31 Οκτ 2009

Μοναξιά





Κανείς δεν ήρθε να με ρωτήσει
Κανείς δεν κτύπησε τη πόρτα μου.

Κι άν όλα λούζονται στο φως
Η ψυχή μου τρέμει στο σκοτάδι.

Θα βγω στην ξώπορτα να σου φωνάξω.
Διαβάτη, έλα.

Κανείς δεν χτύπησε τη πόρτα μου
Και νοιώθω τρέλλα.

Cesar Vallejo
Πηγή: Παγκόσμια ποητική ανθολογια
Μετάφραση: Ρ.Κ.
Ευχαριστώ τη Λίνα που μου έμαθε αυτό τον λυρικό ποιητή
από το Περού

29 Οκτ 2009

Νύχτα





Mοιάζει η νύχτα με στρείδι που ανοίγει ,
σε βάθη απύθμενα , σε μυστικά νερά .
Μαργαριτάρι που με το φως δειλά σμίγει
στων ονείρων τη θάλασσα προβάλλει νοερά.

Φύκια το τυλίγουνε με άχτι,
να μην το δει ανθρώπου μάτι.
Ψάρια το ζυγώνουνε και λοξοδρομούνε
λάμψη ανείπωτη άθελά τους μαρτυρούνε.

Κόσμημα είναι η νύχτα αληθινά
λίγοι οι τυχεροί που το ‘χουν νιώσει.
Της μέρας τα πατήματα φθηνά,
ποιος νυχτοπερπάτησε και το ‘χει μετανιώσει?

Φήμη της βγάλανε ότι είναι σκοτεινή
μα θαμπώνεται αυτός που ξέρει να κοιτά.
Τόσο αγαπημένη από παλιά, παντοτινή
μα σε πολλούς απαγορεύτηκε ρητά.

Φεγγαροϊσκιωτη γυρνώ, νύχτα να χορτάσω
η μέρα θα ‘ρθει, πάλι θα λουφάξω.
Δεν γνωρίζω σε τι όρια θα φτάσω,
αν το μυστήριο το διάχυτο κάνω να συνάξω.

Κοχύλια μου φαντάζουνε οι μεγάλοι δρόμοι,
μέσα τους φυλακίζουνε την πόλη που κοιμάται.
Ρουφήχτρες τα σοκάκια, βρώμικοι υπόνομοι,
Θεριό αδάμαστο που έχει ξυπνήσει και βρυχάται.

Μεσημβρινό φως που καίει τα μάτια
Ρίχνει ανελέητο φως στη μιζέρια επάνω
και ‘ μποδίζει το χαμνό, της νύχτας τα παλάτια
που καρτερώ συχνά κι όλα τα χάνω.

Έλενα Καραγιαννίδου

26 Οκτ 2009

Γενέθλια άνοιξη





Η πόλη απεγνωσμένα
φωτίζει το σκοτάδι της
με πολύχρωμα φωτάκια
Η λεπτή φωτεινή γραμμή
σβήνει αναπάντεχα
στο μαύρο που κυριαρχεί.
Άστερος ο ουρανός
αφιλόξενος σε προσδοκίες
κι ανάλγητες υποσχέσεις.
Σκοτεινή η θάλασσα
αφήνει κουρασμένα κύματα
να σμίξουν με τη σιωπή.
Οι λιγοστοί εραστές
φθινοπωρινού περιπάτου
ζυγιάζουν στο πλακόστρωτο
βήματα κι αβεβαιότητες,
καλντερίμια που χάθηκαν
για απροσπέλαστες διαβάσεις,
κάστρα που χτίστηκαν
κι οι άρχοντες κρυμμένοι
στις ανήμπορες λέξεις τους.
Η πόλη απεγνωσμένη
αναζητά ένα φως,
μια αληθινή γενέθλια άνοιξη
μεσούντος φθινοπώρου.



Θεσσαλονίκη 25 Οκτωβρίου 2009

Ανδρέας Κ.

24 Οκτ 2009

Άκου / Ecoute




Άκου τον ρυθμό της σιωπής,

άκου της χορδές της ύπαρξής σου.

Πως πάλονται, χαλαρώνουν

και τραγουδούν.

Η μοναξιά μέσα στην ηρεμία της

καταβροχθίζει το θύμα της,

σ`ένα σύμπαν χειμαιρικό

αθόρυβα το παρασύρει.

Κι εγώ.

Εκεί.

Ονειρεύομαι και σκέφτομαι.

Αυτό που υπάρχει,

αυτό που δεν ζήσαμε ακόμη.

Αυτόν τον χρόνο του πόνου

που ποτέ

ποτέ δεν θα δω.

Σκεφτόμουν πάντοτε ένα ρόδο.

Ρόδο μοναχικό

κλεισμένο στον εαυτό του,

ρόδο άγνωστο,

σε μία ανθρώπινη όαση,

μακριά από τα Ηλύσια Πεδία,

μα τόσο κοντά στη δική μου ύπαρξη,

πλάϊ στο συνειδητό μου «εγώ».

Άραγε πόσα «εγώ» μου να ρέουν

στον ρυθμό της σιωπής

στον ρυθμό του χρόνου.

Άκου την σιωπή, άκου.



Μετάφραση

Μελίτα Τόκα – Καραχάλιου

Πέμπτη 15/10/09 ώρα 11` το βράδυ




Ecoute

Ecoute le rythme du silence

écoute les nerfs de ton être

ils bougent, se détendent.

Et chantent.

La solitude dans son calme

engloutit sa victime

dans un univers chimérique

doucement l`entraîne.

Et moi.

Là.

Je rêve et je pense.

A ce qui existe

A ce qu`on n`a pas encore vécu.

A ce temps de douleur

que jamais

jamais je ne verrai.

J`ai toujours pensé à une rose.

Rose solitaire

repliée sur elle

rose inconnue

dans une oasis humaine

loin des Champs Elysées.

Mais près de mon être.

Près du «moi» conscient

mais combien de «moi» s`écoulent

au rythme du silence

au rythme du temps

écoute le silence, écoute.



Julien Kilanga- Musinde

20 Οκτ 2009

δυο λέξεις έξη γράμματα





το όνειρο είναι όνειρο
αυτό είναι σ’ αγαπώ

από το άλφα ως το ωμέγα του
αυτό είναι σ’ αγαπώ

δυο λέξεις που κανείς
δεν πρόφερε ως τώρα
και μόλις ανακάλυψα εγώ

με την ομίχλη
με το άρωμα του ονείρου
όμως απτές, πραγματικές
όπως η γη
όπως η ανάσα σου

εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ


Tόλης Νικηφόρου
αδημοσίευτο
Πηγή:http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/

19 Οκτ 2009

ΔΑΝΕΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ




Τελευταίο σφύριγμα , λίγες στιγμές ακόμη
και μετά η φυγή από μια δανεική πραγματικότητα
Στο τζάμι καθρεφτίζονται ακόμη τα μάτια σου
κι ένα δικό σου αποτύπωμα , σφραγίδα μιας σιωπηρής συμφωνίας
Συμβάσεις και υποσχέσεις αποδυναμώνονται
Τι είναι άραγε αυτό που κυριαρχεί σ’έναν παραλογισμό;
Ποια κατανόηση του αδύνατου μπορεί να απαιτηθεί;

Σκέψεις γιγαντώνονται καθώς η ταχύτητα μεγαλώνει
ενώ πλέκονται με τις εικόνες που νευρικά περνούν
και διεισδύουν στα μόρια της δικής σου εικόνας
που ανεξίτηλα χαραγμένη πολεμά το θόλωμα του γυαλιού

Ακόμα κι ο ήλιος τόλμησε να κυριαρχήσει σήμερα
Τα σύννεφα με σεβασμό έκαναν στην πάντα
Φέρνω τη βροχή είχες πει χθες βράδυ
κι εγώ αμήχανα χαμογέλασα γνωρίζοντας του λόγου το αληθές
Δεν τόλμησα όμως ποτέ να φωνάξω πως και ο ουρανός θρηνεί

Η ώρα περνά κι εγώ σε μια ξέφρενη πορεία φυγής
εξετάζω τις όποιες πιθανότητες ανατροπής
Γέρνω ανακουφισμένη, μ’ένα μειδίαμα σχεδόν σατανικό
καθώς το τρένο αυτό βαφτίζεται σύμμαχός μου
στον απαγχονισμό της πιο λατρεμένης χίμαιρας.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

18 Οκτ 2009

Πορτραίτο




Φθινοπωρινές περιπλανήσεις
με τις σκέψεις να φυλλοβολούν
κιτρινισμένες από την έλλειψη
μιας λαμπερής φωτοχυσίας.
Στοιβάζονται στη πρωινή ομίχλη
καθημερινών συμβιβασμών
και τ αφιλόξενα βράδια
αιωρούνται στα όνειρα
γύρω από την αειθαλή εικόνα
μιας άνοιξης από μελωδίες.
Και σαν οι νότες δραπετεύσουν
τα πλήκτρα της καρδιάς πάλλονται
από το χάδι των χεριών
και ζωγραφίζουν ένα πορτραίτο
το μόνο όρθιο μες τη ψυχή μου.

Ανδρέας Κ.

13 Οκτ 2009

ΕΙΡΗΝΗ





Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ΄ απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τίτε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως.
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντας φως
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νοιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιέςωτων αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου-όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στη καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ' όλη της γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέλφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρα του.
Δόστε τα χέρια, αδέλφια μου,
αυτό 'ναι η ειρήνη.

Γιάννης Ρίτσος
Από τη σειρά Αγρύπνια

10 Οκτ 2009

Φούγκα






-Δεν σε φοβίζουν τα κύματα;
-Με ταξιδεύουν στη ρότα σου…
-Κι ο άνεμος;
-Γεμίζει τ’ αυτιά μου με τη φωνή σου…
-Κι η πρώτη φθινοπωρινή βροχή;
-Μια κάθαρση για να σε δεχθώ αμόλυντη…
-Κι η απόσταση;
-Μικραίνει τους ενδοιασμούς…
-Και οι μοναχικές νύχτες;
-Αφορμή για ονειρικό ερωτικό σφιχταγκάλιασμα…
-Κι η έλλειψη;
-Γιγαντώνει την επιθυμία…
-Και οι σκέψεις;
-Σου δίνουν ζωή…
-Κι ο χρόνος;
-Προσμονή για την ευτυχία…
-Και οι φόβοι μου;
-Απόδειξη ότι υπάρχεις…

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

8 Οκτ 2009

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ ΧΡΩΜΑΤΩΝ




Ο ήχος της σιωπής,
η συμφιλίωση με τις ελλείψεις,
η ειρήνη με τις απουσίες,
ο συμβιβασμός χρωμάτων
μέσα στο μαύρο.
Ανάσα ζωής;
Ζωή χωρίς ανάσα;
Δυο ερωτηματικά,
μια απάντηση
σκαλισμένη
σε επιτύμβιο καράβι:
«γλάροι σε νεκρή θάλασσα
αναζητούν τροφή. »
Τα κύματα βουβά
τραγουδάνε ακόμα
στη προκυμαία
Τα βήματα σβήνουν
σε ξύλινη αποβάθρα
και στην απέναντι όχθη
μια αβέβαιη γραμμή
χαράζει το σκοτάδι.

Ανδρέας Κ.

6 Οκτ 2009

Ένα χαμόγελο σου φτάνει



Ένα χαμόγελο σου φτάνει
Για να υψώσω του άσματος
Την καμπύλη

Ένα χαμόγελο σου φτάνει
Για να πλέξω τον ιμάντα
Που θα μ' ανεβάσει έως το φως

Ένα χαμόγελο σου φτάνει
Για να φιλοτεχνήσω από ρόδο ένα ήλεκτρο
Που θα με ζεστάνει

Τάκης Βαρβιτσιώτης
Από τη συλλογή "Με τον αστερισμό του Ωρίωνα"

4 Οκτ 2009

ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ




ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ

Κι ενώ κάθε πρωί τα σχολικά
μαζεύουν από τις γωνιές
πολύχρωμους αθώους νυσταγμένους
με το σημάδι του μη προορισμού
ρόδινη χαρακιά στα μάγουλα τους
κάπου αλλού
αγέλαστες δασκάλες
σχεδιάζουν να τους μάθουν
πως σ ένα μέλλον κοντινό τη δυστυχία
θα την πυροβολήσουν με τις λέξεις
- κι όχι παιδί μου
όπως κάποιοι τρελοί και ηττημένοι ισχυρίζονται
μ’ εκείνες τις τρεις ολόμαυρες τελίτσες.
Αυτές, μικροί μου άγγελοι
δεν είναι πια στη διδακτέα ύλη.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
Από τη συλλογή «Όροφος μείον ένα»

2 Οκτ 2009

Πάθος





Τι κι αν είσαι ποίημα της φαντασίας
είσαι οντότητα φτιαγμένη με δικά μου υλικά
που μορφοποιείται σε εικόνες και σχήματα δικής μου επιλογής
καθώς διακατέχομαι από την τρελή επιθυμία
να αλώσω κάθε κύτταρο σου μοναδικό
πλασμένο με τη δική μου δημιουργική δεξιότητα.

Αρπάζω ριπές από τη θαλασσινή αύρα και τις μετατρέπω
σε ζωογόνες, σημαντικές δικές σου ανάσες
ενώ ψάχνω κάποιες ανούσιες νύχτες
να κλέψω τη μορφή σου μέσα από χιλιάδες στο πλήθος
και σε πλάθω σε σχήμα συμβατό με τα ανθρώπινα
κι ας είναι ο σκοπός μου πέρα από αυτά.

Κι όταν η δημιουργία έχει συντελεστεί
μπαίνω στον πειρασμό να επιθυμήσω
να κυλιστώ μαζί σου στα στρωσίδια του πάθους μου
να σβήσουμε και να ξαναγεννηθούμε μαζί
μέσα από τη μήτρα μιας έκστασης που πραγματώνεται
από τη δική μας πρωτόγνωρη ένωση.

Σου δωρίζω κάτι από την αρμύρα του ιδρώτα μου
ενώ σταγόνες από τη γλύκα των χυμών μου
ζωγραφίζω στις άκρες των χειλιών σου
Αυτή η λαχτάρα είναι θεϊκή, μοναδική
Που όμοιά της δεν έχει ματαδεί κανείς.

Σε περιφέρω στις αισθήσεις μου ως τρόπαιο μιας δικής μου νίκης
αποτέλεσμα μιας ασυνήθιστης μάχης με το πεπρωμένο
και σ’εγκλωβίζω σε μια ιδιότυπη ομηρεία συνειδήσεων
μέχρι τη στιγμή που το τοπίο θολώνει
και τα μόριά σου ενσωματώνονται σε αυτό.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

Τα λόγια σου




Τα λόγια σου μάζευα
λίγα λίγα ,ένα - ένα.
Επάνω τους κρεμόμουν,
ζαλιζόμουν σαν εκκρεμές.

Σχεδόν γυμνή μπροστά σου,
σαν βότσαλα τα γράπωνα,
να φέρνουν καλοκαίρι
σε ανήλιαγες μέρες του χειμώνα.

Σε τοίχο τα στόλισα
σε κορνίζα χρυσή.
Κάθε μέρα τα γυάλιζα
να λάμπουν στη καρδιά μου

Κάθε φορά που χάνεται η φωνή σου
οι μέρες στάζουν αρμύρα.
Τότε αγγίζω τις φυλαγμένες λέξεις,
αυτές που κρύψανε τη τρυφερότητά σου.

Μεγάλη αδυναμία μου
η δύναμη του λόγου.
Τις πράξεις σκεπάζει
απροστάτευτη μ’ αφήνει.

Παίρνω τις λέξεις σου
μορφή άθελά μου τις αλλάζω.
Της κουβέντας το πάζλ,
προσπαθώ να ταιριάξω.

Αλλοίμονο!
Κάποιο κομμάτι πάντα χάνω.
Κάποιο δικό μου κομμάτι πάντα βάζω.

Έλενα Καραγιαννίδου
ΠΗΓΗ:http://elena-farfalla.blogspot.com/