28 Σεπ 2010

ΕΡΩΤΙΚΟ 4



Ερωτικό 4

Απομείναμε χωρίς ουρανό
να σκεπάζει το πέταγμα των πουλιών.
Μονάχα ένα αχνό πέπλο
σιγόβραζε πάνω από τα κουρασμένα βλέμματα μας
Οι ζεστές μέρες του Αυγούστου
χωρίς δροσοσταλίδες
να βρέχουν τα χείλια τους
ανέπνεαν τις λέξεις του έρωτα
που άφησες στο άδειο ποτήρι
από λευκό κρασί.
Τα ξεραμένα λουλούδια
σημάδι απρόσμενης αναχώρησης
μάτωναν το ανθοδοχείο
βάφοντας κόκκινα τα μάτια μας.
Μόνη ελπίδα λαμπερού γαλάζιου
τα γινωμένα σταφύλια
που περίμεναν ατρύγητα
να ξαναγεμίσουν τα βαρέλια
με μούστο από χάδι γλυκό κι ερωτικό.

Ανδρέας Κ.

25 Σεπ 2010

ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ




Μπήκε στην απομόνωση
για απεξάρτηση από τα όνειρα
μια και η λευκή φυλακή
είχε προαύλιο ελευθερίας
κι οι αμαρτίες δεν άντεχαν το φως.
Στο σκοτάδι αναζητούσε σκιές
να κουβεντιάσει τη μοναξιά
και στον μαύρο καμβά
ζωγράφιζε με το δάκτυλο
φεγγάρια κόκκινα ολοστρόγγυλα
με δείκτες ρολογιού χρυσούς.
Κι η ώρα έδειχνε πάντα μηδέν.


Ανδρέας Κ.

23 Σεπ 2010

ΕΡΩΤΙΚΟ 3



Ερωτικό 3

Σμίξαμε
στο φέγγος απ τις Πλειάδες
σε απλωμένο ουρανό
ανταλλάξαμε φιλιά κι αστέρια
ο Αύγουστος μας χαμογέλασε
πίσω απ τα φεγγάρια του
δέσαμε κόμπο στα μαλλιά
τους όρκους της Αφροδίτης
και με το σπαθί του Ωρίωνα
χαράξαμε ένα δικό μας θόλο
του έρωτα το φτερωτό άλογο
να μας χαμογελά τις νύχτες.

Ανδρέας Κ.

20 Σεπ 2010

ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ Η ΝΥΧΤΑ



Όταν πέφτει η νύχτα
οι σκιές στη πλατεία
αλλάζουν μορφές,
ξεσκονίζουν τα χαραγμένα
ανέκφραστα πρόσωπα,
φοράνε μαύρο πουκάμισο
πάνω από τατουάζ φιδιών
και σε βρώμικα πεζοδρόμια
με τους ήχους πλανόδιων μουσικών
χορεύουν θάνατο
με το ίδιο πάντα
με κλεμμένο χαμόγελο.

15 Σεπ 2010

14 Σεπ 2010

ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΑ ΛΕΞΕΩΝ



ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΑ ΛΕΞΕΩΝ


Σκοντάψαμε σε σωρό
θυμωμένα απορρίμματα λέξεων
και χάσαμε το βηματισμό
στο μονοπάτι των ρόδων.
Λοξοδρομήσαμε σε σκαμμένα
πεζοδρόμια
ρίχνοντας στα γδαρμένα γόνατα
αλάτι παρηγοριάς.
Για το μεγάλο μνημόσυνο
κρατήσαμε στα συρτάρια
εκείνα τα κουλουράκια
από στίχους και κανέλλα.

Ανδρέας Κ.

13 Σεπ 2010

ΕΡΩΤΙΚΟ 2



2
Οι μέρες
κυλάνε γεμάτες
ζεστό Αύγουστο
και θαλασσινό μελτέμι.

Οι στιγμές
σβήνουν ξαναναμμένες
κύματα έρωτα
σε άμμο υγρή και λείες πέτρες.

Η πρωινή αύρα
πάθος αδρόσιστο
φουντώνει Όστρια
σε ερωτευμένες αγκαλιές

Κι οι νύχτες μας μετέωρες
αναζητούν αστερισμό λιμάνι.

Ανδρέας Κ.

11 Σεπ 2010

ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΟ ΔΕΙΛΙΝΟ




ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΟ ΔΕΙΛΙΝΟ

Αποκαμωμένο το δειλινό
κλείδωσε τα χρώματα του
σε σκοτεινούς βυθούς
άπλωσε το γκρίζο πέπλο
της συνθηκολόγησης
κι άφησε το δάκρυ πικρή βροχή
στα κιτρινισμένα φύλλα.
Η αφέγγαρη νύχτα αργά-αργά
το ρούφηξε στο μάτι του κυκλώνα της.

Ανδρέας Κ.

10 Σεπ 2010

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΙΡΗΝΗΣ



ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΙΡΗΝΗΣ

Γυναίκα της Χιροσίμα,
εγώ, παιδί μιας άλλης χώρας,
μιας άλλης γενιάς,
μιας άλλης εποχής,
σε συνάντησα χθες στην πλατεία,
το φαλακρό κεφάλι,
το διαμελισμένο κορμί,
τα κοκάλινα άσπρα χέρια,
τις τσακισμένες λέξεις,
ναι, τα είδα και τα άκουσα όλα,
και όταν τραγούδησες στη γλώσσα σου
το τραγούδι της ειρήνης
όλοι στην πλατεία,
παιδιά πολλών γενεών, πολλών εποχών
τραγούδησαν μαζί σου,
και κάποτε γυναίκα,
θα φυτρώσουν λουλούδια στο κομματιασμένο σου κορμί,
και από τη μήτρα σου
θα γεννηθούν ροδομάγουλα παιδιά,
και θα κάνεις έρωτα
χωρίς την αγωνία
του μωρού με τα σπέρματα της βόμβας.
Ναι γυναίκα της Χιροσίμα,
κάποτε όλοι θα μιλήσουν τη γλώσσα σου
και τότε
όλοι οι λαοί θα τραγουδήσουν το τραγούδι σου.

Χλόη Κουτσουμπέλη
Απο τη συλλογή Σχέσεις σιωπής

9 Σεπ 2010

ΕΜΕΙΣ



εμείς

εμείς
δεν έχουμε παρά ένα φλογισμένο όραμα
ένα όραμα ασυμβίβαστο
εμείς
δεν διστάζουμε να μιλήσουμε την αλήθεια
που καρφώνει τη σημαία της
πάνω στο πτώμα του φόβου
εμείς
γεννηθήκαμε πριν τον καιρό μας
για να φέρουμε τον καιρό μας στο σήμερα
εμείς
δεν έχουμε παρά ένα τραχύ ρούχο
κόκκινο και μαύρο
να μας κεντρίζει το στήθος
στο σημείο της καρδιάς
ένα ρούχο που σημαίνει
ελευθερία

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

ΕΡΩΤΙΚΟ 1



ΕΡΩΤΙΚΟ 1

Κόψανε στη μέση
τον Αύγουστο
κι ο έρωτας κύλισε
καυτή κόκκινη άσφαλτος
σε χαραγμένους δρόμους.

Μισός ν’ ανθοβολεί
από το γέλιο σου
κι ο άλλος να φουντώνει
μες στη φωτιά
από το άγγιγμα σου.

8 Σεπ 2010




ΕΚΤΡΟΠΕΣ


1

Στο φως του ήλιου
πλέκουμε καλάθια
με λέξεις λευκές
να χωρέσουμε στίχους
που σημαδεύουν τις ζωές.
Στο μεσονύχτι
το χέρι του σύμπαντος
ξεπλέκει ποιήματα.

***

2
Στη σκιά της προσμονής
μετράς το χρόνο
με το θρόισμα των δέντρων,
πνίγεις την αναμονή
σε απανωτά τσιγάρα
και σκουπίζεις την αμφιβολία
με φτηνή χαρτοπετσέτα.
Ο σηματοδότης παραμένει
ακόμα κόκκινος
κι οι γραμμές της διάβασης
σβησμένες.

***

3
Απαγορευμένα όνειρα
περιπλανιούνται
σε παρά φύση δρόμους
Τα πλακάτ ξεθωριασμένα
στέκονται στα πεζούλια
ανήμπορα φαντάσματα.
Συνθήματα αποχρωματισμένα
σαπίζουν στα πεζοδρόμια
περιμένοντας τα απορριμματοφόρα
Κι οι ζωές αναλώνονται
σε μολυσμένες προσδοκίες.

***

4
Μέρες καλοκαιριού
καίγονται στον ήλιο.
Ο ιδρώτας θολός
τρέχει στο μέτωπο
της αβεβαιότητας
κατεβαίνει στα μάτια
της σιωπής
και σβήνει στο χαμόγελο
της πίκρας.
Η αισιοδοξία μια λίμνη
αποξηραμένη.

***

5
Αργοπορημένες λέξεις
έφτασαν στο παράθυρο
τ’ ουρανού μου
χωρίς να κοκκινίσουν.
Κι εσύ
άπλωσες την ομίχλη
του δειλινού
πάνω στο τζάμι
να κρύψεις την απουσία σου.
Με διαλύεις.

***

6
Νότες μελαγχολικές
αιωρούνται
κάτω από το φεγγάρι
σημαδεύουν τ αστέρια
με την κόγχη του ματιού
και σμίγουν
στην ελάσσονα κλίμακα
με τη σιωπή.

***

7
Σκόρπια τα όνειρα
φλέγονται πάνω
από άγρυπνους στίχους
και πύρινες εικόνες
αναζητούν ταυτότητα
να εναποθέσουν
σε σκισμένο καμβά
το νυν της ζωής
και το αιέν της ψυχής μου.

***

8
Καθότανε στ’ ακριανό τραπέζι
σαν λυπημένη σταγόνα άνοιξης
καρφωμένη στην ώχρα του τοίχου.
Μάζευε στο βλέμμα της
όλη τη μοναξιά του πρωινού
να τη φορέσει περιδέραιο..
Περίμενε δυό χέρια
να το κουμπώσουν.
Και την αποκαθήλωση της.

Ανδρέας Κ.