Όταν πέφτει η νύχτα
οι σκιές στη πλατεία
αλλάζουν μορφές,
ξεσκονίζουν τα χαραγμένα
ανέκφραστα πρόσωπα,
φοράνε μαύρο πουκάμισο
πάνω από τατουάζ φιδιών
και σε βρώμικα πεζοδρόμια
με τους ήχους πλανόδιων μουσικών
χορεύουν θάνατο
με το ίδιο πάντα
με κλεμμένο χαμόγελο.
Ανδρέα, Διάβασα κι αυτό το ποίημά σου, το οποίο είναι πραγματικό θαυμάσιο, ιδιαίτερα "ατμοσφαιρικό", με εξαιρετικές εικόνες, που εκφράζουν τις σκέψεις και τα αισθήματά σου. Υπογράμμισα το ρήμα "ξεσκονίζουν", το "μαύρο πουκάμισο", το "τατουάζ φιδιών" και βέβαια τον στίχο "χορεύουν θάνατο". Με εντυπωσίασε ο καταληκτικός σου στίχος "με κλεμμένο χαμόγελο". Σκέφθηκα πως αυτό το μοτίβο του "χαμόγελου" το συνάντησα και στο "Ερωτικό 3" (με εντελώς βέβαια διαφορετικό "χρώμα". Όσο για το συγκεκριμένο (συνοδευτικό) τραγούδι, ομολογώ πως είναι από τα πιο αγαπημένα μου, ιδιαίτερα όπως το ερμηνεύει η Ρίτα. ("κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό..., που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο..., καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο..., και ζήσε το ταξίδι..." Τι στίχοι, Θεέ μου!) Φιλικά. Γιόλα.
Συγγνώμη για το "πραγματικό" αντί του "πραγματικά θαυμάσιο" και για το ότι δεν έκλεισα την παρένθεση της 2ης παραγράφου (..."χρώμα"). Η φιλολογική σχολαστικότητα μέχρι τρέλας...
Γιόλα, το χαμόγελο είναι για μένα από τις πιό σημαντικές εκφράσεις της ζωής. Είναι ο ήλιος που μας φωτίζει μετά από κάθε σκοτάδι. Είναι μια μικρή άνοιξη της ψυχής.
12 σχόλια:
Ωραίο ποίημα Ανδρέα συνοδεία της επίσης ωραίας φωνής (μου αρέσει πολύ) της Ρίτας Αντωνοπούλου.
Καλή εβδομάδα.
Καταπληκτικό τραγούδι και ακόμη πιο καταπληκτική εκτέλεση. Το ακούω και το ξανακούω. Σ'ευχαριστώ Ανδρέα που το ανάρτησες.
Καλημέρα.
Μόνο έτσι αγγίζει το θάνατο ένας που άγγιξε πρώτα την Ποίηση..
Με κλεμμένα χαμόγελα...
Φιλί καλημέρας..
Ωραίο ποίημα. Καλημέρα, Ανδρέα.
Ντίνο μου σ ευχαριστώ
Τόλη καλημέρα, σ ευχαριστώ
Κάκια μου Ένας που άγγιξε τη ποίηση χαρίζει και κλέβει χαμόγελα
Ανδρέα,
Διάβασα κι αυτό το ποίημά σου, το οποίο είναι πραγματικό θαυμάσιο, ιδιαίτερα "ατμοσφαιρικό", με εξαιρετικές εικόνες, που εκφράζουν τις σκέψεις και τα αισθήματά σου.
Υπογράμμισα το ρήμα "ξεσκονίζουν", το "μαύρο πουκάμισο", το "τατουάζ φιδιών" και βέβαια τον στίχο "χορεύουν θάνατο". Με εντυπωσίασε ο καταληκτικός σου στίχος "με κλεμμένο χαμόγελο". Σκέφθηκα πως αυτό το μοτίβο του "χαμόγελου" το συνάντησα και στο "Ερωτικό 3" (με εντελώς βέβαια διαφορετικό "χρώμα".
Όσο για το συγκεκριμένο (συνοδευτικό) τραγούδι, ομολογώ πως είναι από τα πιο αγαπημένα μου,
ιδιαίτερα όπως το ερμηνεύει η Ρίτα.
("κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό..., που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο..., καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο..., και ζήσε το ταξίδι..." Τι στίχοι, Θεέ μου!)
Φιλικά. Γιόλα.
Συγγνώμη για το "πραγματικό" αντί του "πραγματικά θαυμάσιο" και για το ότι δεν έκλεισα την παρένθεση της 2ης παραγράφου (..."χρώμα").
Η φιλολογική σχολαστικότητα μέχρι τρέλας...
Σαν θα γίνει πηγαίο και αυθόρμητο το χαμογελο,θαρρώ,πως θα ξημερώσει ζωή!
Γιόλα, το χαμόγελο είναι για μένα από τις πιό σημαντικές εκφράσεις της ζωής. Είναι ο ήλιος που μας φωτίζει μετά από κάθε σκοτάδι.
Είναι μια μικρή άνοιξη της ψυχής.
Ιωάννα, ναι το χαμόγελο είναι ζωή, φτάνει να μπορούμε όχι μόνο να το χαιρόμαστε αλλά και να το χαρίζουμε απλόχερα.
Δημοσίευση σχολίου