ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ Ν. ΑΜΕΡΙΚΗΣ (ΚΑΡΛΟΣ ΑΟΥΓΚΟΥΣΤΟ ΛΕΟΝ-ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ)

1. ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ΚΑΡΛΟΣ ΑΟΥΓΚΟΥΣΤΟ ΛΕΟΝ

Σύγχρονος λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε το 1914. Παράλληλα προς την ποίηση, καλλιεργεί ευδόκιμα και το διήγημα.



ΠΟΙΗΣΗ

I

Χάνεσαι συχνά στην καθημερινότητα της ζωής
και θα ‘λεγε κανείς πως πια δεν υπάρχεις.
Κι όμως, όποιος σ' αφήνει για την αγάπη εκείνης
μπορεί και να ‘ρχεται κοντύτερα σου.
Τί να σαι, αλήθεια, Ποίηση, τι να ‘σαι,
κέντρο του κόσμου, σπλάχνο της αγάπης,
ίνα της ηδονής ή νεύρο για τον πόνο;

Κι αν δεν ακούς τη φωνή μου, κι αν δε με βλέπεις σιμά σου.
δε βρίσκουμε μακριά σου, γιατί ‘μαι με το γιό μου,
τη γυναίκα, την αγάπη, τη δουλειά, το χωριό μου
και τον σκληρό αγώνα για το καθημερνό μου.

Μ' αλήθεια, πες, τι να ‘σαι παρά φωνή των σπλάχνων,
των ανθρώπων σφυγμός και της ζωής το πρόσωπο;

II

Σ' έχω συχνά απαντήσει
στην ταραχή και την αντάρα.
Εκεί βοούσες.

Σ' έχω συχνά απαντήσει
στο κλάμα και τον οδυρμό.
Εκεί βογκούσες.

Σ' έχω απαντήσει
στου αδικημένου την καλύβα.
Εκεί πονούσες.

Σ' έχω απαντήσει
στο σπάραγμα κάθε στιγμής,
την κάθε μέρα.

III

Ποτέ μου δεν κατάφερα να σ' αγαπήσω ξένοιαστος.
Ποτέ μου δεν κατάφερα να σε κοιτάξω ατάραχος,
σαν τον ζωγράφο το μοντέλο του.
Πάντοτε εγώ βιαζόμουνα σαν τον δαιμονισμένο
και πάντα εσύ με προσπερνούσες.
Στο ποτάμι είτε στον κάμπο,
στην πηλάλα είτε στο αρμένισμα,
στις πιο γαλήνιες μου στιγμές
και στις βαθιές μου ταραχές
πάντοτε συ προπορευόσουν.
Τ' ορμητικό κατέβασμα σου
- ποτάμι ανθρώπινο και γω κοντά σου -
με το λαχανισμένο τρέξιμο μου
ποτέ δεν πρόλαβα να φτάσω.

IV

Θαύμα πού αναγεννιέσαι, Ποίηση,
πού στου προπάππου μου λουλούδισες τα χείλη
και τώρα εντός μου ξανανθίζεις,
όμοια, σαν τη ζωή, θα ζεις αιώνια
γιατί όμοια κυματίζεις σαν κι αυτή.

Όσα τραγούδησε ο παππούς μου
με τη σειρά μου τραγουδώ.
Όμως εγώ πια δεν θωρώ με δικά του μάτια
τα στάχια, πού έχουν γίνει σκόνη
και τις μορφές, πού θύμηση έχουν γίνει
στο κύλισμα του χρόνου.

Στάχια, ποτάμι, αγάπη,
για με ξαναγεννιούνται
την κάθε χαραυγή,

όταν του ξύπνου ανοίγει το λουλούδι.
Μάτια εγγονού κοιτάζουν
τ' απογόνια του σπόρου, πού σήμερα είναι χώμα.
Και ξεχασμένη μια αίσθηση ξαναφουντώνει μέσα μου
με αγνώριμην ορμή.

(Μετάφρ. Γ. Δ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ)

Πηγή Ταξίδι στην Ποίηση εκδόσεις Ναυτίλος (1995)