21 Μαρ 2009

Οδυσσέας Ελύτης, Το μονόγραμμα



21 Μαρτίου Παγκόσμια ημέρα Ποίησης

Οδυσσέας Ελύτης, Το μονόγραμμα

III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς

Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς

10 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Το φεγγάρι θα ‘θελα απόψε
να φώτιζε μονάχα τα μαλλιά σου
κάτω από την Ακρόπολη
κι εσύ να μιλάς και να μιλάς
η φωνή σου να σμίγει
με τις ακτίνες του φεγγαριού
σ' ένα ατέλειωτο τραγούδι.

Α.

Μαρια Νικολαου είπε...

Να βγάζεις δάκρυ αληθινό
αυτό θα 'θελα απόψε
και χθες και αυριο...
Να το γεύομαι και να χει
τη γεύση της θάλασσας...
Μ' ακούς;

Vicky Papaprodromou είπε...

Όταν οι ποιητές ερωτεύονται...

Τον άντρα; Τη γυναίκα; Τη ζωή την ίδια; Ίσως όλα αυτά μαζί.

«Το μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη: το ομορφότερο δείγμα ερωτικής ποίησης στην Ελλάδα τού εικοστού αιώνα. Ένας σπουδαίος, πολύ φωτεινός ποιητής στην πιο λαμπρή στιγμή του.

Τελικά είμαστε πολύ τυχεροί που τόσο καλοί ποιητές τραγουδάνε όχι μόνο τις πίκρες μας μα και τις χαρές μας, αλλά μάλλον δεν το 'χουμε καταλάβει ακόμα.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Αύριο το δάκρυ
θα είναι χαράς
και θάχει ομορφιά
θαλασσινή.
Μ' ακούς?

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Έρωτας και ζωή πάνε μαζί
στο ίδιο μονοπάτι.
Ότι στη ζωή μας αγαπήσαμε
το αγαπάμε πάντα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Θέλω να πιστέψω στην Άνοιξη
μα δεν μ' αφήνει ο χειμώνας που με γέννησε και με μεγάλωσε
μ' ακούς...;
Πέρασε πια η Άνοιξη για μενα
μ' ακούς;

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Όμορφη ερωτική ποίηση για μια τέτοια μέρα, που τιμάται το ταξίδι μας στις λέξεις.

Καλό βράδυ σε όλη την αγαπημένη παρέα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ολες οι μερες της ζωής μας πρέπει να είναι στολισμένες με Ποιηση μεσα στις τόσες δυσκολιες της ζωής.
ΜΙα μερα δεν αρκει να την τιμούμε μα εμεις ειμαστε εδω για να ζωγραφιζουμε τον άχρωμο κοσμο μας

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Εμείς είμαστε δω στα blog κάθε μέρα και ομορφαίνουμε τις στιγμές μας, ευχάριστες ή δυσάρεστες, με Ποίηση.

Yiannis είπε...

Για μένα ένα από τα ωραιότερα ποήματα που γράφτηκαν ποτέ.Ο Ελύτης στις πιο καλές του στιγμές.Πόσο συμφωνούμε αισθητικά Ανδρέα κ όλη η αγαπημένη παρέα του
πλοκ