27 Απρ 2013

ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ

 

Ο Μάριος Τόκας  γεννήθηκε στη Λεμεσό  στις 8 Ιουνίου το 1954 και έφυγε πολύ νωρίς στις 27 Απριλίου 2008.  Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια γράφοντας τραγούδια για τις σχολικές γιορτές. Η Τουρκική εισβολή το 1974 τον βρήκε φαντάρο. Το πρόβλημα  των προσφύγων τον άγγιξε βαθιά και οργάνωνε συναυλίες για να βοηθήσει. «Είναι μια περίοδος που μου άφησε τραυματικές εμπειρίες» είπε σε μια συνέντευξη του.

Το 1975 ήρθε στην Αθήνα όπου σπουδάζει μουσική στο Εθνικό Ωδείο και παράλληλα  στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.  

Από τα φοιτητικά χρόνια γράφει τραγούδια και αναζητά δισκογραφική εταιρία.

Το 1978 κυκλοφορεί το πρώτο του δίσκο «Τα τραγούδια της παρέας» με τον Μανώλη Μητσιά. Οι στίχοι δικοί του, γιατί όπως είπε κανένας δεν του έδινε στίχους.

 


Σταθμός στη διαδρομή του υπήρξε η γνωριμία του με τον ποιητή της ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο, που του εμπιστεύθηκε ανέκδοτα ποιήματά του με γενικό τίτλο «Πικραμένη μου γενιά», ένα δίσκο που κυκλοφόρησε το 1981.








Το 1982 κυκλοφορεί ο δίδκος "Τα βοριαδάκια"  Απ αυτό το δίσκο το τραγούδι "Μόνος γυρίζω στη Σαλονίκη" σε στίχους του Σαράντη Αλιβιζάτου και ερμηνεία του Νίκου Νομικού.

 
 
 
 
 
 
Ακολουθούν το 1984 "Τα μικρά ερωτικά" με τον Αντώνη Καλογιάννη
 
 
 
 
 
 
Το 1987 κυκλοφορεί ο δίσκος "ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" με τους Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Διονύσης Θεοδόσης, Δήμητρα Γαλάνη σε στίχους του  Ανδρέα Νεοφυτίδη (Πάνω σε ελεύθερη μετάφραση του Αραγκον)
 
 
 
 
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορούν τα τραγούδια της Κωσταντίνας με τη Κωσταντίνα.
 
 
 
 
Ακολουθεί το 1989 το Σαν τρελλό φορτηγό με τον Γιάννη Πάριο 
 
 
 
Το 1991 το "Στάζεις έρωτα" με το Τόλη Βοσκόπουλο
 
 
 
 
Το 1992 κυκλοφορεί η Εθνική μας μοναξια σε στίχους στα περισσότερα τραγούδια του Φίλιππου Γράψα με τον  Δημήτρη Μητροπάνο.
 
 
 
 
Το 1993  "Πάντα ερωτευμένος " με τον Γιάννη Πάριο και Δίδυμα Φεγγάρια με την Αλέκα Κανελίδου.
 
 
 
 
 
 
 
 1994 - ΠΑΡΕΑ Μ' ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ με το Δημήτρη Μητροπάνο σε στίχους του Φίλιππου Γράψα
 
 
 
1995 - ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΦΟΡΜΗ με τη Κατερίνα Κούκα
 
 
 
 
 
1997 - ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ (Κ.Χατζηχριστοδούλου) σε ποιήματα απαγχονισθέντων αγωνιστών της ΕΟΚΑ. ¨Οπως μου είχε πει ο Μάριος Τόκας η αδελφή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη του είχε εμπιστευθεί τα χειρόγραφα του
 
 
 
 
 
Για τη Κύπρο έγραψε ακόμα εναν  εξαιρετικό δίσκο "Φωνή της πατρίδας" με τον Γιώργο Νταλάρα
 
Η δικια μου η πατρίδα σε στιχους της τουρκοκυπριας Νεσιέ Γιασιν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 



24 Απρ 2013

ΕΛΕΝΗ ΖΑΧΑΡΗ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ


  Η Ελένη Ζάχαρη, σε μια δημιουργική περίοδο της ζωής της, ζει αυτές τις δύσκολες για όλους μέρες και μετατρέπει κάθε μέρα τα συναισθήματα της σε στίχους. Ένα ημερολόγιο συναισθημάτων από το οποίο μεταφέρω όλα όσα ένοιωσε το πρώτο μήνα της φετινής άνοιξης    


1 ΜΑΡΤΙΟΥ
Από περιπέτεια σε περιπέτεια
το αμύγδαλο
 μέχρι να φτάσει η ώρα του
 να φαγωθεί
 πρώτα λουλούδι εκτεθειμένο
 στο χιόνι
 εύκολα ξεγελιέται
 απ' του Γενάρη και του Φλεβάρη
 τα ηλιόλουστα χαμόγελα 
είναι όπως εσύ
 που ξεγελάς ντυμένος λουλούδι
 μα εγώ σε προσμένω
 αμύγδαλο καρπισμένο
 να σπάσω το τσόφλι το σκληρό,
να γευτώ τον καρπό σου.
Σε τρώω στις αναμονές
 και στις ανεκπλήρωτες ελπίδες
 με οργή επιθυμίας ερωτικής
 ή και παρηγορητική διαύγεια
 ξεχνώντας ενίοτε
 πως είσαι πλήρωμα λουλουδιού
 θρέμμα μιας άνοιξης
 κι ενός καλοκαιριού αναμονής...
 
 

 
 
2 ΜΑΡΤΙΟΥ
 
Δειλιάζει
 το θέλω
 μιας στιγμής
 άναρχης
 δομημένης
 πάνω
 σε σταυρούς
 από λέξεις
 ψαρεμένες
 ποτέ κατά τύχη
 τι ειρωνεία
 Αυτό το αρχαίο
 το βάσανο
 της μοίρας
 που σε κοιτάει
 και κόβει
την κλωστή
 και μετά
 εκείνη
 η άλλη
 που σε βάζει
 απ τα γόνατά της
 να τραβήξεις
 λαχνό.
Τζογάρεις
 και δεν το ξέρεις
 απλά
 πολυλογείς
 διασκευάζοντας
 λέξεις
 να τις φέρεις
 στα μέτρα
 του δήθεν θέλω
 με το στίγμα
 του αδέσποτου
 μια και αδιαφέντευτο
 και άναρχο
 πήρε απόφαση ,
ηρωική αλήθεια,
να μείνει.
Το υπέροχο
 είναι
 το ζενίθ
 του πόνου
 που οι λέξεις
 με αυτογνωσία
 μυστηριακή
 εμβαπτίζονται
 στα διεγερμένα
 αγγεία
 κρατώντας
 κλειδί
 για αέρηδες
 από παραμύθια
 που έγιναν
 γοβάκια
 σχεδόν έμμετρα
 Να περπατάς
 ξυπόλητος
 αν θες να δεις
 πως είναι
 η χοϊκότητά σου
 σε ήχο πλάγιο
 παραληρήματος
 Προς το παρόν
 επιβάλλεται
 αποχώρησης ...


3 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 

Κι όσο σου διαφεύγουν τα μυστικά της Ιστορίας
 τόσο οι γέννες σου πρόωρες θα είναι κι άκαρπες
 Να περπατάς με κλειστά μάτια στα βράχια
 ψηλαφίζοντας ανέμους και κρωξίματα πουλιών
 μαντεύοντας τάχα ένα αύριο παρήγορο
 δίχως ρίζα στο χθες ούτε καν ιδέα σκέψης
 Όλα μια στέψη από άχαρα όνειρα, εφιάλτες
 καλά μεταμφιεσμένους στην αναμονή της Εξόδου
 να φανερωθούν κι ύστερα να σε γκρεμίσουν
 γελώντας για την αδιάφορη κατάντια σου...
Την Ιστορία, που λησμόνησες, και στέρφα παιδιά
 στέρφα εγγόνια γέννησες, πληρώνεις ακριβά... 

 

4 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 

Σε κυκλώνω σαν ομίχλη
 με παλεύεις
 κι όλο χάνεσαι μέσα μου
 Έτσι είναι ο Έρωτας
 απροσδιόριστος στην υφή
 θολός και τρομακτικός.
Τόσες γενιές παίδεψε
 εγκλωβισμένων
 εμείς γιατί να γλιτώσουμε;
 

5 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 

Από τότε που ξεκίνησε η άβυσσος ταξίδι
 γέμισε ο κόσμος ποιήματα
 και κριτές φωτός υποδειγματικούς
 Τα ψάρια που σπαρταράνε,
τις αγέλαστες πεταλούδες,
μα προπάντων,
τους κομματιασμένους ανθρώπους
 δεν αντέχει κανείς να διαβάζει
 όταν λείπει ο ρυθμός ή απουσιάζει το μέτρο
 Μοιράζουμε πέτρες δύσπεπτες
 ευτυχώς ακατανόητες στους φιλάνθρωπους
 τριγυρίζοντας στις λέξεις
 με τρόπους ανορθόδοξους ή ύποπτους
 Φθαρμένες παραστάσεις
 από τα ελέη της ζωής σε καμβάδες απλώνουμε
 μάλλον ζωγράφοι
 της θλίψης προάγγελοι ή και κυνικοί
 στα σίγουρα όμως
 κρατώντας το χέρι του πεινασμένου
 ή κι εκείνου του αυτόχειρα καθόλου ιδανικού
 απλά απελπισμένου
 Να θυμάστε καμιά φορά
 πως απ' την άβυσσο στο φως ένα δάκρυ δρόμος.
 
 
 
6 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Καίγεσαι στο μηδέν
 στης έλλειψης
 και στης αποδοχής
 το Τίποτα.
Στο νυχτέρι του Θανάτου
 φιλέω φιλώ
 μου λείπει
 μια περισπωμένη
 δάκρυα έχω αρκετά.
Το χέρι δεν ξαναπλώνω. 
 
7 ΜΑΡΤΙΟΥ 

 
Έτσι που χίμηξε
 ο θάνατος
 δεν πρόλαβα
 ούτε τα μάτια
 να μαζέψω
 απ' τις βόλτες
 στις αναμνήσεις
 Από τα παραμύθια
 και το κυνήγι
 με μια φέτα ψωμί
 αλειμμένη βούτυρο
~ πάντα φρέσκο ~
τώρα τρέχω
 να βρω
 την καλύτερη κρυψώνα
 Μαζί θα κρυφτούμε
 θα βγούμε
 όταν πρέπει
 φωνάζοντας
"φτου ξελευτερίααα"!
 
8 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Με κρατάει η βροχή
 στα σύννεφα
 ακολουθώ την πορεία
 των ανθρώπων
 βυθίζομαι στις λέξεις
 αυτονόητα γίνονται
 το κορμί των επιθυμιών μου
 Ανιχνεύω μια σπαρμένη
 θάλασσα ελευθερίας
 Κασσάνδρα άτεκνη
 με χρησμούς
 θανατηφόρους
 Ζωγραφίζω την Ελπίδα
 ξεβάφει από δάκρυα
 οι Τρωαδίτισσες
 επέστρεψαν και θρηνούν
 Στα σύννεφα ζητώ
 απαντήσεις
 σκορπισμένες ψιχάλες
 Αγνοώ το παρόν μου
 επινοώ παρελθόντα
 όσο για τα μέλλοντα
 τρέμω τις λέξεις
 που ακούγονται
 κάθε που βρέχει...
 
9 ΜΑΡΤΙΟΥ 
Σαν ξημερώνουν μέρες
 ταριχευμένες
 τρομοκρατείται η διάνοια
 για το βάρος
 της αποσύνθεσης
 Ο παραλήπτης του θρήνου
 σε μπερδεύει
 καθώς δρομολογείται
 επιρρεπής σκοτασμός
 της διαύγειας...
 Όσο για τα αντίπαλα δέη
 σπεύδουν πρόωρα
 να χειροκροτήσουν,
πάντα εν υπνώσει,
την πτώση τους
 Αφελείς των παραισθήσεων
 ποιητές,
στην αναμονή της έκπληξης
 
10 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Λιτός κι απρόσιτος
 ως Απόλλωνας
 με φορεμένη τη διαύγεια
 στο μέτωπο
 και του Αλντεμπαράν τη θλίψη
 σκάλισμα υπερήφανο
 Χαράζεις το παρήγορο
 περνώντας την ματιά σου
 βίαια πάνω από την απελπισία
 στοργικά μέσα από την ανάμνηση
 Μικρός του φωτός υιός
 ξεδιψάς την προσδοκία
 προσφέροντας του πολύ το Ελάχιστο...
 
11 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Αν είχες
 θάλασσα
 στα χέρια σου,
θα κολυμπούσες
 στις παλάμες σου
 Τώρα
 ανταριασμένο
 τον ήχο της σιωπής
 ακούω
 μεσοπέλαγα
 Με όψεις θυμού
 ν' ανεβαίνει,
κύμα το κύμα,
θαρρείς
 υγρή αντίρρηση..  
Ίσως
 αν κουβαλούσες
 ένα ταξίδι
 δίχως όρια
 κι εξεταστικές επιτροπές
 έγκρισης
 κι επιβράβευσης
 να ήταν τα μάτια σου
 βαρκούλα
 κάπου στο Λιβυκό
 και το βλέμμα
 το απλανές της διανόησης
 πανάκι λευκό,
χαριτόβρυτο...
Ίσως...
 
12 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
«Εν κατακλείδι»
Σε καλώ σε δείπνο και σου στρώνω τραπέζι
 αλήθειες,
απομακρύνω φαντάσματα αιώνων,
συμπληρώνω μαύρο κρασί στα ποτήρια,
λυπάμαι
 για τα τρεμάμενα χέρια σου
 Φοβάσαι τα δείπνα της Εκάτης από καιρό,
εγώ
 την ανάσα ενός κύκλου που κλείνει
 Τραγική ειρωνεία,
μια ασβεστωμένη κάμαρα από φεγγάρια
 Ήρθες
 από τα παραμύθια με τους αληθινούς πόνους,
σε βλέπω, όταν καθρεφτίζεσαι
 στο γνώριμο ύφος της απελπισίας των ήχων
 Κάποια θάλασσα,
που αρμενίζει στα κλεφτά, ακούει λέξεις-πέτρες,
άλλοτε φυτρώνει ανθούς σε βράχια,
ενώ γίνεται μνήμα
 για όνειρα αναπαλλοτρίωτα κι αδέσμευτα στην οργή
 Κόψε
 με το μαχαίρι τα δάχτυλα που γράφουν αίματα,
να σταματήσει ο πόλεμος
 θηρίων σχεδόν από τα βάθη της γης ερχόμενων,
έπαψα πια ν’ αντέχω τις δαγκωματιές,
να προχωράω
 ατρόμητη στο τάχα
 κι εσύ να γέρνεις σαν πληγωμένος ηλιανθός,
κρυμμένες τις πληγές εγώ,
μη και φανεί πως λύγισα και γδάρθηκα στη μάχη
«Εν Κατακλείδι»,
άλλο να νικάς στα αίματα κι άλλο να νικάς
 στα χρώματα των λουλουδιών και στα πολύευκτα άστρα
 να λες ‘ζουμπούλι’ και ν’ ακούς ‘ζωή’
να λες ‘αγρύπνια’ και ν’ ακούς ‘αηδόνια’,
για μιαν ανάσα θα φανερωθεί η ομορφιά μες στο σκοτάδι.
 
13 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Με τα χρώματα της αρχαίας σκουριάς
 βάφεται απόψε η μοναξιά των αρχαγγέλων
 Βαδίζει στα χνάρια της πορφυρής θάλασσας
 σέρνοντας την υψίστη παραλλαγή θυσίας
 Μια νότα από χτύπημα θανάτου στα βράχια
 αρκεί για να γεμίσει δάκρυ η ερημιά
 κι ο ήχος υπόψαλτης ανάγνωσης παραμυθιών
 να υπενθυμίσει την ανάδρομη πορεία του χρόνου.
Θάνατος, Γέννηση, Θάνατος, Γέννηση, Ανάσταση.
Σε ιππήλατους στρατιώτες χαρίζω κομμάτια
 από μεταξωτό δέρμα ντυμένο ένδυμα μαρτυρίου
 κρατώντας κρυφό αυτό που χτυπήθηκε
 αναπόδραστος φόβος, δημόσια εξομολόγηση
 Βάφω τη μέρα και τη νύχτα μου στα χρώματα
 μέσης ευδοκιμούσης κατάστασης
 Πριν την τελευταία απολογία, έστω ποιητική,
περιττά τα λόγια που σπάνε το έρκος.....
 
14 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Η γνώριμη εφηβική μελαγχολία
 παρελαύνει με σημαία τον ήλιο
 ή εκδράμει αγέλαστη
 κάτω από δέντρα αγκαλιάς
 Πάντα στο βλέμμα η μοναξιά
 ακόμα και μέσα στο πλήθος...
 
15 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Φυλακισμένα λόγια
 κρατημένα σ' αποστάσεις
 που ποτέ δε φανταστήκαμε
 Για ένα τίποτα
 όχι, για τα πάντα
 που περίμεναν στην άκρη
 φορτωμένα παρελθόν
 κι άγριες αντάρες, σύννεφα
 Τώρα με στενεμένους ορίζοντες
 πίσω από τοίχους σκοτεινούς
 κρατούν οι μέρες
 ημερολόγια ψευδών ομολογιών
 ή και θανάτου αισθημάτων
 που ανάσαιναν έτσι κι αλλιώς
 με δυσκολία
 κάτω απ' τον ουρανό...
 
16 ΜΑΡΤΙΟΥ 
Αποσπώ την προσοχή
 της λανθάνουσας δολιότητας
 απ' την, κατ' εικόνα Άνοιξης,
αγιογραφημένη λύπη
 με ήμερο πόθο, αλγεινή ματιά,
εξοστρακίζοντας
 τα ιδεώδη των ψευδών, τέρατα λάγνα
 Περπατώ στις βραχείες αναλήψεις
 με κυματιστές φωνές δέντρων
 την ώρα που οι παλμοί της γης
 δέονται ανάπαυση
 Στην Έρημο των ασκητών
 ακούγονται ψιθυριστά
 ευχές στυλίτη αρχαιολάτρη αγίου
 να μιλά για την υπεριώδη λάμψη
 των βλεμμάτων
 στην αντανάκλαση ηλιαχτίδων
 Ακουμπώ το χέρι μου στο δικό σου
 διοχετεύοντας την υπέροχη αύρα
 προσευχής μυστικής
 σου μιλώ για μετάνοια αγάπης
 ελπίζοντας στη στιγμή
 της υπέρτατης ένωσης ως έκρηξης
 μέσα στο Σύμπαν
 Δέομαι για 'κείνη την απλότητα
 της σύνθεσης
 ανάμεσα σε δυο δυνάμει θεούς
 προσημάνσεις αγιότητας
 τη στιγμή που σμίγουν ανάσες
 φορτισμένες έρωτα και αγάπη
 στο υπέρτατο...
 

17 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
ένα φύλλο
 κρατημένο απ' το χέρι
 μη χαθεί
 λόγω ανέμων
 αναίτια
 ξεσηκωμένων
 μεσονυχτίς στην πόλη
 μαζί με δυο
 σπουργίτια,
ξενύχτηδες
 παράνομους ιππότες
 Βάλε
 μια ιδέα
 χαμόγελο
 χωρίς πάγο
 βλέπεις
 ανασκαλεύω
 την τρέλα μου
 παίζω τις λέξεις
 αρπάζω το φύλλο
- λυπάμαι τις μοναξιές -
το σκάμε
 για την ου τοπία
 Τραγούδι
 σε κιθάρα
 με μια σπασμένη χορδή
 κέφι το λένε
 καρδιά
 άσπιλη ανάγκη
- ποιος να ξέρει; -
Ταξιδεύω
 στις άβολες θέσεις
 λεωφορείου
- έτσι βρίσκεις
 αυτό που θες
 Μ' ένα χρυσό τόπι
 για να μη ματαιωθεί
 η αναζήτηση
 μια ξεχασμένη φωτιά
 στο ποτάμι
 γεύση ιστορίας
 κατακόρυφη δέσμευση
 μ' όσα ψάχνεις
 παγίδα
 Ένα πρωί κι ένα απόγευμα
 αρκούν
 χιλιόμετρα
 κάποτε χιόνι
 στη διαδρομή
 θα μάθεις
 αντίστροφα να μετράς
 Ομίχλη
 βουνό, θάλασσα
 ψέμα
 Καλοκαίρι στα νησιά
 χρόνια
 πριν
 βυζαντινά ξωκλήσια
 χαμογελούσαν
 ανταποδίδοντας
 το "χαίρε"
Στο εξής
 ευεργετημένη
 η τραγικότητα
 παρέχει αφειδώς
 την ασυναρτησία
 για τις δύσκολες
 στιγμές
 Ανάγκη
 ένα προπέτασμα καπνού...

 
 
18 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Από παιδί ονειρευόμουν να πετάω,
ήθελα να είμαι ένας μικρός Ίκαρος
 να πετώ στους ουρανούς με γρηγοράδα,
ήθελα να 'μαι αετός με φτερά μεγάλα
 να φτάνω στις κορφές των βουνών
 κι από εκεί ν' αγναντεύω τον κόσμο,
ή να είμαι απλά ένας πολύχρωμος χαρταετός
 με μια πλουμιστή ουρά και ζύγια,
να πετώ ψηλά, να κάνω φούρλες
 τρέλες και ζαβολιές με τα σύννεφα
 και το σχοινί μου να είναι δίχως τέλος
 να φτάνω στ' αστέρια...
Χαρταετός....να μαζεύω χαρά,
μα τώρα όσο και να παλέψω
 στέρεψαν τα γέλια κι οι χαρές
 κι απόμειναν τα δάκρυα......
Ας ελπίσουμε πως οι Χαρταετοί
 θ' αλλάξουν τον ουρανό
 θα φέρουν πάλι ελπίδα και χαμόγελα...
 
19 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
μηδενιστές της απάτης
 δήθεν
 αλόγιστοι μεροκαματιάρηδες
 της συμφοράς
 παραδομένοι
 στις μεταφορές των ονείρων
 Αφού ακόμα περιμένετε
 στις στάσεις
 για πεταλούδες
 πώς να μιλήσει κανείς
 σοβαρά με την τρέλα σας;
Σκοτεινιάζει
 άμα δεν ανάψετε κεριά
 βουτηγμένα σε λάσπη
 χάσατε την ευκαιρία
 για αυταπάτες παρόρμησης...
 
 
20 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Λέω, να τραγουδήσω
 την ανώνυμη πολιτεία της Αγάπης
 εκεί που μπορεί και να σε προσμένω
 ντυμένο λεμονάνθια σούρουπο κόκκινο
 Θα σε κοιτώ να γράφεις
 με πένα χρυσή στον ορίζοντα
 κι ύστερα
 ίσως πάνω στα σύννεφα κοιτώ
 να ζωγραφίζεις εκκλησάκια με τρούλους γαλανούς
 και σταυρούς ολόλευκους σα γλάρους στο στερέωμα
 Στα μάτια μου βασιλιάς και πρίγκιπας
 ηλιογέννητος καταμεσής
 μήνα δαρμένου με χιόνι
 μα εσύ με χαμόγελο πεντάκτινο άστρο
 τοξοβόλος των άστρων χρίστηκες
 Επακολουθώ ως γενναία αμαρτία
 την απίστευτη παρουσία σου
 τριχοτομούμαι ως θαύμα
 πάνω στα χέρια σου κι επανακτώ την ουσία
 Όσο γράφεις στο δειλινό ουρανό
 βασιλεύει η ψυχή μου σαν ήλιος
 κι ανατέλλω ως Έσπερος
 και πιο πέρα ως Σείριος
 μα στο πάθος μου επάνω σε κοιτώ
 κι αστράφτω κόκκινος Αλντεμπαράν
 ενώ Βέγας εσύ με τραβάς στις παλάμες σου... 

 
21 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 
Θέλω μια Ποίηση που να μεταστρέφει
 τα Κτήνη σε Ανθρώπους
 να διασώζει τις αξίες των ονείρων
 χαράσσοντας διαδρομές στον αδιάστατο
 χρόνο
 Θέλω μια Ποίηση να μην αγγίζεται
 από τη βλασφημία
 των αναλφάβητων εραστών της αλητείας
 Να αντέχει και να κατέχει τις αλήθειες
 των γδαρμένων σωμάτων και ψυχών 
Μια Αντί - Ποίηση θέλω, Κιβωτό
 Επανάστασης και Έρωτα
 που να μην τραυλίζει ενώπιον εξουσιών
 να μην φοβάται να γράψει στίχους πέτρινους
 και να μπορεί πότε να σκαλίζεται σε βράχο
 πότε να γράφεται στην άσφαλτο με μπογιά
 κι άλλοτε να χωράει στις ποιητικές βραδιές
 φλεγόμενη αλλά και λασπωμένη  
 Θέλω μια Ποίηση Έγερση Ανθρώπων και Άνοιξης
 Σταθμό και Εξέλιξη την ώρα που τρέχει το Σύμπαν
 Πολιορκημένη κι Ελεύθερη
 Στρατευμένη κι Ανεξάρτητη
 Θέλω μιαν Αντί - Ποίηση Αρχής Συμπαντικό ολοφυρμό
 και φωνή Αισιοδοξίας για τα Αιώνια Ανθρώπινα
 Σε θέλω μέσα από τις ρίζες και τις φλέβες μου
 να ξεπηδάς καταγραφή της ομορφιάς και της ασχήμιας... 
Μια Ποίηση ειρωνεία απέναντι στους ισχυρούς
 χάδι στους πονεμένους και στους διαφορετικούς
 μια Ποίηση σαν του Αρχίλοχου να σκάβει τα κατεστημένα
 και να κρατά του Ανθρώπου την παράσταση αναλλοίωτη.
Έτσι τη θέλω
 Στο Δρόμο πρώτη, στον Έρωτα πρώτη, στη Φωτιά πρώτη,
στο Θάνατο παρούσα, στη Φτώχεια εκεί,
και στα Δειλινά τα μαβιά που σκαρφαλώνουν
 σε μάτια αγαπημένα
 για να κλείσουν πληγές ανεξίτηλες .... 
Μια Ποίηση θέλω Αντί - Ποίηση...
 
 
22 ΜΑΡΤΙΟΥ 

 
Μαύρες οι μέρες απλώνουν δίχτυα
 κι ύστερα κρατάνε τα σύννεφα
 αιχμάλωτα
 να μη μπορούν να ανασάνουν
 μήδε να ρίξουν κάτι από το δάκρυ τους
 Τέτοιες πια οι ώρες κι οι στιγμές,
νύχτες που κατεβαίνουν
 και σε πνίγουν,
σου παίρνουν τη ζωή μέσα απ' το στόμα,
να μένεις εσύ σα στρατιώτης άοπλος
 μες το χαράκωμα,
να προσκυνάς το θάνατο άνωθεν
 επιβεβλημένο!
Έτσι να γίνεσαι ήρωας
 βαθιά προσκυνημένος, άσκεφτος,
απροβλημάτιστος,
να περπατάς με το κεφάλι χαμηλά,
δίχως φωνή δίχως μιλιά
 νεκρός μα δε το ξέρεις.....

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 

 
Αγαπώ να φλέγομαι
 στους αστερισμούς των ματιών σου
 με τη φυλακισμένη τρέλα
 να καταυγάζει τον Έρωτα  

24 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Με αγρίμια ξαγρυπνώ θολώνοντας
 τα νερά των λιμνών
 κι ακούγοντας τις οιμωγές
 προγόνων που κοιμούνταν
 στα σπλάχνα των δέντρων
 Καμιά ιστορία
 δεν έχει τόσο πόνο
 όσο εκείνη που λέει
 για ένα μικρό κλεφτόπουλο
 και κανένα τραγούδι
 τόση προσμονή
 όση το
"φεγγαράκι μου λαμπρό"
κι ας γεννήθηκε το Κρυφό Σχολειό
 στα σπλάχνα των μύθων
 άλλωστε Κρυφό ήταν στ' αλήθεια..
Μαζεύω τόπια λευκό πανί
 ματωμένο και μαύρο από μπαρούτι
 Με τ' αγρίμια ξαγρυπνώ
 και ψέλνω το "Χαίρε" σε Αρχαγγέλους
 της Μνήμης και της γενναιότητας
 Αρκεί....
για τότε κι αυτό ήταν αρκετό...
Για το Τώρα κανείς δε γνωρίζει Τίποτα
 μόνο το βάθος του Κενού
 κι αυτό κατά προσέγγιση.
Λύκαινα πια
 να δαγκώνεις λαρύγγια
 που φωνάζουν για σωτηρίες ανίερες.....
Πόδια, ψυχή, στήθος
 οργή και βασίλεμα....
Αποχωρούμε κοιτώντας
 έστω και λίγο ψηλά...
 

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 
 

Έρωτας είναι να σε φωνάζει ο Θάνατος
 κι εσύ να βάζεις τα καλά σου
 και να πορεύεσαι σε πανηγύρι
 κρατώντας όνειρο στα μάτια
 πως αύριο τα παιδιά των παιδιών σου
 θ' αναστήσουν μέρες ελεύθερες  

 Έρωτας είναι να σε πολιορκεί η ζωή
 κι εσύ να την κοιτάς λοξά κι αγριεμένα
 μη και σου πάρει από τα χείλη
 αυτή την τελευταία αναπνοή
 στο στόμα κάποιας Κόρης
 όχι η χαρά της Λευτεριάς, το πανηγύρι
 του θανάτου  

 Έρωτας είναι να φεγγοβολάει Άνοιξη
 μα εσύ να ζεις χειμώνα στην ψυχή
 ώσπου να δεις πατρίδα και δικούς
 ν' απλώνουν τα φτερά τους  

 Έρωτας είναι να σε κρατάει η μνήμη
 κι εσύ να τρέμεις μη φανείς
 λιγότερος απ' τους παλιούς
 κι αφήσεις τίποτα για παρακαταθήκη
 σ' αυτούς που μένουνε ξωπίσω  

 Έρωτας είναι να τραγουδάς πεθαίνοντας
 για τις χαρές της Λευτεριάς και της Ζωής
 την ομορφιά του Κόσμου,
για το φιλί, την αγκαλιά, για το κορμί
 που αφήνεις άγουρο και πας στο αβέβαιο
 για μιαν Ιδέα... 

Έρωτας είναι Θάνατος.....
 

26 ΜΑΡΤΙΟΥ
 

Θα περάσεις
 δίχως αποτύπωμα
 χωρίς να μιλήσεις με την ιστορία
 γράφοντας στους τοίχους διηγήματα
 για Θεούς που έφυγαν
 σκορπώντας τους χρησμούς τους
 ή νεκρόδειπνα
 της Βασιλείας των Ουρανών
 ποτέ μη γράψεις για την αγάπη
 αυτή δεν τη μαθαίνεις
 μαστορεύοντας σκαριά
 απειρόκαλης τελειότητας
 Υπομένω υπονομεύοντας
 τα παιχνίδια
 των Ερώτων δείχνοντας υποταγή
 που δεν βλέπεις...
 

27 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Ζωγραφίζει η μισή μου ψυχή
 τη θάλασσα πράσινη
 και τον ήλιο χρυσό
 τα υπέροχα σπίτια των ονείρων
 με κόκκινες στέγες
 και παράθυρα στο χρώμα της καρδιάς
 γλάστρες και περιβόλια
 Κι ή άλλη μισή ψυχή μου
 με σινική μαύρη μελάνη
 ζωγραφίζει ανεξίτηλες τις φιγούρες
 ανθρώπων που ουρλιάζουν
 εκείνων που σκοτώνονται
 ριπές που τραυματίζουν τον αέρα
 θανάσιμα
 κραυγές μάνας που σάλεψε και τρώει
 τα σπλάχνα του παιδιού της
 Πιο καταγγελτική η ψυχή μου
 δε γίνεται
 μήτε στις Πλάτρες ούτε στην Κερύνεια
 μα ούτε και στα στενά της Αθήνας
 όταν τα βράδια οι πεινασμένοι 
σηκώνουν τα καπάκια
 των κάδων και ψάχνουν
 Υπολείμματα Μνημονίων
 ή Μεσοπρόθεσμα
 να χορτάσουν την πείνα τους
 που δεν κουρεύεται και δεν τοκίζεται
 για καμιά μονέδα και κανένα άδικο.
Πάει ο καιρός
 χάθηκε πια ο πόνος
 στέγνωσε το δάκρυ απ' τα μάτια
 κι έγινε η απελπισία παρέα μας
 Μόνο εκείνη τη σπίθα
 ν' αλλάξουμε τα πράγματα και να χαρούμε
 αυτή τη χάσαμε
 κι άλλαξε χρώμα η θάλασσα
 από ντροπή ίσως κι ο ήλιος
 και στα μεγάλα ξενύχτια μας δεν τραγουδάμε
 για όνειρα και για ελπίδες....
 

28 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Στο κάλεσμα σου ακουμπώ
 έναν ήχο,
μια ακέραιη παρουσία λατρείας,

μιλώ με μια Φεγγαροντυμένη σκιά, 

δίνομαι
 ενώ τρέμει η ψυχή στο κοίταγμα 

 Αφουγκράζομαι παραβολές
κι ύστερα φεύγω για να αναλυθώ
 ως υπερβόρειο φως
 στο σπάραγμα του λόγου μου..
 

29 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Τα όνειρα
 δεν αντέχουν
 το βάρος της θλίψης μας 

 λυγίζουν στην ανέχεια της λέξης

 αγνοούν

 τα δεσμά στα πόδια,
τα ματωμένα φτερά 

δεν εργάζονται ασφαλισμένα,
καθώς
 τα συντάξιμα χρόνια
 είναι ανυπολόγιστης αξίας 

 τώρα
 για τα άλλα όνειρα, 

αυτά που ίσως είχαν, 

τα έχασαν στις σκοτεινές διακλαδώσεις
 μπερδεμένων σκέψεων... 
 

30 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Ρίγος το άρωμα των ανθισμένων νεραντζιών
~καημός φιλοσόφου~
παρακλητική πρόσκληση ή δέηση 

-απόκαμες;  

εγώ ακόμα όχι αφού πάλι ξαναγυρνώ
 με τ' όνομά σου στην άκρη των χειλιών 

-μετάνοια;  

σε χρόνο ανύποπτο ή δεύτερο για το πλήθος
 κρατώ την ανάσα και βαδίζω ψηλαφίζοντας  

-σ' ακουμπώ;  

βαθιά επιθυμία ή και ανάγκη κάτω απ' τον απόηχο
 ξεθυμασμένης Πανσελήνου, ίσκιος στα μάτια σου  

-αμετανόητος στο αεί... 
 

31 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Βρεγμένα άστρα  

 ασυνάρτητες παρουσίες 
 το παρελθόν διασαλεύει
 την ομιλούσα σιωπή
 ένα πιάνο γράφει κύκλους
 αργού θανάτου  

 κι ο χρόνος
 μαζεύει ρημαγμένους
 ανέμους
 από ξεχασμένους Μάρτηδες  

 Τώρα μπαίνει Απρίλης
 στολισμένος μαύρα κρέπια
 πάθους και πένθους 

 παρακάτω πετροβολάνε
 μια κυοφορούμενη Ανάσταση  

 Σωπαίνουν όλα τα αηδόνια
 δεκαπέντε στιγμές κάθαρσης
 ζουν ακόμα τα φθαρμένα όνειρα
 μέσα στα χέρια ποιητών  

 Φυσάει υπόλοιπα Αυγούστου
 κρατάει τεφτέρια ο καιρός
 σημειώνει ηττημένους Έρωτες
...αέρας βραδινός  

 Επιστρέφω στις πασχαλιές μου
 μωβ το χρώμα μου
 με σκοτώνει
 πληγές ουρανομήκης 

 ευωδιάζει ο τόπος παραμύθι ,θάνατο, λιβάνι.  

Ονόματα που χάραξα
 σε λαξευμένους βράχους
 όλα ένα θαύμα κι ένα τίποτα
 Απομεινάρια σκέψεων
 μυαλού απονεκρωμένου
 αν πεις και για αισθήσεις
 ικεσία στην παραίσθηση...

 

 
 

Η ίδια η Ελένη συστήνει τον εαυτό της λέγοντας

Ονομάζομαι Ζάχαρη Ελένη ,
επώνυμο από γενιά γενοβέζικη στα βάθη των αιώνων, όνομα ελληνικότατο, μέσα στο φως των πρώτων Ελλήνων ή και της Σελήνης απ' όπου προερχόταν κι εκείνη, η Ελένη της Σπάρτης, είδωλο ξύλινο και γεννήτρα τραγωδιών. Μεγάλωσα σ' ένα μεγάλο λιμάνι κι έτσι από μικρή ονειρευόμουν ταξίδια μακρινά σε θάλασσες και πελάγη.

Τα βρήκα μόνο μέσα στα βιβλία και στα ποιήματα που σκάλιζα από πιτσιρίκι κιόλας μέσα στα τετράδια που κρατούσα στο σπίτι.

Όσο μεγάλωνα, μεγάλωναν τα όνειρα, οι επιθυμίες, τα διαβάσματα και τα γραφτά μου. Μπήκα στο Παν/μιο σπουδάζοντας αρχικά Θεολογία, στο τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ, και στη συνέχεια Ιστορία, στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, επίσης του ΕΚΠΑ. Το πρώτο μου Πτυχίο το πήρα αγκαλιά με τους γιους μου.

Γράφω ποίηση από τα πολύ μικρά χρόνια μου αλλά και πεζά, κυρίως διηγήματα.Δεν έχω εκδώσει κάποιο βιβλίο καθαρά για προσωπικούς λόγους αν και έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί άρθρα, ποιήματα και πεζά κείμενά μου κυρίως σε Πειραϊκά έντυπα όπως λ.χ στα "Μικρά Πειραϊκά", στο περιοδικό του εκπαιδευτικού Ομίλου όπου εργαζόμουν κ.α

Εργάζομαι ως Φιλόλογος στην φροντιστηριακή εκπαίδευση, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων με τη Δημόσια και τον θεσμό του ΑΣΕΠ.

Παράλληλα, τη χρονιά αυτή, έχω τη μεγάλη ευλογία να συμμετέχω σε μια ομαδική προσπάθεια, στο περιοδικό "Λόγων Παίγνια", διαδικτυακό περιοδικό προς το παρόν, ως συντάκτρια της στήλης "Από Καρδιάς" στην οποία με μεγάλη χαρά, φιλοξενώ ανθρώπους από το χώρο του πολιτισμού, της ιατρικής, της τέχνης,κλπ συνομιλώντας μαζί τους......καρδιακά!