4 Ιαν 2009

Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ

Αυτές οι πέτρες που μαζευτήκαν με τα χρόνια,
απ' τους γιαλούς των νησιών της πατρίδας,

τούτες οι στάμνες και τα πιάτα κι μορφές
απ' τα καλοκαίρια στα μεσόγεια χωριά, τ' ανέμελα σοκάκια,

πώς να γίνουν τώρα τα δικά μας δικά μου,
τα δικά μας δικά σου;
Κι ας πούμε πετυχαίνει η μοιρασιά:
Το ταξίδι του κινδύνου μας από πνιγμό
ποιος θα το πάρει;
Πώς θα μοιράσουμε εκείνο
το απομεσήμερο στη καλύβα μπροστά στη θάλασσα;
Για τις χαρές μιλάω, δέκα χρόνων,
πώς θα διαιρεθούνε;

Γιάννης Καρατζόγλου
Πρατήριον καυσίμων
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις ( 1987 )

Τον Γιάννη Καρατζόγλου τον γνώρισα κυρίως μέσα από την ανθολόγηση της Βίκυς
Παπαπροδρόμου στο http://www.translatum.gr/forum/index.php/board,40.0.html
και στο http://greek-translation-wings.blogspot.com/
Ένας ποιητής που με τη γλύκα και την αμεσότητα των στίχων του μ΄έκανε να ξαναπερπατήσω μαζί του τη Θεσσαλονίκη από το 1972 που ήρθα, και να ξανανοιώσω τα ίδια συναισθήματα που ένοιωσα σ' αυτή τη πόλη.

1 σχόλιο:

Μαρια Νικολαου είπε...

Μπορουν απλά να γίνουν ΔΙΚΑ ΜΑΣ...

ομορφες λεξεις