23 Μαΐ 2009

Νοσοκομείο άγιος διάδρομος

Σ' ένα διάδρομο
μετράς τη ζωγραφιά του πόνου
με βήματα αργά,
ανασαίνεις αγωνία που σε πνίγει
και κείνος ο ήχος
ένα πέτρινο μίγμα
από βογγητά και ψίθυρους
σου γρατσουνίζει τα σπλάχνα.
Πρόσωπα μ' ένα χρώμα αβεβαιότητας
αναζητούν στο βάθος της σιωπής
τη φωνή της λύτρωσης
ή της απόγνωσης
ή έστω λίγες ξεθωριασμένες λέξεις.
Οι ώρες παίζουν κρυφτό
πίσω από κλειστές πόρτες
ο χρόνος χάνεται στη στροφή
μαζί με βιαστικά βήματα γιατρών
κι οι μέρες περνάνε βαριά
Μετρώ τα βήματα μου
απ' το κρεβάτι στο διάδρομο
αναζητώντας υπομονή
και κάποια λόγια φωτεινά
Σ΄ αυτόν τον άγιο διάδρομο
που τόσο με πληγώνει
περιμένω το είσαι καλά
περιμένω το χαμόγελο σου
περιμένω…

Στη κόρη μου Παυλίνα

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είχε μια φοβερή πληγή ο διάδρομος
όταν έκρουε το σεληνόφως στην καρδιά του
και ο θεός μας μονάχος του καιρός έβγαινε από μέσα
της ωραίας κόρης
Απελπιστικά άνθρωπος εσύ
εχόσουν κάθε μέρα κι έφερνες άλλη δύναμη
το κορίτσι φτερουγώντας
Ώρες αλήθεια απ' την αγάπη που βγάνει φωνή του ήλιου

την αγάπη μου Αντρέ στην Παυλίνα

Κατερίνα

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Κατερίνα μου σ' ευχαριστώ για τις ποιητικές σου ευχές. Να πω όμως κι ευχαριστώ στους γιατρούς που φρόντισαν τη Παυλίνα σωστά και με αγάπη. Και είναι σημαντικό Κατερίνα μου να νοιώθεις ότι σε ένα κρατικό νοσοκομείο οι γιατροί είναι άνθρωποι και φροντίζουν τους ανώνυμους ασθενείς με αγάπη, έστω κι αν το κράτος δεν τους παρέχει όλα τα μέσα.

Margo είπε...

Εύχομαι περαστικά στο κορίτσι σου!
Αυτοί οι διάδρομοι του πόνου η αναμονή πίσω από τις κλειστές πόρτες πονάνε πολύ όταν είναι μέσα ένα μωρό, ένα παιδί. Όλα να πάνε καλά εύχομαι να περάσουν γρήγορα αυτές οι δύσκολες ημέρες!

Μαρια Νικολαου είπε...

ένα πέτρινο μίγμα
από βογγητά και ψίθυρους
σου γρατσουνίζει τα σπλάχνα.

Τα εχει πει ολα η ψυχή σου
Εγω μονο να ευχηθω το καλυτερο σύντομα γλυκέ μου Αντρέα
Μην ξεχνάς την Ανοιξη που τοσο αγαπάς μεσα στα δύσκολα

Μαρία Δριμή είπε...

Συγκλονιστική περιγραφή ακόμα και για τους εθισμένους στην ατμόσφαιρα του νοσοκομείου. Ανδρέα, εύχομαι ό,τι είναι να είναι περαστικό.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Μargo, σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Όταν πρόκειται για τα παιδιά μας ο πόνος κι αγωνία είναι ακόμα πιό μεγάλα.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Μαρία Ν. σ' ευχαριστώ. Ναι η άνοιξη πάντα έρχεται.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Μαρία Jose, σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Εσύ που είσαι νομίζω γιατρός να θυμάσαι πάντα ότι εκτός από την ιατρική φροντίδα ο ασθενής και οι δικοί του θέλουν και την ανθρώπινη συμπεριφορά έστω κι αν τα μέσα είναι ελλειπή. Εγώ ευτυχώς συνάντησα και τα δυό και ξαναλέω ευχαριστώ στους γιατρούς.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Πόσο σε καταλαβαίνω Ανδρέα μου!!
Τα καλλίτερα εύχομαι από καρδιάς στην Παυλίνα σου.

Poet είπε...

Σου εύχομαι, Ανδρέα, σύντομα να γράψεις ένα χαρούμενο ποίημα για την Παυλίνα σου, εξίσου γνήσιο και συγκινητικό.

Yiannis είπε...

Xάρηκα παρα πολύ Ανδρέα μου οταν μου είπες στο τηλέφωνο ότι είναι καλύτερα η Παυλίνα.Εύχομαι περαστικά κ γρηγορη ανάρρωση.Πολύ ανθρώπινη η ατμόσφαιρα αυτων που έγραψες.

meril είπε...

Περαστικά στο κορίτσι σου...
Και φαντάζομαι την αγωνία και τον πόνο σου
όλα καλά πια κι εσύ πιο δυνατός για τα δύσκολα

Unknown είπε...

Λευκοί διάδρομοι κατ' εφημισμόν
γεμάτοι πόνο προσμονή κι ελπίδα
κρεβάτια αδειανά
κρεβάτια γεμάτα πόνο
φόβος κι ένα βλέμμα στραμμένο στο κενό
λευκοί διάδρομοι κατ' εφημισμόν

Τα περαστικά μου Αντρέα στη κόρη σου και τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση

Τζούλια Φορτούνη είπε...

αύγουστος 1995, morningside clinic

λευκά άσηπτα τα βλέμματα
καρέ καρέ τα λόγια
σε κορνίζα πλεξιγκλάς η στιγμή
που σ΄αφηνα στην πράσινη γραμμή
με το χεράκι σου να δείχνει όνειρα…

νηστεία αυγούστου πόνου
διασωληνωμένη η χαρά
στην εντατική της λύπης
και μια μικρή πύλη αρτ ντεκώ
στη φρίκη της ανάγκης

πράσινοι χαμαιλέοντες οι φόβοι
με φορμόλη χειρουργείου θέριεψαν
αναρριχήθηκαν στα μάτια μου
και τρομάζουν τους γλάρους
όταν κοιτώ τη δύση

λερναίε των φόβων φόβε μου
με το ίδιο σπαθί
που αμέτρητα κεφάλια σου έδρεψα
αποκεφάλισέ μου άπαξ την επιθυμία
να σε εξορίσω από τη μνήμη

σε σένα θέλω μυημένη να μείνω
μην τύχει κι άλλοι φόβοι περαστικοί
κι έρθουν να με γνωρίσουν
να έχω να τους φιλέψω λίγη οικειότητα…

γι΄ αυτό σου λέω…
χαμαιλέοντας μείνε σε χρώματα ιώδη
με παραλλαγή ονείρου να ενδυθείς
να μην τρομάζεις τα πουλιά.
που ξεκουράζονται εντός μου
στις μεγάλες τους αποδημίες

...άλλωστε ποιος φόβος μεγαλύτερος από το Φόβο του;

Αντρέα μου,τι άλλο από το να μοιραστώ μαζί σου τη δική μου ανάλογη εμπειρία...

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Σοφία μου σ' ευχαριστώ για τις ευχές. Εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου να πάνε όλα καλά στο δικό σου πρόβλημα.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Σ' ευχαριστώ Τόλη. Η ένταση των συναισθημάτων αποτυπώνεται με λέξεις από τη ψυχή μας.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Γιάννη μου σ' ευχαριστώ πολύ.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Μεριλ σ' ευχαριστώ. Σίγουρα οι δυσκολίες μας βγάζουν πιό δυνατούς.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Λία μου σ' ευχαριστώ πολύ.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Τζούλια, σ' ευχαριστώ για τις ευχές και ιδιαίτερα για το ποίημα που έβαλες. Με την άδεια σου θα το αναρτήσω.