Περπατώ τη μοναξιά του δειλινού σε αβέβαιες αναζητήσεις. Ήχος από βίαια καιόμενα δέντρα με ακολουθεί σβήνοντας τη συναυλία της καταιγίδας. Μονάχα πορφυρές χαρακιές σα πύρινα χέρια ξεπηδάνε από παντού, κυκλώνουν τη σκέψη. Τα λόγια σου περπατάνε στο σώμα μου, με βυθίζουν σ’ ένα κόκκινο σκοτάδι με πινελιές μαύρου καπνού. Είναι η ώρα που το δειλινό φεύγει κυνηγημένο από φλεγόμενες λέξεις με προορισμό τη καρδιά ενός πιο μοναχικού καλοκαιριού. Κι οι λύσεις ακόμα αβέβαιες.
Κι όμως, οι στίχοι 3,4,5 με κάνουν να σκεφτώ ανάποδα. Καμιά φορά το βρίσκω χρήσιμο να γυρίζω τη σκέψη τα μέσα έξω. Ιδιαίτερα με θέματα που καταλήγουν σ’ αυτή τη μικρή ερώτηση, που συνήθως στέκει αμήχανη μπρος σε μια μεγάλη απάντηση: ‘γιατί;’ Καλή Κυριακή, Ανδρέα
11 σχόλια:
Δυστυχώς η ζωή είναι βίαιη, η απομάκρυνση, τα γιατί, η ελπίδα, η αναμονή, ακόμη πιο δύσκολα,
όμορφοι στίχοι,
μου άρεσε πολύ "Τα λόγια σου περπατάνε στο σώμα μου"
καλό βράδυ
Γι αυτές τις δύσκολες στιγμές, όπως και στις όμορφες- η ποίηση τις ομορφαίνει.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Και χαίρομαι για τη γνωριμία.
"Κι οι λύσεις ακόμα αβέβαιες."
Υπάρχουν άραγε;
Υ.Γ. Πολύ χαίρομαι που αποφάσισες να μας χαρίσεις και δικούς σου στίχους...
πάλι ερωτευμένος είσαι?
Η φωτιά σβήνει τη βροχή.
Μια κάποια λύση πάντα υπάρχει Μέρη.
Έστω και οδυνηρή.
Ανώνυμε/η Ρητορική η ερώτηση...
Σωστά? χαχα
Γιούλη,
Η φωτιά καίει τα πάντα κι η βροχή τα ξαναδημιουργεί
Αβέβαιες λύσεις.. ίσως δεν υπάρχουν λύσεις.. μόνο παύσεις..
Καλημέρα Ανδρέα..
Ένα μοναχικό καλοκαίρι, Έλενα μου, αφήνει πάντα την αβεβαιότητα κι ενα "γιατί?" που πρέπει να απαντήσουμε στον εαυτό μας
Κι όμως, οι στίχοι 3,4,5 με κάνουν να σκεφτώ ανάποδα. Καμιά φορά το βρίσκω χρήσιμο να γυρίζω τη σκέψη τα μέσα έξω. Ιδιαίτερα με θέματα που καταλήγουν σ’ αυτή τη μικρή ερώτηση, που συνήθως στέκει αμήχανη μπρος σε μια μεγάλη απάντηση: ‘γιατί;’
Καλή Κυριακή, Ανδρέα
Δημοσίευση σχολίου