13 Οκτ 2010

ΚΑΠΟΤΕ...



ΚΑΠΟΤΕ…

Κάποτε
παραπονιόμουν
που δεν μου έλεγες
ποτέ
τη φράση «Σ' Αγαπώ».

Τώρα
αρκεί να δω
- έστω για μια στιγμή-
τα μάτια σου
κι ακούω
όλα τα «Σ' Αγαπώ»
που μου 'χες στερήσει
κάποτε…


Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου

Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)

5 σχόλια:

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Ανδρέα μου,
Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για την ανάρτηση κι αυτού του ποιήματος - αλήθειας της ψυχής μου...
Όσο για το συνοδευτικό άκουσμα, τι να πω... Είναι από τα τραγούδια που κυριολεκτικά λατρεύω, εδώ και χρόνια!

Νυχτερινός είπε...

Συμπύκνωση, διαύγεια τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ακόμα ποιήματος που περιστρέφεται γύρω από το "βλέμμα της μνήμης".

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

... Και η μνήμη, "Νυχτερινέ" φίλε μου, όπως άλλωστε και η προσμονή, έχει μια απίστευτα μεγαλύτερη "ένταση" απ' αυτή του "παρόντος"...

Υπατία είπε...

Αμέτρητα χαμένα ''σ' αγαπώ'' αγωνίζονται, να βρούν μιά θέση στην Αλήθεια.......
κι άλλα τόσα αγέννητα περιμένουν μιά γενναιόδωρη μήτρα, για να προσφέρουν με τη σειρά τους ανεκτίμητα δώρα στους αποδέκτες τους...........




Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ ΕΝΤΟΝΗ.....
ΕΝΙΩΣΑ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΣ' ΑΠ' ΤΗΝ ΕΥΓΛΩΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ!!!!!!!!!.......

Καλό βράδυ......

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Υπατία μου,
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Η φράση σου "εύγλωττη σιωπή" είναι μια φράση που συχνά χρησιμοποιώ κι εγώ. Πράγματι, η σιωπή των ματιών εκφράζει τόσες αλήθειες...
Θα προσέθετα πως, γενικότερα, η σιωπή είναι ο πιο φλύαρος λόγος...
Σωπαίνοντας, κάποιες φορές, λες τελικά τα πάντα!
Καλό βράδυ κι από μένα.