Φως πολύεδρο. Άγουροι καρποί του σφρίγους σ' εκτεθειμένα σώματα στα χείλη της κλεμμένης γης. Βλαστοί, σαν πληγές ανάλλαγες της νοτιάς, σφράγισαν στην υγρασία των ίσκιων τις πρώτες διαθέσεις... Άνυδρα τώρα μέρη τρέφουν τους ίσκιους. Μια μνρωδιά από ένα μανταρίνι που δεν πρόλαβα να ξεφλουδίσω αρμενίζει στις θολές γραμμές των νοτισμένων κήπων... Κτίσαμε καράβια για να μας είναι πιο εύκολο το ξερίζωμα.
"Κτίσαμε καράβια για να μας είναι πιο εύκολο το ξερίζωμζ." Αυτά τα καράβια φύγαν πολύ ξαφνικά κι αφίσαμε πίσω μας μισοτελειωμένα κάποια πράγματα. Νομίζω κάποια μέρα πρέπει να ξαναγυρίσουμε και να τελειώσουμε αυτά που αφίσαμε. Στο "Πράσινο θολό" ακούει κανείς τους χτύπους της καρδιάς απ' το ξερίζωμα.
Ανδρέα,Μαρία,Βίκυ, "Πετάλι" Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λογια.Ναι είναι αλήθεια αυτά τα μισοτελειωμένα αυτά που δεν προλάβαμε να γευτούμε μας άφησαν μια παράξενη γλύκα που λειτουργεί τόσο νοσταλγικά.Μαζί με τη γλύκα η πίκρα κ ο θυμός.Νάστε όλοι καλά αγαπημένοι φίλοι.Ανδρέα ζήσαμε τη Μόρφου στα παιδικά κ τα εφηβικά χρόνια.Τι πιο καθοριστικό.
7 σχόλια:
Του Γιάννη του ειχα πει απο την πρωτη στιγμή οτι το "ενα πράσινο θολό" ήταν το βιβλίο που αγάπησα όσο τίποτε άλλο...
Κι εγώ κάτι σας είχα πει για τούτο το μανταρίνι που μας περιμένει ακόμα στη Μόρφου. Αλλά θα τα πω στον ίδιο τον Γιάννη ξανά όταν έρθει.
"Κτίσαμε καράβια
για να μας είναι πιο εύκολο
το ξερίζωμζ."
Αυτά τα καράβια φύγαν πολύ ξαφνικά κι αφίσαμε πίσω μας μισοτελειωμένα κάποια πράγματα. Νομίζω κάποια μέρα πρέπει να ξαναγυρίσουμε και να τελειώσουμε αυτά που αφίσαμε.
Στο "Πράσινο θολό" ακούει κανείς τους χτύπους της καρδιάς απ' το ξερίζωμα.
"Μια μυρωδιά από ένα μανταρίνι
που δεν πρόλαβα να ξεφλουδίσω αρμενίζει"
εξαιρετικοί στίχοι!
έχω πολλούς φίλους από την Κύπρο
και όλοι νιώθουν ότι...
άφησαν πίσω τους μισοτελειωμένα πράγματα...
Ανδρέα,Μαρία,Βίκυ, "Πετάλι" Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λογια.Ναι είναι αλήθεια αυτά τα μισοτελειωμένα αυτά που δεν προλάβαμε να γευτούμε μας άφησαν μια παράξενη γλύκα που λειτουργεί τόσο νοσταλγικά.Μαζί με τη γλύκα η πίκρα κ ο θυμός.Νάστε όλοι καλά αγαπημένοι φίλοι.Ανδρέα ζήσαμε τη Μόρφου στα παιδικά κ τα εφηβικά χρόνια.Τι πιο καθοριστικό.
Όλοι το ίδιο νοιώθουμε Νίκο. Να τελειώσουμε κάποτε αυτά που αφίσαμε στη μέση.
Τα χρόνια εκείνα Γιάννη κόπηκαν στη μέση απότομα και άδικα. Η θύμιση τους γλυκιά μα κι ο θυμός μεγάλος.
Δημοσίευση σχολίου