11 Οκτ 2010
ΣΤΗ ΡΩΜΗ
Στη Ρώμη
Ξεφυλλίζοντας
κάποιο λεύκωμα
σταμάτησα
σε μιαν υπέροχη φωτογραφία.
Εσύ κι εγώ - αγκαλιασμένοι –
στη Fontana di Spagna της Ρώμης.
Ημερομηνία:
Πέμπτη 22 Ιουνίου 1978.
Με μαγνήτισε
αυτή η φωτογραφία.
Την κοίταξα και δάκρυσα.
«Πόση ευτυχία, Θεέ μου!»
σκέφθηκα...
Έκλεισα τα μάτια μου,
αναστέναξα από νοσταλγία
και
σε κάλεσα:
«Έλα και συ,
Αγάπη μου.
Έλα να δούμε μαζί
αυτή τη φωτογραφία.
Έλα να θυμηθούμε.
Έλα να ξαναζήσουμε.
Στη Via Veneto.
Στο "Albergo Eliseo".
Στη σουίτα με τον αριθμό 502.
Στη Fontana di Trevi.
Στη Villa Borghese.
Στο Κολοσσαίο.
Στην αψίδα τον Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Στον λόφο του Καπιτωλίου.
Στο μνημείο του Βίκτορος Εμμανουήλ.
Στο ristorante "II Tinello".
Στους κήπους του Βατικανού.
Έλα!
Όλα αυτά
θα ξαναζωντανέψουν.
Θα δεις.
Αρκεί να δεις
- στη φωτογραφία -
το χαμόγελο μου
και
τα μάτια σου...».
Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου
Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Ένα όμορφο ποίημα της Γιόλας που ξυπνά μνήμες από την αιώνια πόλη.
Τι ωραία ποιητική νοσταλγική περιήγηση!
Πέρασαν χρόνια αλλά οι μνήμες μένουν. Mπορούν άραγε να ξαναζωντανέψουν τα παλιά;
Καλό βράδυ Ανδρέα μου.
Aκριβώς αυτή τη χρησιμότητα έχουν οι φωτογραφίες.. φυλακίζουν τις στιγμές ευτυχίας..τις στιγμές που περνούν και χάνονται..
Τι νοσταλγικό ποίημα!
Ανδρέα μου,
Ευχαριστώντας σε για την ανάρτηση ενός ακόμη ποιήματός μου, θα ήθελα να σου εκφράσω και τη χαρά μου, που το συγκεκριμένο ποίημα "ξύπνησε" και σε σένα μνήμες από την "αιώνια πόλη".
Μακάρι οι αναμνήσεις σου αλλά και το παρόν, όπως οι προσμονές σου, να έχουν μιαν ομορφιά απέραντη και ανεξίτηλη...
Ευχαριστώ από καρδιάς και τον φίλο της ποίησης, με το ψευδώνυμο "Dinos - Art", για το σχόλιό του.
Όσο για την ερώτησή του, αν τα παλιά μπορούν να ξαναζωντανέψουν, ένα έχω να πω: πως αυτά τα "παλιά", αν υπάρχουν έντονα στη μνήμη μας, δεν μπορούν παρά να θεωρούνται "ζωντανά" και για πάντα "παρόντα"...
Έλενά μου,
Η παρουσία σου σ' αυτό το ποίημά μου μού προξένησε ιδιαίτερη χαρά.
Πραγματικά, οι φωτογραφίες "φυλακίζουν" τις ευτυχισμένες στιγμές...
Μια φωτογραφία έχει τη δύναμη να ανακαλέσει, μ' ένα τρόπο μαγικό, το παρελθόν! Κι αυτή ανάκληση γίνεται, κάποιες φορές, τόσο έντονα, που το παρελθόν γίνεται ξαφνικά ένα "ζωντανότατο παρόν"... Και μάλιστα κατακλυσμένο από μιαν απίστευτη ομορφιά και λάμψη...
Μια ανθρώπινη, πολύ προσωπική στιγμή-ανάμνηση της ποιήτριας καταγράφεται με λόγο λιτό και απέριττο. Κάθε στίχος θυμίζει carte postale, σε ένα μαγευτικό ταξίδι αναμνήσεων.
Είμαι σίγουρος ότι η παρουσία της κυρίας Γ. Α.-Π. στη Ρώμη θα ενέπνευσε στην ποιήτρια και άλλα έργα.
Μια ιδέα για κάποιον καλό γνώστη της πληροφορικής και λάτρη της ποίησης της κυρίας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου, θα ήταν να ανέβει αυτό το ποίημα υπό μορφήν βίντεο, όπου κάθε στίχος θα συναντά τη φωτογραφία του μνημείου στο οποίο αναφέρεται.
Γιόλα πολύ τρυφερή η ατμόσφαιρα του ποιήματός σου.Πιστεύω και εγ'ω ότι οι μακροχρόνιες σχέσεις ή ο έγγαμος βίος αν είναι αγαθή η σχέση στηρίζεται πολύ στο μοίρασμα των αναμνήσεων που με τη νοσταλγία λετουργεί σαν καταλύτης σε μια ζωντανή και ευτυχισμένη σχέση.Οι αναφορές στη Ρώμη τονίζουν και χρωματίζουν άυτά τα αισθήματα.Από τα ποιήματά σου εύκολα εικάζει κανείς πόσο ευαίσθητη, καλλιεργημένη και πόσο βαθιά καλοσυνάτη είσαι.
Αγαπητέ μου "Νυχτερινέ",
Πριν από ο,τιδήποτε άλλο, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω από καρδιάς για την συνεχή παρουσία σου σε κάθε μου ποίημα, και για τα σχόλιά σου, ομολογουμένως υπερβολικά(!)τιμητικά, κάποιες φορές...
Και βέβαια η Ρώμη (μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου) αποτελεί έμπνευση όχι μόνο για ένα ποίημα, αλλά για μια ολόκληρη ποιητική συλλογή, με προϋπόθεση βέβαια την διάθεση της ψυχής, που σε μεγάλο βαθμό ρυθμίζεται από την παρουσία του "συνταξιδιώτη"...
Το κάθε ταξίδι, όπου κι αν είναι αυτό, είτε μόνος του είτε με παρέα το πραγματοποιεί κάποιος, δεν παύει να είναι κάτι πανέμορφο και να εμπνέει κάποιον για οποιαδήποτε δημιουργία...
Γιάννη μου,
Ειλικρινά, το "μοίρασμα των αναμνήσεων" λειτουργεί μ' έναν τρόπο καταλυτικό και "μαγικό" -θα έλεγα- σε μια σχέση, οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι η σχέση αυτή...
Ως προς την κατακλείδα του σχολίου σου, θα ήθελα να πω πως, τελικά, εκτός από ένας ξεχωριστός και καταξιωμένος ποιητής, αποδεικνύεσαι και ένας ιδιαίτερα καλός ψυχογράφος!
Γιάννη μου, σου εκφράζω ένα μεγάλο "ευχαριστώ".
Λείπει από το ποίημα και το μαγευτικό Tivoli, 30χλμ. από τη Ρώμη. Γιατί άραγε;
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου