Η μικρή Γκρέϊς
ζει ακόμα εδώ
με άσπρο φόρεμα φουρό
μαύρα λουστρίνια για παπούτσια
και καστανά μπουκλάκια στα μαλλιά.
Πιπιλάει το δάχτυλό της.
Τις νύχτες σέρνεται στις σκοτεινές γωνιές
γλιστράει κάτω από το πάπλωμα σαν φίδι
οι εραστές πετιούνται πάνω τρομαγμένοι
στο χέρι κρατάει ένα κερί και τους φωτίζει
φεύγουν στο τέλος κάθιδροι από φόβο
και πίσω τους διπλοκλειδώνει
την δρύινη πόρτα της καρδιάς μου.
Πότε θα μεγαλώσεις μικρή Γκεϊς
πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια από τότε
οι μάσκες δεν ουρλιάζουν πια τα βράδια
το βαλσαμωμένο ελάφι δεν κουνάει τα κέρατα του
ο άνθρωπος σκιά δεν θα ξανάρθει
κανείς δεν θα βάψει κόκκινο
το λευκό σου νυχτικό.
Όταν έτσι της μιλώ
κλαίει με κοφτά αναφιλητά
νομίζει ότι θα φύγω.
Ποτέ δεν θα σε εγκαταλέιψω, ψιθυρίζω
και της χαϊδεύω τα μαλλιά
ενώ αυτή θηλάζει το αίμα των καρπών μου.
Χλόη Κουτσουμπέλη
Αδημοσίευτο ποίημα (2009)
Ευχαριστώ τη Χλόη που μου το έδωσε να το αναρτήσω
3 σχόλια:
Τρυφερότητα συνδυασμένη μ ενα σπαραγμό .Το ποίημα εκφράζει τη βαθύτερη μνημη της μη απωλεσθείσας παιδικότητας που σε σώζει αλλά κ σε βασανίζει.Πολύ καλογραμένο ποίημα
Έχω μείνει άναυδη...
Μια ολόκληρη εικόνα σε κάθε έναν στίχο...
Τα συγχαρητηρία μου :)
Παιδικές εικόνες
που βαλσαμώνουν την μνήμη.
Το παιδί μεγαλώνει
το νυχτικό αλλάζει
μα το χρώμα
παραμένει ίδιο.
Πάντα με κόκκινο
βάφει τα δάκρυα...
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα στην παρέα.
Δημοσίευση σχολίου