25 Φεβ 2010

Simón Bolívar Youth Orchestra of Venezuela



Σχόλια για την ορχήστρα θα βρείτε αρκετα και ενδιαφέροντα στο blog της Νέλλης
κι αυτά κι εκεινα

ΠΗΓΗ:http://nellys-logia.blogspot.com/

24 Φεβ 2010

Οι αποσκευές μου




Απανθρωπιές και τραγωδίες
δεν μου είναι άγνωστες.
Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα.
Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια.
Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις
τα κουβαλάω στις αποσκευές μου.

Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές
για δοκιμασίες που άντεξα.
Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ
και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα.
Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά
–που τόσο σπάνια συμβαίνει–
είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος.
Δεν έχω ενοχές για τις εξάρσεις της χαράς.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

ΠΗΓΗ:http:http://www.translatum.gr/forum/index.php?board=40.0

22 Φεβ 2010

Το φιλί



Αν μ' αφήσεις
να αγγίξω τον πυρήνα σου,
καυτό δαμάσκηνο με φλέβες
(πούπουλα χιονιού
οι στεναγμοί σου)
τότε κι εγώ θα σου χαρίσω
κάτι μικρό και εύθραυστο
σαν σπασμένη φτερούγα πουλιού
σαν ένα «αν» που δεν ξέρει να πετάξει
κάτι αθώο και παλιό
που εκατό χρόνια κοιμάται στα χείλη μου
μέχρι εσύ να το ξυπνήσεις

Χλόη Κουτσουμπέλη

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

19 Φεβ 2010

Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο



Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο καίω ότι με καίει.
Ρίχνω το βήμα, γεμίζω μουσική,
αφήνομαι οι στίχοι να με στοιχειώσουν,
είμαι εκεί μα δε βρίσκομαι,
μετέχω στο μύθο άλλου,
στη στροφή, απ' το εγώ κενή
μόνο κορμί
δοξάρι γίνομαι,
μεθίσταμαι,
απλώνω
σε κόσμους δίχως λόγια,
όπου παλμοί, αισθήματα, ρυθμοί
εκφράζονται έξω απ' τα δόντια.
Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
τελειώνω
ξαναρχίζω.

Μαρία Ψωμά

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

18 Φεβ 2010

Θέατρο σκιών



Βουτάει και ξαναβουτάει την πέννα της στο μελάνι
Τα γράμματα χορεύουν μπροστά της
και δεν βγάζει τσιμουδιά
Το μεγάλο δισκίο που κατάπιε
την οδηγεί σε λήθαργο
μόνο που ξεφυσά κάπου - κάπου από οργή
για την παράδοσή της
μάχεται σιωπηλά να ξαναβρεί τον μυϊκό της τόνο
να ξανανιώσει τις μικρές χαρές από συναπαντήματα
λέει : όχι άλλο, δεν θα ξαναγίνει
και πάλι αφήνεται στη χημική του δράση
στην τεχνητή γαλήνη

όπου τα όνειρα
σαν θέατρο σκιών
σβήνουν μόλις τραβήξεις τις φιγούρες

Χαρά Χρηστάρα

Από τη συλλογή Θέατρο σκιών (1999)

14 Φεβ 2010

ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα



ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι
αχνά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή

το χώμα να μυρίζει γειτονιά
και ο ταμπλάς ξεροψημένο σάμαλι
ένας χαρταετός να υψώνεται πάνω απ' τα κάστρα

νωχελικά να κατεβαίνεις την Αριστοτέλους
να κάθεσαι σε καφενείο της παραλίας
πίσω απ' τα τζάμια να ρουφάς
αργά, πολύ αργά τον τούρκικο
και να καπνίζεις ένα, δύο, τρία τσιγάρα
με τον καπνό να σε τυλίγει σαν ομίχλη
κοιτάζοντας τα ψαροκάικα και πιο βαθιά τη θάλασσα

ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
χρώματα σκοτεινά να αναδύονται στο φως
να ονειρεύεσαι ταξίδια

Τόλης Νικηφόρου

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας(2007)

13 Φεβ 2010

Ό,τι υπήρξαμε





Ό,τι υπήρξαμε-

κρυμμένοι

πριν το φως

Αφουγγραζόμενοι παράξενες

αισθήσεις κατάσαρκα-

Αντηχούσε το αδιέξοδο

πίσω από εικόνες

που ακόμα δεν είχαμε πλάσει-

Μονάχα την ώρα

που θα βγαίναμε στο φως

θα αποκαλύπτονταν η κάθετη συνήθεια

του ήμαστε

Μα οι ώρες ήρθαν ανάποδα-

εικόνες ποτέ δεν είδαμε

μόνο στο βάθος ίχνη πρωτόγονου φωτός

παραμένοντες οριζοντιωμένοι—



δεν αναγνώρισε κανείς τον άλλον

μες στο σκοτάδι-

δεν γεύτηκε το νόστιμον ήμαρ

αγγιζόμασταν γλώσσα γλώσσα

Όπως νεκροί με νεκρούς-



Γιώργος Αλισάνογλου

Από τη συλλογή «ακάνθινη πόλη»

11 Φεβ 2010

ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤ' ΑΝΟΙΧΤΑ

Η Τελευταία Κατάθεση



Άμα µε θες
Θα µαι κοντά σου
Για να µην φοβάσαι τις νύχτες
Τ ο κρύο που πέφτει στο λιμάνι
Και το άγγιγμα του σε καίει νοσταλγικά
χειμωνιάτικα βράδια στη Σαλ(λ)ονίκη
δίπλα στην παραλία
η ανάσα του σου ζέσταινε το µμάγουλο
και το χέρι του είχε πάντα κρυμμένη
µια έκπληξη
Όταν µε θες
Θα µαι κοντά σου
Για να µην σε τρομάζουν άλλο
Οι μάγισσες και τα τέρατα
Στις πανάρχαιες στοιχειωμένες λίμνες
Κι αυτό το πούσι που σκεπάζει στο Plymouth
Να αφήνει πάντα τη μορφή µου χαραγμένη
Πάνω στους τοίχους µε τον άσπρο σοβά
Κι όταν πρωί θα γυρίζεις σπίτι
Να τη βλέπεις να τη χαϊδεύεις
Και να τη φιλάς
Για όσο µε θες
Θα µαι κοντά σου
Όπως µε θες
Σαν φίλος παλιός
Που σου στέλνει ανώνυμα γράμματα στις γιορτές
Σαν σκύλος
Που γλύφει τις πληγές σου
Ή κι ακόμα
Σαν µια πόρνη
Ξεσκισμένη από τα χρόνια
Που κάθε βράδυ κάνει έρωτα
Με την πρώτη της αγάπη
Στα 14

Κωνσταντίνος Ποζουκίδης
Από τη Α΄ του συλλογή "Αυτόχειρες Σκορπιοί"
εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2009

7 Φεβ 2010

Διαδρομές χωρίς συρματόπλεγμα



Στον Γιάννη Ποδηναρά

Περπατήσαμε,
πέρα απ’ το συρματόπλεγμα
στην απαγορευμένη διαδρομή
να μετρήσουμε
τους φόβους και τα μίση
κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό,
τον ίδιο ήλιο.

Αναζητήσαμε,
σε δρόμους χαμένους στο χρόνο,
σε πεζοδρόμια παλιών σπιτιών
και μισογκρεμισμένα όνειρα
τα ματωμένα σημάδια
που χάραξαν τη καρδιά του Ιούλη
και την αιώνια δικαιοσύνη.

Αντικρίσαμε
πίσω από τη μάσκα του εφιάλτη
της θλιμμένης μνήμης αυτών που χάθηκαν,
αβέβαιες καθημερινές μορφές
και δυο αθώα μάτια παιδικά,
απορημένα από τ ανίερα παιγνίδια
ενός παράλογου θέατρου σκιών.

Δέσαμε
το χτες σ ένα άλλο σήμερα
με χρώματα πιο απαλά
και όνειρα που δεν θα ξεθωριάσουν.
Τα βλέμματα παιδιών κυρίαρχα
να απλωθούν παντού στην ίδια γη
σε διαδρομές χωρίς συρματόπλεγμα.


Κατεχόμενη Λευκωσία 2010

4 Φεβ 2010

Απολίθωμα



Είμαι ένα απολίθωμα
Σε χωμάτινο, υγρό, αρχαίο τάφο
Νεκρής πολιτείας
Περιμένω το φως απ’ τα μάτια σου

Είμαι ένα βότσαλο
Ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα βότσαλα
Ανάμεσα σε χιλιάδες βήματα
Περιμένω το περπάτημα σου

Είμαι μια ελπίδα
Μισοπεθαμένη σε μεσαιωνική φυλακή
Σε κάστρο απόρθητο, χρόνια τώρα
Περιμένω τον σκουριασμένο ήχο των κλειδιών σου

Είμαι ένα κυκλάμινο
Σε ρίζα δέντρου γέρικου
Σε σκοτεινή γωνιά παραμυθένιου δάσους
Περιμένω το φθινόπωρο σου

Γαλάτεια Πονηρίδη