27 Μαΐ 2009

Ελένη

Ψάχνεις αδιάκοπα για την ωραία Ελένη,
χαμένη στην ομίχλη του παλιού,
χλωμή και όμορφη,
με ξέπλεκα μαλλιά,
δάχτυλα κρίνα,
και ψηλή κορμοστασιά,
γεμάτη πάθος να κλέβεται με τον ωραίο Πάρη,
να δίνεται, να χαίρεται,
κάθε φορά η Ελένη σου
άλλο πρόσωπο αποκτά, άλλο κορμί, άλλη χάρη,
μα εσύ ζεις μοναχά γι' αυτήν
ερωτευμένος για πάντα, με το ποτέ του χρόνου,
και όμως πίσω, αιώνες μακρινούς,
πίσω από τον ίδιο τον καιρό
και πέρα από τους ανθρώπους,
σε μια Τροία μακρινή
με τείχη γκρεμισμένα
και αιμόφυρτα κορμιά παλικαριών,
μια κοπέλα κλαίει σε μια μοναχική αμμουδιά,
δεν είναι ωραία, δεν είναι άσχημη,
είναι μόνο η Ελένη,
που κλαίει μόνη
για τους άντρες που αγάπησε και έχασε.

Χλόη Κουτσουμπέλη

Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)

Πηγή:http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,11764.msg113700.html#msg113700

5 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Πολύ ομορφο Ποίημα και με πάει πίσω δίνοντάς μου υπέροχες εικόνες

Καλημερα Ανδρέα
(όταν γυρίσεις από τη δουλειά εγω δεν θα χω πια ιντερνετ) :)

Yiannis είπε...

Πραγματικά όμορφο ποίημα.Οι άντρες δηλαδή ζούμε μέσα στην ουτοπία κ την εξιδανίκευση της ωραίας Ελένης.Η Ελένη στο ποίημα πολύ ανθρώπινη.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Σιγά που δεν θα βρείς τρόπο εσύ, Μαρία μου.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Όμως και χωρίς μια Ελένη πώς θα ήταν η ζωή μας, Γιάννη?