Κήπος

Μαχαίρι κάθε μολυβιά,
πληγή η κάθε λέξη.
κάθε φράση ένας γκρεμός,
πέφτεις, τσακίζεσαι, ματώνεις
και πάλι σκαρφαλώνεις.

Γραπώνεις κάθε πέτρα,
πατάς σε έδαφος σαθρό
κι όλο ψάχνεις το χέρι
που θα σε κρατά να μη χαθείς
στις απύθμενες χαράδρες της ζωής
και του θανάτου.

Και ενώ θα έπρεπε να αφήσεις την ψυχή σου
δωμάτιο κλειστό, χωρίς ίχνος φωτός,
πίσσα σκοτάδι
ολοένα ανοίγουν χαραμάδες
που μπάζουν πότε τις πρώτες ηλιαχτίδες
πότε τις ψεύτικες λάμψεις της νυκτός.

Και αντί να γυρίσεις το κλειδί,
για να ανθίσει πάλι ο κήπος της ζωή σου,
Αφήνεις πάλι ανοικτά,
δεν έμαθες ακόμα ότι οι ληστές καραδοκούν,
οι χειμώνες θα παγώσουν τους σπόρους
που με τόσο κόπο διαφύλαξες
από τόσες μπόρες, τόσες καταιγίδες.
Δεν έμαθες ακόμα, πότε θα μάθεις?
Πόσα άνθη θα τσαλαπατηθούν,
πόσα φρούτα θα λιωθούν,
πόσα παράσιτα θα μολύνουν το κήπο της ψυχής σου?
Ακόμα να μάθεις…

Ελένη Καραγιαννίδου 04/06/09