Με αχτίνες φθινοπωρινού δειλινού
που σβήνουν μες στη πίκρα του καλοκαιριού
μαζεύτηκαν στο απάνεμο φρύδι της θάλασσας
όλοι οι παλιοί σύντροφοι απ' τα χρόνια εκείνα
της χαμένης ακαταστασίας των συλλογισμών
και της τελευταίας τάξης των μεγάλων ερώτων.
Όλοι ήταν εκεί αρμονικά στοιχισμένοι,
πίσω από τους δήμιους χωρίς κουκούλες
και μια μπάντα αποδημητικών πουλιών
που αναζητούσαν δρόμο για παγωμένους χειμώνες.
Ποιητές με ποιήματα στα χέρια περίμεναν
να πυροβολήσουν τον ουρανό με στίχους.
Πρόσωπα, βγαλμένα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας,
θρηνούσαν τον ήχο των κυμάτων που έσβηναν με ρυθμό
μέσα στα λευκά μαντήλια του αποχαιρετισμού.
Δίπλα στα λευκά μάρμαρα, πρωτοσέλιδα περιστέρια
κρατούσαν στο ράμφος τους ίδια αποκόμματα.
Τουφεκισμός της άνοιξης, τουφεκισμός, τουφεκισμός.
Μόνο που δεν έγινε ποτέ, τον πρόλαβε η αυτοχειρία.
Η άνοιξη με τους σπόρους των λουλουδιών
κρυμμένους ακόμα στο βρεγμένο χώμα,
ανήμπορη παρακολουθούσε την τελετουργία της.
Σαν ο ήλιος κρύφτηκε στα χρώματα του δειλινού,
οι στίχοι καρφώθηκαν στον ουρανό σα λαμπερά αστέρια,
οι δήμιοι σήκωσαν πανηγυρικά τις μαύρες τους κουκούλες
δίνοντας το σύνθημα της τελευταίας σιωπής
πριν απ' το πέρασμα στην απέναντι σκοτεινή όχθη.
Ανδρέας Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου