1 Μαρ 2009

Ανάγκη

Δεν ονειρεύομαι πια τη δύση
δολοφονήθηκε μέσα στη δυσαρμονία του κόσμου
κι ήταν φθινόπωρο
που πάντα μούφερνε λύπη
κι εσύ όλο με ψάχνεις
στου δρόμου σου τη χαρά.
Μα με τι να ντύσω τη θλίψη μου
για να σου δώσω τη φωτιά
ακολουθείς τον ίσκιο μου βιάσου
τυλίγεται στην ομίχλη
δεν με προφτάνεις...
'Ελιωσα μέσα σε κίτρινα σύννεφα
ίσα που πρόλαβα να σου πω ένα γειά.

Σοφία Στρέζου
Από τη συλλογή "Νυχτερινό Πρελούδιο

3 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

H Σοφία είναι σαν εσένα Αντρέα..
Πολλές φορές "παιζει" με μελαγχολικές λέξεις στα δάχτυλα, μα μέσα της έχει την Ανοιξη, και ξέρει να την ανθίζει και στους άλλους..

Καλό μήνα γεμάτο ποιηση και αγαπη..

Yiannis είπε...

πολύ καίρια παρατήρηση Μαρία.Μα αυτό δεν είναι κ η αρση του θανάτου;Τελικά αυτό μας κρατεί στη ζωή παρόλες τις αντιξοότητες.Καλό μήνα σε ολους σας

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Ανδρέα μου σ' ευχαριστώ πολύ. Μαρία, Γιάννη τα όμορφα λόγια σας τα κρατώ.

Καλημέρα.