Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
5 σχόλια:
Ο λόγος του Χριστιανόπουλου πάντα κοφτερός και ανακριτικός. Πολύ ωραίο, Ανδρέα.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Μπράβο, Ανδρέα.
Εδώ έχουμε ένα από τα ομορφότερα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, από τη συλλογή «Ανυπεράσπιστος καημός» του 1960. Ένα ποίημα που εκφράζει απόλυτα τον καημό που πνίγει κάποιες στιγμές κάθε μοναχικό άνθρωπο.
Οι στίχοι και ο τίτλος τού ποιήματος που επέλεξες δένουν αρμονικά με τον τίτλο τής συλλογής αυτής, όπου ανήκει και το δικό αγαπημένο ποίημα, το «Τσαϊράδα».
Θα διαφωνήσω, δε, με τη Μαρία. Καθόλου ανακριτικός και κοφτερός δεν είναι ο λόγος τού Ντίνου Χριστιανόπουλου σε τούτο το ποίημα. Πονεμένος και παραπονεμένος είναι - τόσο ο ποιητής όσο κι ο λόγος του.
Πόσοι άραγε βρίσκουν τον άνθρωπό τους..
Κι αν τον βρίσκουν ειναι για λίγο ή για πάντα;
Υπάρχει το "για πάντα";
Οχι...δεν υπάρχει..
Σπαθί κοφτερό τα λόγια του...
...και ξύπνημα με κραυγή της ανθρώπινης συνείδησης
Ευχαριστώ φίλε για την ανάρτηση!
Καλημέρα!
ενός λεπτού σιγή ... να υπερασπίζει ... τους απεγνωσμένους
Δημοσίευση σχολίου