25 Μαΐ 2010

Σαν πίνακας του Μποτιτσέλι




Μια στιγμή,
μονάχα μια στιγμή,
ουράνιο τόξο
που γεννήθηκε
στα μάτια σου
και σβήνει
στους αφρούς της θάλασσας
σαν πίνακας του Μποτιτσέλι
όταν στα κύματα αναδύθηκε
η Θεά του έρωτα
και μέσα σ ένα όστρακο
ντύσανε τη γύμνια της
μ ένα μανδύα οι ‘Ώρες.

Μια στιγμή,
μονάχα μια στιγμή,
στις όχθες του ονείρου
ν απλώσουμε τις λέξεις μας
που μούσκεψαν,
στο φως του φεγγαριού
να μετρήσουμε
τις σταγόνες και τις μέρες
που ταξιδεύουν χωρίς πυξίδα
και με τα χρώματα της ίριδας
να ζωγραφίσουμε
θεές της αναγέννησης
στη ξεφτισμένη βάρκα.

Ανδρέας Κ.

24 Μαΐ 2010

ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ



στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
ένα γαλάζιο αστραφτερό κι απρόσιτο
μια δίψα
ψηλά στο μυστικό κελάρι τ' ουρανού
μπρούσκο εκλεκτό της μνήμης

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
όπως γυναίκα σε φανταστική οθόνη
που ως αργά τη νύχτα μεταφράζει όνειρα
στη διάλεκτο της μοναξιάς

όσοι εδώ μέσα μπήκαν έφυγαν
άφησαν πίσω τα βιβλία τους, τις μουσικές
κάτι απ' το χνώτο τους
ένα αποτσίγαρο μες στον πηχτό ντελβέ

άφησαν πίσω τους κενό και αινίγματα
κάδρα που όρθια γέρνουν
χρώματα που θαμπώνουν μες στο φως
διπλό κρεβάτι για το αχ χωρίς το άγγιγμα
τον κούφιο ήχο του νερού στο μπάνιο
ένα λυγμό που δεν διαλύει
την πέτρα μέσα της

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
σαν ποίημα που υπόσχεται το μακρινό ταξίδι
ή σαν ψυχή που πρόδωσε
αυτό το κάτι στη φωνή της
και τώρα πνίγεται μέσα στο καθημερινό της τίποτα
μέσα στην έπαρση και τη λαχτάρα της


Τόλης Νικηφόρου

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

18 Μαΐ 2010

Βαθύ κόκκινο της απελπισίας



Οι παπαρούνες έπαψαν
να χρωματίζουν την άνοιξη
το χρώμα τους αίμα κόκκινο,
βαθύ κόκκινο της απελπισίας
σαν αυτό που κυλάει στους δρόμους
βάφει θάνατο τα όνειρα
και τα αποκηρύσσει από μας
ή σαν τους αριθμούς ισολογισμών
σ ένα κοκκινισμένο τίποτα
από το παράλογο ξόδεμα του χτες,
που αφήνει το αύριο άδειο.

Το βήμα μετέωρο μπροστά
σε αιμάτινες διαχωριστικές γραμμές,
πλημμύρισε τις τσέπες
μεταχρονολογημένες υποσχέσεις
ακάλυπτων επιταγών,
εμείς ξάγρυπνοι στο προαύλιο
ζητιανεύουμε σωσίβια
σε ρημαγμένες εξώπορτες.
κι η ζωή στην απέναντι όχθη
περιμένει άφωνη το πέρασμα
ή το αγγελτήριο της αυτοχειρίας.

Οι παπαρούνες πάντα σε χρώμα
βαθύ κόκκινο της απελπισίας
έμειναν στη μοναξιά τους
να μας θυμίζουν την άνοιξη.

Ανδρέας Κ.

10 Μαΐ 2010

Διασταυρωμένες ματιές



Διασταυρωμένες ρίμες
υμνολογούν τη μετουσίωση
της μαγευτικής χρυσαλλίδας
και στο φως του αθέατου φεγγαριού
ζωγραφίζουν στα φτερά λεπιδοπτέρων
τον απαγορευμένο καρπό.

Διασταυρωμένες λέξεις
δραπετεύουν απ το σενάριο
γίνονται σκηνικά θεατρικά
και καρφώνονται χωρίς δάκρυ
πίσω από τη κόκκινη αυλαία
ενός ερωτικού μονόπρακτου

Διασταυρωμένες ξιφολόγχες
μονομαχούν στις γειτονιές
μιας ουράνιας οθόνης
χαρακώνουν τη παράσταση
και γεμίζουν τα ρήγματα
με τη διχρωμία των εραστών.

Διασταυρωμένες ματιές
σε πανηγυρική τελετουργία
εκκολαπτόμενων ποιημάτων
χαράζουν διαδρομές στον Γαλαξία
που γέννησε η έκρηξη
του απρόσμενου ονείρου.

Ανδρέας Κ

7 Μαΐ 2010

ΕΜΕΙΣ



Όλο και πιο βαθιά
μέσα σου περπατώ
τα δέντρα μάτια
με παρατηρούν ψυχρά
καθώς διαβαίνω.
Είμαι μόνο μια γυναίκα
γυμνή πάνω σε ένα σαλιγκάρι
η πιο μικρή σου κόρη
η πιο απόμακρη οικεία
Είσαι άντρας,
από διαφορετική βροχή
το φύλο σου,
με ανασαίνεις
διάπλατα ανοίγεις
μα προασπίζεις άγρια
τον τρυφερό σου φόβο.
Κι εγώ βαδίζω στο σκοτάδια
κι ανιχνεύω
πολύτιμα αυγά χελώνας
που αστράφτουνε λευκά.
Πριν από χρόνια ήμουν γοργόνα
ύστερα λάσπη, πουλί,
μέδουσα, αμοιβάδα, νυχτερίδα
τώρα γυναίκα πια
διαπερνώ τα όστρακα των ματιών σου
κι εκεί στο πιο κρυφό κοχύλι
εμείς.

Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)