"Ακουμπάς ένα χάδι
Σ’ ό,τι δεν έζησες"
Μεριλ
Ένα ταξίδι
πέρα από τα σύνορα
των ονείρων
Εκεί που η ψυχή αφήνεται
να αιωρείται
ανάμεσα
σε ανεκπλήρωτες
επιθυμίες
δρόμων που
δεν περπατήθηκαν
και στιγμών που σβήστηκαν
από κόκκινη βροχή
Ένα ταξίδι
κι' ένα χάδι
σ' αυτά που δεν έζησες
Τ ' αγγίζεις
τα βουτάς στη καρδιά σου
κι αφήνεσαι στο μεθύσι
των συναισθημάτων
Περπατώντας τους δρόμους της Μόρφου
Οκτώβρης 2008
4 σχόλια:
Αν γράφεις έτσι κάθε φορά που περπατάς στους δρόμους αυτούς...τότε τι να πω,... πράγματι ευλογημένα χώματα :)
Ευτυχώς που δεν πάω συχνά Μαρία μου.
"Ενα ταξίδι κ ένα χάδι σ αυτά που δεν έζησες" Πολύ εύστοχα τοπόθέτησες τα πράγματα Ανδρέα.ΑΝ ΌΛΟΙ θυμηθόύν στιγμές που κάποια μοίρα διέκοψε ή ακύρωσε την ολοκλήρωση μιας φυσικής κι αυθεντικής πορείας τότε θα νιώσουν απόλυτα την στυφή γεύση της προσφυγιάς.Γιατί κι αυτή η εννοια κινδυνεύει σήμερα να καταντήσει κλισέ.
Το παράπονο και το άδικο Γιάννη είναι για τις στιγμές που δεν άφισαν να ζήσουμε.
Δημοσίευση σχολίου