με κάθε βήμα στον λαβύρινθο
μαθαίνω τον μινώταυρο καλύτερα
με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι
γνωρίζω περισσότερο το φως.
κι όπως πηγαίνω χωρίς νήμα προς το τέλος μου
βλέπω να αχνοφέγγει στο βάθος η αρχή.
βλέπω στο αίμα μου ν' ανθίζουν
η Ιωνία και η Μαύρη Θάλασσα
κι όλες οι πολιτείες της ανατολής που χάθηκαν.
μες στην ομίχλη εξαίσια βλέπω
να χαμογελάνε οι αγαπημένοι μου νεκροί
και βλέπω να με περιμένει
πλησίστιο το βαθύ γαλάζιο
για το ατέλειωτο ταξίδι στα βάθη τ' ουρανού
Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή "Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο"
ΠΗΓΗ:http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/
5 σχόλια:
Υπέροχο το ποίημα του Τόλη Ανδρέα.Μέσα από το σκοτάδι κ την άρνηση αχνοφέγγει η ωρίμανση , η ελπίδα κ το βάθος της ύπαρξης.
Σαν τον Φόινικα που αναγεννιέται απο τις στάχτες και αέναους κύκλους ζωής σχηματίζει.
Πολύ αισιόδοξο σαν τίποτα να μην πάει χαμένο και όλα για κάποιο λόγο να υπάρχουν και να συμβαίνουν...
Και ό Λοίζος που έχεις βάλει να ακούγεται...
Σε καληνυχτώ Ανδρέα μου :*
μα πού αλλού να κρύβεται το φως, παρά στο πυκνό σκοτάδι;
κι να ψάχνεται το εκθαμβωτικό φως της αγάπης το ξαναλέω...στο σκοτάδι κοιτάξατε;;
συγκλονιστικό το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου Ανδρέα...
καλό βράδυ
Αυτό το "ατέλειωτο ταξίδι στο βάθος τ' ουρανού"!!!
Μαγνήτης!!!
Μια καληνύχτα στέλνω, Ανδρέα μου και λίγους στίχους πολυαγαπημένους!
"Να μπορούσα με σένα και τη μοίρα να συνωμοτήσω
Να κυριεύσω ολόκληρη αυτή τη θλιβερή Σκηνή των Πραγμάτων
Και τότε θα την κατακερματίζαμε
Και θα την πλάθαμε πιο κοντά σε αυτό
Που προστάζει η επιθυμία της Καρδιάς μας!"
Ομάρ Καγιάμ
Φιλιά άφθονα με τα φτερά του Γλάρου...
Σ.
Aνδρέα μου για έλατα που σας θέλω απο τα δικά μου μέρη ;)
Δημοσίευση σχολίου