Πού είσαι αγαπημένε...
ποια είναι τα κύματα
που στο κορμί σου επάνω αλητεύουν...
Το κόκκινο γεράνι σου στη γλάστρα
άραγε υπάρχει...;
ή μήπως κι εκείνο πέθανε πάνω στα
δάχτυλα σου...
Ποιος ξέρει πού είσαι αγαπημένε...
Όμορφε πρίγκιπά μου...
Αέναε εραστή
του δόλιου μου μυαλού...
Πότιζα σήμερα μια γλάστρα με λουλούδια.
Της μοναξιάς τα ρόδα,
κόκκινο και λευκό...
που σου 'χα πει, θυμάσαι...;
Κόκκινο βάπτιζα το πάθος σου
Λευκό το βάθος της ψυχής σου.
Πότιζα σήμερα μια γλάστρα με λουλούδια...
Κι ήρθε και τρύπησε το χέρι μου ένα αγκάθι
κι είδα το αίμα σου να στάζει.
Κόκκινο και πικρό...
Το δηλητήριο του σκορπιού
σε κάθε κύτταρό μου...
Πού να ΄σαι αγαπημένε...
Πού να θαλασσοπνίγονται οι σκέψεις σου...
Κι ούτε τα χείλη νιώθω πια...
Και το γεράνι... πάει...
Μαρία Νικολάου
από τη συλλογή της Σκοτεινές Πορείες Βροχής
4 σχόλια:
Μαρία μου, η ποίηση σου αισιόδοξη ή απαισιόδοξη έχει την ίδια ευαισθησία. Και πολύ σωστά και η Σοφία Στρέζου το επεσήμανε γράφωντας " Είτε σκοτεινή, είτε φωτεινή η ποίηση της Μαρίας γράφει το συγκλονιστικό της συναίσθημα και αγγίζει..."
Aχ βρε Ανδρέα..
Ειδα στα λινκ μου τον τιτλο "ημερολογιο μοναξιας" και λέω "αα παω να δω αυτο θα μου αρεσει"..
Που να φανταστω ότι θα εβαζες αυτο..
Παλι μ έκανες να δακρύσω..
Ξέρεις, κάθετι που είναι γραμμένο μεσα σε αυτό το βιβλίο, είναι αληθινά μου κομμάτια..
Και όλα τους εχουν να μου πουν κατι πολυ δυνατό.
Μα πολύ περισσότερο το συγκεκριμενο..
Πάει το γεράνι Αντρέα.. πάει..
μόνο το δάκρυ έμεινε..
Σ ευχαριστω απο καρδιάς..
Κάθε στίχος κι ένα κομμάτι της ψυχής σου και το δάκρυ για το γεράνι που πάει να γίνει άνοιξη κι ένα άλλο λουλούδι ν' ανθήσει πάλι.
Πάει το γεράνι Ανδρέα.. πάει..
Ας μείνει τουλάχιστον η ποιηση να ανθίζει μέσα μας..
Δημοσίευση σχολίου