4 Φεβ 2010
Απολίθωμα
Είμαι ένα απολίθωμα
Σε χωμάτινο, υγρό, αρχαίο τάφο
Νεκρής πολιτείας
Περιμένω το φως απ’ τα μάτια σου
Είμαι ένα βότσαλο
Ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα βότσαλα
Ανάμεσα σε χιλιάδες βήματα
Περιμένω το περπάτημα σου
Είμαι μια ελπίδα
Μισοπεθαμένη σε μεσαιωνική φυλακή
Σε κάστρο απόρθητο, χρόνια τώρα
Περιμένω τον σκουριασμένο ήχο των κλειδιών σου
Είμαι ένα κυκλάμινο
Σε ρίζα δέντρου γέρικου
Σε σκοτεινή γωνιά παραμυθένιου δάσους
Περιμένω το φθινόπωρο σου
Γαλάτεια Πονηρίδη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Από το τίποτα στο όλα, από την ανυπαρξία στο φώς, από την αναμονή στο "γέγονε", από τη σιωπή στο άγγιγμα, είναι μόνο ένα μικρό δειλό ή και αποφασιστικό βήμα. Μπορεί όμως τόσο εύκολα να συμβεί. Και νομίζω ότι αυτή θα ήταν η συνέχεια σε αυτό το όμορφο ποίημα, τουλάχιστον αν την σκηνοθετούσα εγώ! Καλωσήρθες και διαδικτυακα!
Συμφωνώ με την Έλλη.. πολύ ωραίο ποίημα..
Καλωςήρθες και από μένα..
όμορφο ποίημα
την καλησπέρα μου
Η Γαλάτεια, στο όμορφο αυτό ποίημα, ξεκινώντας από το απολίθωμα, όπου η ψυχή παρακολουθεί τα τεκτενόμενα της καθημερινότητας από μακριά, αναζητά, περιμένει, προσδοκά σ' αυτό που θα την ελευθερώσει από τη φυλακή της.
Καλησπέρα!
Σας ευχαριστώ πολύ για το τόσο
ζεστό καλωσόρισμα.Elli,Elena,logia
... Elli μου, αυτή η στιγμή από την ανυπαρξία στο φως, από την αναμονή στο 'γέγονε', αυτό το βήμα δεν είναι πράγματι ένας μικρός παράδεισος, μια μικρή ευτυχία...?
Ανδρέα μου,
σ'ευχαριστώ για τη φιλοξενία....
Μακάρι αυτό που θα μας ελευθερώνει την ψυχή να είναι ένας έρωτας..
Σε φιλώ..
Δημοσίευση σχολίου