21 Δεκ 2009

Το καροτσάκι των ανάπηρων στιγμών




Σχεδόν κατάκοποι μα με την παρηγοριά πως κάποτε θα πεθαίναμε
βαδίζαμε μερόνυχτα σε άνυδρα νεκροταφεία κοχυλιών.
Αφοσιωμένοι στην παραφροσύνη να διαρρήξουμε το κενό μετά απ' τον ορισμό του
αξιώναμε την αδυναμία μας, αποθεώναμε το εύθραυστο
και κολλώντας με σκοτάδι τα φτερά μας
ήρωες γινόμασταν εις αναζήτηση του συγγραφέα τους.

Στο πίσω μέρος της σκηνής
μιά παραγεμισμένη αποθήκη ακολουθούσε ξέχειλη
την ώρα πού γυμνασμένοι σαλτιμπάγκοι
έσπρωχναν ανεπαίσθητα μια ξύλινη εξέδρα.
Κι αφού καμιά αναχώρηση δεν κάνει κρότο ηχηρό
είδαμε μεσοπέλαγα μιά πυρκαγιά ν' ανάβει σάν ντροπή
και τότε καταλάβαμε πως ο Θεός των περιπλανώμενων
με βουερή αστροφεγγιά
το καροτσάκι των ανάπηρων στιγμών καθοδηγούσε.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Από τη συλλογή « Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα»

1 σχόλιο:

Eulie Aeglie είπε...

μια πυγκαγιά μεσοπέλαγα ανάβει στα μάγουλά σου η ντροπή για την αθωότητα που δε γνώρισες