χαιρετάς
αυτούς που σε χαιρετούν,
οι λέξεις που λέγονται
και οι λέξεις που δεν λέγονται,
η αγωνία των λέξεων
που δεν λέγονται,
όλη η ζωή μας,
η μη ζωή μας,
με κάνουν ντυμένη λέξεις,
να γίνομαι ποίημα,
τελευταία προσπάθεια διάσωσης
για κάτι που ίσως
και νάχει πάψει να υπάρχει.

Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής

2 Ιουν 2009

με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι

με κάθε βήμα στον λαβύρινθο
μαθαίνω τον μινώταυρο καλύτερα
με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι
γνωρίζω περισσότερο το φως.
κι όπως πηγαίνω χωρίς νήμα προς το τέλος μου
βλέπω να αχνοφέγγει στο βάθος η αρχή.
βλέπω στο αίμα μου ν' ανθίζουν
η Ιωνία και η Μαύρη Θάλασσα
κι όλες οι πολιτείες της ανατολής που χάθηκαν.
μες στην ομίχλη εξαίσια βλέπω
να χαμογελάνε οι αγαπημένοι μου νεκροί
και βλέπω να με περιμένει
πλησίστιο το βαθύ γαλάζιο
για το ατέλειωτο ταξίδι στα βάθη τ' ουρανού

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή "Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο"
ΠΗΓΗ:http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/