Λευκά άσηπτα τα βλέμματα
καρέ καρέ τα λόγια
σε κορνίζα πλεξιγκλάς η στιγμή
που σ΄αφηνα στην πράσινη γραμμή
με το χεράκι σου να δείχνει όνειρα…
νηστεία αυγούστου πόνου
διασωληνωμένη η χαρά
στην εντατική της λύπης
και μια μικρή πύλη αρτ ντεκώ
στη φρίκη της ανάγκης
πράσινοι χαμαιλέοντες οι φόβοι
με φορμόλη χειρουργείου θέριεψαν
αναρριχήθηκαν στα μάτια μου
και τρομάζουν τους γλάρους
όταν κοιτώ τη δύση
λερναίε των φόβων φόβε μου
με το ίδιο σπαθί
που αμέτρητα κεφάλια σου έδρεψα
αποκεφάλισέ μου άπαξ την επιθυμία
να σε εξορίσω από τη μνήμη
σε σένα θέλω μυημένη να μείνω
μην τύχει κι άλλοι φόβοι περαστικοί
κι έρθουν να με γνωρίσουν
να έχω να τους φιλέψω λίγη οικειότητα…
γι΄ αυτό σου λέω…
χαμαιλέοντας μείνε σε χρώματα ιώδη
με παραλλαγή ονείρου να ενδυθείς
να μην τρομάζεις τα πουλιά.
που ξεκουράζονται εντός μου
στις μεγάλες τους αποδημίες
...άλλωστε ποιος φόβος μεγαλύτερος από το Φόβο του;
Τζούλια Φορτούνη
Αύγουστος 1995
5 σχόλια:
Μόνο η Τζούλια θα μπορούσε να γράψει κάτι τόσο "όμορφα πονεμένο" πάνω σε αυτό το θέμα...
Την αγαπη μου και σε κεινη και σε σενα Ανδρεα που ξερεις να εκτιμας τις αληθινές λεξεις.
Σας ευχαριστώ πολύ Μαρία και Αντρέα...
έχουν πράγματι πολύ πόνο αυτές οι λέξεις...αλλά δεν τον φοβάμαι πια...
ο πόνος μας λυτρώνει...μας κάνει διάφανους, σμιλεύει την ψυχή, μας κάνει όμορφα τρωτούς, όπως ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση μας...
Τζούλια, σ' ευχαριστώ που μας εμπιστεύτηκες αυτό το κομμάτι της ψυχής σου. Μακάρι να είμαστε πάντα διάφανοι στη ζωή μας και να μπορούμε να μοιραζόμαστε τις πιο δύσκολες στιγμές μας.
Ο πόνος μας κάνει διάφανους.Πολύ σοφή τοποθέτηση.Και το ποίημα βαθιά ανθρώπινο.
Οικείος φόβος,τόσο μεγάλος ώστε να χωράμε μέσα του,να χωρά μέσα μας.
εύθραυστο είναι αυτό που σπάει ή αυτό που θρυμματίζεται;
Δημοσίευση σχολίου