Δεν ονειρεύομαι πια τη δύση
δολοφονήθηκε μέσα στη δυσαρμονία του κόσμου
κι ήταν φθινόπωρο
που πάντα μούφερνε λύπη
κι εσύ όλο με ψάχνεις
στου δρόμου σου τη χαρά.
Μα με τι να ντύσω τη θλίψη μου
για να σου δώσω τη φωτιά
ακολουθείς τον ίσκιο μου βιάσου
τυλίγεται στην ομίχλη
δεν με προφτάνεις...
'Ελιωσα μέσα σε κίτρινα σύννεφα
ίσα που πρόλαβα να σου πω ένα γειά.
Σοφία Στρέζου
Από τη συλλογή "Νυχτερινό Πρελούδιο
3 σχόλια:
H Σοφία είναι σαν εσένα Αντρέα..
Πολλές φορές "παιζει" με μελαγχολικές λέξεις στα δάχτυλα, μα μέσα της έχει την Ανοιξη, και ξέρει να την ανθίζει και στους άλλους..
Καλό μήνα γεμάτο ποιηση και αγαπη..
πολύ καίρια παρατήρηση Μαρία.Μα αυτό δεν είναι κ η αρση του θανάτου;Τελικά αυτό μας κρατεί στη ζωή παρόλες τις αντιξοότητες.Καλό μήνα σε ολους σας
Ανδρέα μου σ' ευχαριστώ πολύ. Μαρία, Γιάννη τα όμορφα λόγια σας τα κρατώ.
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου