Μέρες του 1974

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;

Στίχοι: Νεσιέ Γιασίν
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας


Τριανταπέντε χρόνια μετά από ένα προδοτικό πραξικόπημα και τη Τουρκική εισβολή στη Κύπρο, το δίκιο παραμένει ακόμα λαβωμένο. Δεν ξέρω αν αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη και τα δυό κομμάτια ξαναγίνουν ένα. Ξέρω μονάχα ότι για μένα θα είναι ένα όνειρο ζωής και μια υπόσχεση.


Υπόσχεση Ιούλη 74

Τα τύμπανα πολέμου ήχισαν χαράματα
μαζί με βουητό αεροπλάνων και την οσμή της προδοσίας
Κι ήταν ο ήχος αυτός η πρώτη μαχαιριά
που θα χαράκωνε για πάντα τη ψυχή μας
και κείνον το πρωινό του Ιούλη.
"Φεύγω μάννα, για το τόπο μας, είναι δικός μας δεν θα τον πάρουν."
Το κλάμα της και οι κραυγές σκέπαζαν τα βουητά
τα δάκρυα της γίναν ποτάμι ορμητικό
που ήθελε να πνίξει προδότες και εισβολείς
"Γιέ μου, γιέ μου, που φεύγεις, θα σε ξαναδώ; "
"Ναι μάννα μη με θρηνείς, θα σμίξουμε και πάλι.
εδώ στο σπίτι μας, το γιασεμί με περιμένει να το ποτίσω."
Ύστερα σιωπή, σκοτάδι, πόνος, θάνατος
και μια πατρίδα μοιρασμένη, πίνακας θλίβερός ενός πολέμου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο πόνος έμεινε βουβός
Εσύ μάννα έφυγες με τον καημό να ξαναπάς στο σπίτι μας
Κι εγώ κράτησα την αγάπη σου που ήταν πάνω απ' τη ζωή σου
και μια υπόσχεση που δεν τήρησα ακόμα
Το γιασεμί μας στην αυλή να το ποτίσω.

Αφιερωμένο στη μάννα μου και σ΄όλες της μαννάδες του κόσμου που πάνε τα παιδιά τους στο πόλεμο.