είμαι πλασμένος από μαύρο χώμα
ανθίζω όπως η μυγδαλιά το καταχείμωνο
φέρνω πολύτιμο μέσα στις φλέβες μου
αυτής της ίδιας γης το σπέρμα
φιλάω μία μία της άκρες των δαχτύλων σου
διατρέχω με τα χείλη μου
το κάθε εκατοστό του δέρματός σου
αγγίζω ψηλαφώ ορθώνω τις σκληρές θηλές σου
ψάχνω τις εσοχές σου με τη γλώσσα μου
τις εξοχές σου με τις μύτες των δοντιών
βρίσκομαι πάνω, πλάι, κάτω σου
εισβάλλω μένω ακίνητος
σαν κορυφή βουνού
που την τυλίγει ο μπαμπακένιος ουρανός
νιώθω να πάλλεσαι σαν τρυφερή χορδή
να χαλαρώνεις και να σφίγγεσαι
ν’ αποτραβιέσαι και να δίνεσαι
εισπνέω αχόρταγα το άρωμα
μετράω τους σπονδύλους σου
αδειάζω βίαια τη ραχοκοκαλιά μου
τον νωτιαίο μου μυελό
λούζομαι μέσα στα δάκρυα των μαλλιών σου
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο χαράζει στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)
"Ο πλοηγός του απείρου" ποιήματα 1966-2002
συγκεντρωτική έκδοση
3 σχόλια:
Με αιφνιδίασες, Ανδρέα, μ' αυτά τα περασμένα ερωτικά μεγαλεία. Σ' ευχαριστώ.
Είναι ένα εξαιρετικό ερωτικό ποίημα σου, Τόλη,το οποίο πάντοτε θα είναι σημερινό.
Νομίζω ότι με το ποίημα αυτό, και κυρίως με τον επίλογό του, ταιριάζει πολύ το τραγούδι Αθανασία τού Μάνου Χατζιδάκι. Για δοκίμασέ το ως μουσικό φόντο. :-)
Δημοσίευση σχολίου