Θα περάσουνε μήνες και χρόνια στη μνήμη
ροζακιά καλοκαίρια στις πεδιάδες
βραχνοί σιωπηλοί χειμώνες
κι εγώ θα γυρίζω στην δική σου φωνή.
Θ' αναβοσβήσουν ήλιοι στη ζωή μου
αιμορραγία σε λέξεις και αισθήματα
σωματικό απεγνωσμένο πήγαινε-έλα
μα εγώ θα γυρίζω στα δικά σου χείλη.
Θα ξυπνήσω μια νύχτα μες στον πυρετό
για να θερίσω ό,τι χρόνια έχω σπείρει
και δεν θα βρω παρά τα βήματα σου
να με γυρίζουν στην δικιά μας αγάπη.
Γιάννης Καρατζόγλου
Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)
Πηγή: Ποίηση ποιητές ποιήματα Θεσσαλονίκη
6 σχόλια:
Μακάρι να τα έβρισκα αυτα τα βήματα..
Δεν ειμαι πια αισιοδοξη...
Αν και ποτέ δεν ήμουν τελικά
Παρα πολύ όμορφο ποίημα Ανδρέα
Παλινδρομικά...
Σαν εκκρεμές...
Και πάντα στο ίδιο σημείο...
Και αυτό είναι που πληγώνει...
Μαρία, Λίνα, Γιάννη.
Η αγάπη είναι ότι πιό όμορφο υπάρχει στη ζωή μας. Κι όμως εμείς οι ίδιοι χάνουμε τα βήματα της και περπατάμε στο ίδιο σημείο μπρος πίσω, σαν εκκρεμές, και στο τέλος γινόμαστε αυτόχειρες αυτής της αγάπης κι ομορφιά γίνεται πίκρα.
Μήπως πρέπει να ξανακυτάξουμε την άνοιξη στα μάτια και να ξαναβρούμε τα βήματα μας?
Όλα εκεί
φυλαγμένα στη μνήμη
ανεξάρτητα από εποχές...
Καλό απόγευμα σε όλη την παρέα.
Πολύ καλή η επιλογή σου, Ανδρέα.
Ένα θαυμάσιο ερωτικό ποίημα του Γιάννη από την πρώτη του συλλογή, ίσως το ωριμότερο της συλλογής αυτής που περιλαμβάνει τα νεανικά του ποιήματα. Το ποίημα αυτό, φυσικά, συμπεριλαμβάνεται στην υπό έκδοση συλλογή επιλεγμένων ποιημάτων του.
Το αγαπώ πολύ αυτό το μικρό ποίημα που μας ξαναγυρίζει όλους στην πρώτη μας αγάπη (όχι στον πρώτο μας έρωτα) και ξεχειλίζει από τρυφερότητα και γλύκα. Και μπορώ να σου εγγυηθώ ότι και ο Γιάννης Καρατζόγλου το αγαπά όσο κι εγώ. :-)
Δημοσίευση σχολίου