Νερό να ζήταγες στην έρημο
Τόσο άπληστα δεν θα το κοιτούσες.
Στην ερημική σου διαδρομή γυρεύεις
κάθε φορά, το σπίτι αυτό το ανέραστο,
Που στέκεται ασάλευτο, πεισματικά
κόντρα στους αέρηδες και στο Βαρδάρη.
Τι ψυχές το δέρνουν, τι ζωές το συντηρούν.
Η αίγλη η παλιά την ασχήμια διώχνει.
Μυρμήγκια όλοι μας, γυρίζουμε τρελά.
Πόσο τυφλοί, τη φωλιά μας δεν θωρούμε.
Κάθε πρωί μπρος μας, μα δε νιώθουμε.
Το σπίτι των δικαστηρίων, ο μάρτυρας
των όλων όσων αφήσαμε ν’ αργοπεθαίνουν.
Έλενα Καραγιαννίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου