Νύχτα

Mοιάζει η νύχτα με στρείδι που ανοίγει ,
σε βάθη απύθμενα , σε μυστικά νερά .
Μαργαριτάρι που με το φως δειλά σμίγει
στων ονείρων τη θάλασσα προβάλλει νοερά.

Φύκια το τυλίγουνε με άχτι,
να μην το δει ανθρώπου μάτι.
Ψάρια το ζυγώνουνε και λοξοδρομούνε
λάμψη ανείπωτη άθελά τους μαρτυρούνε.

Κόσμημα είναι η νύχτα αληθινά
λίγοι οι τυχεροί που το ‘χουν νιώσει.
Της μέρας τα πατήματα φθηνά,
ποιος νυχτοπερπάτησε και το ‘χει μετανιώσει?

Φήμη της βγάλανε ότι είναι σκοτεινή
μα θαμπώνεται αυτός που ξέρει να κοιτά.
Τόσο αγαπημένη από παλιά, παντοτινή
μα σε πολλούς απαγορεύτηκε ρητά.

Φεγγαροϊσκιωτη γυρνώ, νύχτα να χορτάσω
η μέρα θα ‘ρθει, πάλι θα λουφάξω.
Δεν γνωρίζω σε τι όρια θα φτάσω,
αν το μυστήριο το διάχυτο κάνω να συνάξω.

Κοχύλια μου φαντάζουνε οι μεγάλοι δρόμοι,
μέσα τους φυλακίζουνε την πόλη που κοιμάται.
Ρουφήχτρες τα σοκάκια, βρώμικοι υπόνομοι,
Θεριό αδάμαστο που έχει ξυπνήσει και βρυχάται.

Μεσημβρινό φως που καίει τα μάτια
Ρίχνει ανελέητο φως στη μιζέρια επάνω
και ‘ μποδίζει το χαμνό, της νύχτας τα παλάτια
που καρτερώ συχνά κι όλα τα χάνω.

Έλενα Καραγιαννίδου