5 Μαρ 2009

Χρέος

Ένα άστρο φέγγει μες στο απόβραδο σα φωτισμένη κλειδαρότρυπα
κολλάς το μάτι σου κει πάνω-βλέπεις μέσα-όλα τα βλέπεις.
Ο κόσμος είναι ολόφωτος πίσω απ' την κλειδωμένη πόρτα.

Πρέπει να την ανοίξεις.

Γιάννης Ρίτσος

Από τις "Σημειώσεις στα περιθώρια του χρόνου"(1938-1941)

5 σχόλια:

Margo είπε...

Πολύ όμορφο... σε κάνει να θες να κοιτάξεις τ΄αστέρια με τα μάτια της ψυχής.
Καλή σου νύχτα Αντρέα!

Μαρια Νικολαου είπε...

Πρέπει...
Μπορεις ομως άραγε παντα να το κανεις;

Καλημερα Αντρέα

Καλλιόπη είπε...

Υπέροχο!

Μαρία, ακόμα και αν δεν μπορείς ξέρεις...υπάρχει ελπίδα!

Καλλιόπη είπε...

Ανδρέα, δε σου είπα καλημέρα, ε;
Καλημέρα!
Να ξέρεις πως περνώ συχνά μα σαν αερικό...

Μαρία Δριμή είπε...

Πάνω στην κατάλληλη στιγμή που σκεφτόμουν να βάλω μια ανάρτηση για τη μελαγχολία που συνοδεύει την αλλαγή κάθε εποχής, διάβασα αυτά τα υπέροχα λόγια. Μάλλον να το ξανασκεφτώ...
Το πέρασμα από το ιστολόγιό σου, Ανδρέα, είναι αναζωογονητικό και δίνει έμπνευση-έστω και αν δεν αφήνω πάντα σχόλιο.
Να είσαι καλά